Ο Μητσοτάκης είπε, στη συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ, ότι υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν καριέρα με τα Eλληνοτουρκικά. Και δεν είχε άδικο. Ολοι γνωρίζουμε πολιτικούς και δημοσιογράφους που απλώνουν έναν τεράστιο χάρτη του Αιγαίου και περπατούν επάνω του φορώντας τσαρούχια.
Και αν φτάσουμε, σε αυτή τη ζωή και σε τούτο τον αιώνα, στη Χάγη με τους Τούρκους, οι άνθρωποι αυτοί θα παλέψουν για το ψωμί και την υπόληψή τους. Για αυτό, αν ο Μητσοτάκης αποφασίσει να πιεί αυτό το ποτήρι, θα το κάνει μόνος του. Κανένας δεν πρόκειται να βάλει πλάτη. Στην καλύτερη περίπτωση να εισπράξει μία κάποια ανοχή που θα δοθεί δια της σιωπής. Ομως το πιθανότερο είναι ότι τώρα κάποιοι ράβουν φουστανέλες.
Τι είπε ο Μητσοτάκης;
Ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι συζήτησε με τον Ερντογάν την προοπτική προσφυγής στη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Ρωτήθηκε αν αυτή η εξέλιξη θα οδηγήσει σε απομείωση της κυριαρχίας, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. «Αυτό είναι μία σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως να συνεπάγεται και υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μίας διαπραγμάτευσης. Αλλά το ερώτημα είναι αν θα μείνουμε με τη διαφορά αυτή ανεπίλυτη ενώ η Ιστορία μας προσφέρει μία ευκαιρία να τη λύσουμε».
Οπως και αν το δεις, είναι μία τολμηρή θέση. Που κάποιοι θα χαρακτηρίσουν «γενναία» και κάποιοι άλλοι «ενδοτική». Είναι όμως μία θέση που επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα. Αν απορριφθεί, τότε υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: να συζητήσουμε με την Τουρκία πάνω στη βάση υποχωρήσεων που θα κάνει μόνο αυτή ή και να μη συζητήσουμε καθόλου. Ομως κάτι τέτοιο οδηγεί στη διαιώνιση του πιο ακριβού προβλήματος στην ιστορία της χώρας: αν δεν υπάρξει βιώσιμη λύση των Ελληνοτουρκικών, θα παραμείνουμε οι καλύτεροι πελάτες των αμυντικών βιομηχανιών μέσα σε ένα μόνιμο καθεστώς έντασης με την Τουρκία. Και αυτοί που εμφανίζονται ως «Τουρκοφάγοι» θα λειτουργούν ως οι ιδανικοί ντίλερ οπλικών συστημάτων.
Η ευκαιρία είναι ιστορική. Εχουμε δύο κυβερνήσεις με νωπή ισχυρή εντολή, την πίεση του αμερικανικού παράγοντα και τη νέα προσπάθεια της Τουρκίας να στραφεί προς την Ευρώπη. Και ο Μητσοτάκης δείχνει έτοιμος να κάνει αυτό που κανένας προκάτοχός του δεν αποτόλμησε, αν και θα πρέπει να αναγνωριστεί ο τολμηρός ρεαλισμός του Τσίπρα στο Μακεδονικό. Υπάρχουν βέβαια πολλά ερωτήματα που αναδύονται από τα νερά του Αιγαίου, ούτε ο Πρωθυπουργός ξεκαθάρισε σε ποιές ακριβώς «υποχωρήσεις» αναφέρεται. Αλλά έχουμε χρόνο για αυτά. Αλλωστε τα Ελληνοτουρκικά είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα χρόνου. Κυρίως χαμένου.