Είναι ανακουφιστικό να γεννιέσαι ατάλαντος, με τη βασική προϋπόθεση όμως να το ξέρεις, να το γνωρίζεις, τότε αρχίζει η ζωή να κυλάει ήσυχα κάτω από τα πόδια σου, ο δρόμος σου να στρίβει, να ανοίγεται, να ανεβαίνει, να κατεβαίνει σχεδόν από μόνος του, ο τόνος σου, ο φθόγγος σου να αποκτά κάτι από το τρυφερό χορτάρι δίπλα σε τρεχούμενα νερά, σιωπηλός, μοναχικός και φιλέρημος.
Τα βράδια στρώνεις το κρεβάτι σου και όλες οι φροντίδες υποχωρούν σε μια μόνο προαίρεση- χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς- της Σοφίας. Μόλις εμφανιστεί όλοι και όλα αποχωρούν, τρομάζουν, φεύγουν φοβισμένα μακριά. Κρύβονται.
Ξυπνάς βαθιά χαράματα μόνος, ήσυχος με τον εαυτό σου, κοιτάζεις ολόγυρα το χώρο της αλήθειας, τανύζεσαι, ανοίγεις τα παράθυρά σου και ούτε σχέδια, ούτε εμπόδια, ματαιώσεις, καθυστερήσεις, δυσκολίες, τίποτα, τίποτα από όσα σου ταράζουν τη ψυχή, κάθε τι που σου προξενεί ανησυχία απομακρύνεται, δεν τολμά να πλησιάσει.
Κάτω στον κάμπο ανεβαίνει γαλάζιος ο καπνός και ο πετεινός της αυλής σου ανοίγει τόσο το φτερό του όσο χρειάζεται για ν’ ανέβει στο δέντρο που εσύ καθημερινά κλαδεύεις. Της φιλοδοξίας.
Ποτίζεις τις βραγές του κήπου σου και γελάς. Παίρνεις τη γνώση των λουλουδιών και του νερού, το άνθισμα μόνο και τη συνέχιση της ροής, αυτή είναι η μόνη σου αποστολή, αυτή, και να ξέρεις να το κάνεις δίχως να το σκέφτεσαι.