Αν κρίνει κανείς από το πόσο οργισμένος εμφανιζόταν ο Πρωθυπουργός από το νέο κρούσμα οπαδικής βίας, πώς συγκλήθηκε άρον άρον μία «κρίσιμη σύσκεψη» στο Μαξίμου το Σάββατο και πώς η αντιμετώπιση του φαινομένου θα προχωρούσε «χωρίς έλεος» και με «σκληρά μέτρα», αυτά που ανακοινώθηκαν τη Δευτέρα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, μάλλον αφορούν κάτι άλλο από αυτό που συζητείται.
Με μία παρ’ ολίγον δολοφονία ενός αστυνομικού από μία οργανωμένη συμμορία έξω από ένα γήπεδο βόλεϊ, το να ανακοινώνεται ότι για τους προσεχείς δυόμισι μήνες θα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών οι αγώνες ποδοσφαίρου, είναι μάλλον ασύμμετρο και πάντως αναντίστοιχο και των όσων συμβαίνουν και των όσων εξαγγέλλονται.
Ολα τα επεισόδια και οι θάνατοι των τελευταίων μηνών έχουν όμως σημειωθεί εκτός γηπέδων, όχι εντός. Και σήμερα αποφασίζεται να κλείσουν τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, να τοποθετηθούν κάμερες και διάφορα άλλα, καλά και θεμιτά.
Πλην όμως, αυτά έχουν ξανακουστεί και δεν έχουν γίνει.
Και τι θα γίνει τώρα με τους αγώνες μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, χάντμπολ και όλων των άλλων αθλημάτων, που λειτουργούν ως πεδία ασκήσεων των διαφόρων χουλιγκάνων;
Και επιπλέον, γιατί θα πρέπει να τιμωρηθούν με αυτόν τον τρόπο ακόμη και ομάδες που ουδεμία σχέση έχουν με τα φαινόμενα, π.χ. στην επαρχία;
Υπάρχει συναίσθηση και αντίληψη ότι εδώ υπάρχει ένα ιδιότυπο φαινόμενο, που δεν έχει να κάνει με μία παραδοσιακή εκδοχή οπαδικής βίας και χουλιγκανισμού, αλλά με κάτι ευρύτερο;
Πρόκειται μάλλον για κάτι που προσιδιάζει με τη δράση και λειτουργία οργανώσεων τύπου Χρυσής Αυγής και που μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με αντίστοιχο τρόπο. Από την ίδια την ύπαρξη τους, μέχρι τη χρηματοδότηση και δράση τους.
Και πόσο αποκομμένα είναι όλα αυτά από τα όσα εκτυλίσσονται στα σχολεία και έξω από αυτά, στις πλατείες και στις γειτονιές;
Τι γνωρίζουν οι αστυνομικές αρχές για αυτούς τους περιβόητους συνδέσμους οπαδών, που στην πραγματικότητα είναι μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, οι οποίες στρατολογούνται για άλλους λόγους;
Και μήπως υπάρχει και ένα άλλου τύπου πρόβλημα στην Αστυνομία, από τα υψηλότερα έως τα χαμηλά κλιμάκια;
Εδώ άλλωστε έχουμε και μία άλλη παραδοξότητα, αυτή της συνδικαλιστικού τύπου αντίδρασης της Αστυνομίας, η οποία αρνείται τον ρόλο της, να διαφυλάσσει την τάξη στις αθλητικές διοργανώσεις. Αν δεν το κάνει αυτή, ποιος θα το κάνει; Ιδιώτες σεκιουριτάδες των ομάδων; Ζήτω που καήκαμε. Και ο Θεός, βοηθός.
Το κακό με την νέα απόφαση της κυβέρνησης είναι ότι και σε αυτήν την περίπτωση είχε στρώσει το έδαφος για κάτι μεγάλο και τολμηρό και καταλήγει σε κάτι αποσπασματικό, ασαφές και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Αν αυτό περιορίζεται απλώς σε επικοινωνιακή αστοχία και υπάρχει και κάποιος σοβαρότερος σχεδιασμός, που προς το παρόν παραμένει μυστικός, μακάρι να τον δούμε και να φέρει αποτέλεσμα.
Αλλιώς υπάρχει μία βάσιμη βεβαιότητα ότι οι συμμορίες θα συνεχίσουν τη δράση τους και ότι πιθανώς θα πρέπει να αναμένεται επανάληψη των γνωστών ή ακόμη και χειρότερων.