Εχω την, πάγια πλέον, πεποίθηση ότι δεν πρέπει ν’ ασχολούμαστε με διάφορους τύπους της πολιτικής οι οποίοι, δια των συνεχών προκλήσεων, επιδιώκουν να προκαλούν ντόρο γύρω από το όνομά τους και δια του ντόρου να αποκομίζουν προσωπικό όφελος, δηλαδή ψήφους. Προσωπικές ψήφους. Αν ασχολούμαστε μαζί τους, απλώς συμβάλλουμε κι εμείς στην επίτευξη του στόχου τους. Τέτοιοι τύποι ευδοκιμούν (σχεδόν) σε όλα τα κόμματα.
Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που δεν γίνεται να το αποφύγεις, όταν κάποιοι απ’ αυτούς υπερβαίνουν τα όρια της θρασύτητας. Όπως έκανε ο Πάνος Καμμένος όταν προέτρεπε το πλήθος να λιντσάρει έναν δήμαρχο ή όταν ο Αδωνις Γεωργιάδης μαινόταν εναντίον Καραμανλή και Μπακογιάννη με πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς, αλλά σήμερα μια χαρά συμπορεύεται μαζί τους.
Το τελευταίο διάστημα τα όρια της θρασύτητας και της χυδαιότητας έχει ξεπεράσει ο Παύλος Πολάκης, αυτό το αγλάισμα της «αριστερής» ιδεολογίας και πράξης. Τελευταίο του κατόρθωμα το «σκάσε τσογλάνι», που απηύθυνε σε έναν συνδικαλιστή του ΚΕΛΠΝΟ, με τον οποίο έχει αντιδικία (εδώ). Δεν ξέρω αν αυτός ο συνδικαλιστής είναι διαπλεκόμενος και φίλος του Αδωνι ή αν έχει φάει λεφτά, όπως διατείνεται ο Πολάκης και δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ελπίζω να τα βρουν (ή να μην τα βρουν, αν δεν έχουν γίνει), οι εισαγγελείς. Πάντως, δεν θα δικάσει ο Πολάκης.
Εδώ, όμως, έχουμε έναν υπουργό, ο οποίος απευθύνεται σε έναν πολίτη -όποιος κι αν είναι αυτός- με ύφος και λεξιλόγιο βαρύμαγκα της παλιάς Τρούμπας και τον καλεί να… παραδεχθεί προκαταβολικά την ενοχή του!
Ούτε αυτό προκαλεί πλέον εντύπωση; Τα διαρκή εμέσματα του Πολάκη κατά πάντων δεν ενοχλούν κανέναν σύντροφό του; Το ύφος, το λεξιλόγιο και οι απειλές από έναν υπουργό και δη αριστερής κυβέρνησης, που θυμίζουν ακροδεξιά και χρυσαυγίτικη ρητορεία (εδώ), ακούγονται καλά στην Κουμουνδούρου και στο Μαξίμου; Όπως και να το κάνουμε, ό,τι κι αν συμβαίνει στην πολιτική αντιπαράθεση, είναι σπάνιο υπουργός να απευθύνεται σε πολίτη με τη φράση «σκάσε τσογλάνι». Οι άλλοι υπουργοί δεν το λένε, ο Τσίπρας δεν το λέει, πώς ανέχονται να το ακούνε από τον Πολάκη;
Η εξήγηση μπορεί να είναι η εξής. Ο Πολάκης είναι το κυβερνητικό μαντρόσκυλο, που (νομίζουν ότι) κατατροπώνει τους εχθρούς και φέρνει ψήφους. Η αλήθεια είναι άλλη. Ο Πολάκης είναι ένας πολιτικός μπουνταλάς, που δεν καταλαβαίνει ότι κάνει ζημιά στο κόμμα του και στην κυβέρνησή του. Ταυτόχρονα, όμως, είναι πονηρός μπουνταλάς, όσο κι αν οι δύο αυτές λέξεις είναι ασύμβατες μεταξύ τους. Διότι με ύφος και λεξιλόγιο κουτσαβάκη γίνεται «ήρωας» στα μάτια των φανατικών και αυτό του αρκεί για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Και αυτό όταν οι περισσότεροι από τους σημερινούς συνάδελφους του, που δεν τολμούν να του πουν, έστω ιδιωτικώς, «σκάσε μπουνταλά, μας ξεφτιλίζεις», θα βλέπουν την επόμενη Βουλή με κιάλια.
Σε κάθε περίπτωση όλοι αυτοί, με πρώτον τον Τσίπρα, θα κουβαλάνε το στίγμα του Πολάκη και όταν θα το καταλάβουν θα είναι αργά. Ο ρόλος του μαντρόσκυλου για τον Πολάκη θα τελειώσει ευεργετικά, ίσως, για τον ίδιο, ατιμωτικά για όλους τους άλλους που τον ανέχονται.
Εκτός αν όλοι τους μένουν άφωνοι γιατί συμμερίζονται αυτήν την ρήση του Τσόρτσιλ: «Μου αρέσουν τα γουρούνια. Γιατί μας φέρονται σαν ίσος προς ίσον».