Χειρότερο από το να πνίγεσαι είναι να πνίγεσαι με δεμένα τα χέρια. Αυτό ζούμε. Τι νόημα έχει να πιάσω τους τομείς έναν έναν; Τι νόημα έχει να καταγράψω, έναν έναν τους καθοδικούς δείκτες, αφού αφορούνε όλους τους τομείς; Αργός ο θάνατος που επιλέξαμε. Θλιβερή η μοίρα μας αφού εμπιστευτήκαμε την τύχη μας στους πιο θλιβερούς. Στους πιο ξεδιάντροπα ανάλαφρους. Να αποτελειώσουν ό,τι απόμεινε. Εξέλιπε η τσίπα. Για όλα. Καμία αίσθηση του τι κατόρθωσαν. Τι πλήρη καταστροφή, τι τελειωτικό χτύπημα επέφεραν σε χρόνο ρεκόρ. Κι όσο πιο πολύ καταστρέφουν τόσο πιο πλατιά χαμογελούν.
Με καταδιώκει η οδοντοστοιχία της. Το συνεχές χαμόγελο της. Είναι ακριβώς η εικόνα της κυβέρνησης. Την εκπροσωπεί δια της οδοντοστοιχίας της επάξια. Είναι όντως η επιτομή του τίτλου «κυβερνητική εκπρόσωπος». Με τρομάζουν – το γράφω και το ξαναγράφω – τα ακυρωμένα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους. Δεν νιώθουν τίποτα, δεν ακούν τίποτα, δεν διαισθάνονται τίποτα.
Πόσο θολώνει η εξουσία! Πόσο τυφλώνει! Πώς καβάλησαν όλοι καλάμια με συγχρονισμό ρυθμικής κολύμβησης;
Συγκρίνετε αυτό που ζούμε, παρατηρώντας πρόσωπα κοινών θνητών και μετά παρατηρήστε τα πρόσωπα αυτών που κρατάνε το τιμόνι της χώρας μας στα χέρια τους. Δυο πλανήτες. Αλλού ζούμε εμείς, αλλού εκείνοι. Το πιο σπάνιο είδος ανθρώπου, στις μέρες μας, είναι ο χαμογελαστός άνθρωπος. Για γέλιο, δεν το συζητώ! Καπάρωσαν ίσως όλα τα χαμόγελα για πάρτη τους. Το ύφος των αρχόντων μας αντιστοιχεί σε νικητές και τροπαιούχους. Σε τουλάχιστον επιτυχημένους. Τι ακριβώς εορτάζουν;
Με καταδιώκει η οδοντοστοιχία της. Κάθε φορά που πέφτω επάνω της ξεπηδά μέσα από την ψυχή μου ο ίδιος τρόμος. Πόσο θολώνει η εξουσία! Πόσο τυφλώνει! Πώς καβάλησαν όλοι καλάμια με συγχρονισμό ρυθμικής κολύμβησης;
Θα σας το γράψω, όπως ακριβώς το ξεβράζει το ένστικτό μου. Φοβάμαι πλησιάζει η ώρα που θα γράφουμε τραγούδια με υπονοούμενα. Πλησιάζει η ώρα, που θα μιλάμε πατριώτη αναμεταξύ μας, με κωδικούς. Οταν τότε θα σου λέω «οδοντοστοιχία», θα έχω απελπιστικά ανάγκη να πιάνεις το υπονοούμενο. Ετσι που μπλέξαμε…. «Καταλαβαινόμαστε τώρα δεν χρειάζονται περσότερα». Εμελλε να το απαγγέλουμε και στα πενήντα μας. Ετσι που μπλέξαμε… Μόνο να σφίξουμε τα δοντάκια μας.
Υ.Γ Δώσε μου και δικούς σου κωδικούς.
ΥΓ2 Κωδικός 2. Ο Ρίγκο του τηλεοπτικού.