Τι συνειδητοποιήσαμε (ξανά) από τις γαλλικές εκλογές; Πρώτον, ότι ο αντισυστημισμός και ο αντιελιτισμός, από όποιες ιδεολογικές αφετηρίες και αν υποτίθεται ότι εκκινούν, τελικά αποκρυσταλλώνονται πάντα στο ακροδεξιό πρόσωπο μιας Λεπέν ή ενός Τραμπ. Δεύτερον, ότι μόλις οι ετερόκλητες δυνάμεις του λαϊκισμού κατεβάσουν το κεφάλι και ορμήσουν σαν μαινόμενοι ταύροι σε υαλοπωλείο, είναι πάντα οι «φλώροι» του Κέντρου και της μεσαίας τάξης που σηκώνονται από την καρέκλα τους και γίνονται ανάχωμα στην καταστροφή.
Κατά τούτο, αυτή μόνιμη πρεμούρα, είτε της παραδοσιακής Δεξιάς να δεξιοποιηθεί περισσότερο για να θωρακιστεί από πιθανές δεξιές διασπάσεις της είτε της παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατίας να μπατάρει αριστερά για να προφυλαχτεί από αριστερές αποσκιρτήσεις της, είναι τρικυμίες εν ποτηρίω. Μόνο η πολιτική δύναμη που καταφέρνει να κυριαρχήσει στο Κέντρο, αποδεικνύεται ικανή να ξεδοντιάσει και να ενσωματώσει τα άκρα που την πιέζουν, έσωθεν και έξωθέν της.
Τελικά, αυτός ο μέσος, αφανής, μετριοπαθής και μάλλον σιωπηλός κεντρώος ψηφοφόρος, που όσο λιγότερο φωνάζει τόσο περισσότερο σκέφτεται, καταλήγει να είναι η διαχρονικά η χρυσή εφεδρεία της αστικής δημοκρατίας. Επειδή σιχαίνεται την περιπέτεια όπως ο διάολος το λιβάνι, μετατρέπεται εν τέλει στη μοναδική σώφρονα δύναμη κοινωνικής προόδου. Η στέρεα προτίμησή του στα μικρά σταθερά βήματα προς τα εμπρός, αποτελεί το κυρίαρχο αντίβαρο απέναντι σε κείνους που κραδαίνουν αναμμένους δυναμίτες για να ανοίξουν δρόμο.
Η ολοκληρωτική διάλυση του παλιού πολιτικού συστήματος μιας μεγάλης και ιστορικής δημοκρατίας σαν τη Γαλλία, με την καταβαράθρωση της παλιάς Δεξιάς των νοικοκυραίων και με την εξαΰλωση των παραδοσιακών σοσιαλιστών, χαροποιεί ευρωπαϊκές δυνάμεις που δεν ξέρουμε ούτε πούθε κρατάει η σκούφια τους ούτε προς τα πού σκοπεύουν να μας κατευθύνουν. Απέναντι σε μια μαζική τρέλα που τροφοδοτείται από τον φόβο, ο ήρεμος μετριοπαθής κεντρώος ευρωπαίος κρατάει παλάντζα.
Αμφιταλαντεύεται, απογοητεύεται, πιέζεται, ενίοτε τρομάζει από την ένταση της φωνής των άκρων και από τη σαρωτική διάθεσή τους, όμως λίγο πριν οι κοινωνίες μας πηδήσουν στο άγνωστο κενό, ξεπροβάλλει με βαριά καρδιά από το σπίτι του, φτύνει μέσα στη χούφτα του και ξαναπιάνει το σκοινί που θα συγκρατήσει για μια ακόμα φορά το κάρο πριν πάρει την κατηφόρα. Το κάνει χωρίς οργή, για λόγους αυτοσωτηρίας. Και μαζί με αυτόν, σώζει τη δημοκρατία και την ελεύθερη οικονομία που τον περιβάλλει, που μας περιβάλλει. Να δούμε ως πότε…