Ας πούμε ότι κάποιος γονιός παιδιού που πάει στο Λύκειο πιστεύει ακραδάντως ότι η μπατονέτα που του βάζει στη μύτη για το self test είναι καρκινογόνος. Ή ότι περιέχει ένα μικροτσίπ, που από τη μύτη του παιδιού περνά και εγκαθίσταται διά βίου στον εγκέφαλό του. Μη ρωτάτε πού τις βρήκε αυτές τις ανοησίες, οι εκτιμήσεις στο υπουργείο Παιδείας είναι ότι ένα 10% των δηλώσεων που γίνονται στην πλατφόρμα για τα self tests των Λυκείων είναι ψεύτικες. Σχεδόν ένας στους δέκα γονείς φοβάται ότι τα υποχρεωτικά αυτά tests είναι ύποπτα. Οι ίδιοι, κάθε μέρα που κάνουν μπάνιο, χρησιμοποιούν την μπατονέτα για να καθαρίσουν τα αυτιά τους, αλλά αν τη βάλουν μόλις 4 εκατοστά στη μύτη του παιδιού τους για να πάρουν λίγη μύξα, είναι σίγουροι ότι θα του προκαλέσουν ανήκεστο βλάβη.
Την ίδια στιγμή, στο απέναντι διαμέρισμα του φοβικού γονιού, υπάρχει κάποιος άλλος που θεωρεί ότι το κράτος οφείλει πρωτίστως να προστατεύσει τη ζωή του από την πανδημία, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την οικονομική δραστηριότητα. Αυτός διαφωνεί με κάθε άνοιγμα της εστίασης ή των μετακινήσεων και τάσσεται αναφανδόν υπέρ της άγριας καταστολής κάθε αντιρρησία που –κατά την άποψη του– απειλεί τη ζωή του μέσω της μετάδοσης του ιού. Απορεί που δεν πάνε τα ΜΑΤ να επιτεθούν στους 2.000 που παρτάρουν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου και μανιάζει που βλέπει ανοικτά τα εμπορικά στην Ερμού, με κόσμο να κάνει ουρές στις εισόδους τους.
Και ο ένας και ο άλλος βομβαρδίζονται στα social media από ομοίους τους. «Κάντε τους μήνυση», «κάντε τους αγωγή» ή, καλύτερα, «εξουσιοδοτήστε με να κάνω μήνυση εγώ, που είμαι δικηγόρος και η ομαδική προσφυγή θα έχει μεγαλύτερη δύναμη». Το έδαφος είναι πρόσφορο. Οι πρώτοι πιστεύουν ότι το ελληνικό κράτος είναι όργανο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας ανελευθερίας οργανωμένης από τον Γκέιτς και τον Σόρος, οι δεύτεροι πιστεύουν ότι οι ανεξέλεγκτες δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς και του εμπορίου επιβάλλουν τη λειτουργία τους εν μέσω πανδημίας, αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα θύματα. Η βάση της σκέψης τους είναι πανομοιότυπη.
Φεύγουν, το λοιπόν, οι μηνύσεις κατά χιλιάδες. Μήνυση εναντίον μέλους της κυβέρνησης δεν έχει νόημα, οι πολιτικοί έχουν πάγια ασυλία στην άσκηση των καθηκόντων τους. Τι απομένει; Η επιτροπή λοιμωξιολόγων και η επιτροπή εμβολιασμών. Κάθε μέρα, δικαστικοί κλητήρες χτυπούν τις πόρτες των μελών τους και τους επιδίδουν κλητεύσεις. Ο καθένας τους έχει ήδη ένα πάκο από τέτοια χαρτιά πάνω στο γραφείο του. Μήνυση διότι ο μηνυτής εξαναγκάστηκε να φορά μάσκα, μήνυση διότι άργησαν να επιβάλουν τη μάσκα και απλώθηκε ο ιός, μήνυση διότι άνοιξαν το λιανεμπόριο και κάποιος νόσησε, μήνυση διότι μέλη της επιτροπής βγήκαν στην τηλεόραση και μίλησαν υπέρ του εμβολίου, μήνυση διότι έχουν απαγορευτεί οι μετακινήσεις και δεν μπορεί να πάει κάποιος να βοηθήσει τους δικούς του στο χωριό, μήνυση διότι ανοίγουν τον τουρισμό και στο διπλανό ξενοδοχείο θα μαζευτούν τουρίστες που θα του μεταδώσουν την αρρώστια.
Η βιομηχανία των μηνύσεων είχε ήδη αρχίσει να αποδίδει. Παρά το εγνωσμένο κύρος και τον συγκροτημένο χαρακτήρα των μελών των επιτροπών, η ψυχολογική πίεση απέδωσε. Αρχισαν να φοβούνται. Το πράγμα αγρίεψε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να ζητά τη δημοσιοποίηση των πρακτικών των συνεδριάσεων της επιτροπής και εξετράπη εντελώς όταν κάποιο μέλος διέρρευσε στον τύπο τις λεπτομέρειες μιας συνεδρίασής τους. Ξάφνου, ένιωσαν ότι όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω στο τι λένε σε κλειστές συνεδριάσεις που θα διαρρεύσουν, ενώ παράλληλα πολιτικές πυροβολαρχίες τους σημαδεύουν αδυσώπητα. Αυτοί νιώθουν σαν να οδηγούν ένα μισοχαλασμένο, γεμάτο κόσμο αεροπλάνο, για την τύχη του οποίου πρέπει να αποφασίζουν κάθε φορά μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά ύστερα από δυο-τρία χρόνια, κάποιος δικαστής, από την άνεση της καρέκλας του, θα αποφανθεί ότι έπρεπε να έχουν κάνει κάτι άλλο. Κι αν ο δικαστής είναι μέλος ειδικού δικαστηρίου που έχει πολιτικούς στόχους και υπακούσει σε κομματικές εντολές, τότε τα πράγματα γίνονται αυτομάτως πολύ χειρότερα. Το φάντασμα της υπόθεσης Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ άρχισε να πλανάται στις συνεδριάσεις της επιτροπής. Τα μέλη της άρχισαν να φοβούνται περισσότερο για τον εαυτό τους, απ’ ό,τι για τους αρρώστους με Covid.
Ετσι ήρθε η νομοθέτηση της ασυλίας των μελών των επιτροπών που ασχολούνται με την πανδημία. Καλώς ή κακώς, μέλλει να κριθεί.