Αλλοτε, όσες φορές πετύχαινα απογευματινή σειρά, δύο πράγματα συνέβαιναν. Ή θα προσπερνούσα βιαστικά για (οτιδήποτε) άλλο ή θα έμενα λίγο, μόνο και μόνο για να μετρήσω όσα έβρισκα απωθητικά ως τηλεθεατής στην ελληνική απογευματινή μυθοπλασία. Τη θεωρούσα πάντα άχαρη και αδέξια, με αδιάφορη υποκριτική και γραμμική πλοκή. Ενα είδος που αποτελούσε κατηγορία από μόνο του και θα το βάφτιζα, σε ελεύθερη απόδοση, «η βιντεοκασέτα της τηλεοπτικής μυθοπλασίας».
Οι καιροί αλλάζουν, οι πλατφόρμες δίνουν νέα οπτική και αφορμή για αλλαγές στη μικρή οθόνη και, μάλλον, μπορούμε πια να συμφωνήσουμε ότι η απογευματινή καθημερινή σειρά του 2022 δεν έχει σχέση με εκείνη που βλέπαμε λίγα χρόνια πριν.
Καταρχάς, το συμπέρασμα που βγαίνει από τη μυθοπλασία των τελευταίων τριών ετών είναι ότι η συνταγή του καθημερινού πηγαίνει καλά γενικώς. Και πλέον, την έχουμε σε όλες τις εκδοχές, και σε βραδινή και σε απογευματινή. Ας μείνουμε, όμως, στο απόγευμα, και στις σειρές που ξεκινούν την προβολή τους μεταξύ πέντε και έξι και τελειώνουν την ώρα των ειδήσεων.
Τρεις σειρές προβάλλονται εκείνες τις ώρες. Στον Σκάι η «Αγρια γη», σε σενάριο Μαρίας Γεωργιάδου, με υπόθεση μια απαγωγή που γεννά εκδικητικές διαθέσεις σε εκείνον που την υπέστη. Στο Star τα «Τρία μίλια», τα οποία πλέκονται γύρω από παρελθοντικές ιστορίες των ηρώων τους και τις συνθήκες που δημιουργούν στο παρόν. Και στο Open Beyond ο «Ερωτας φυγάς», που, όπως φαίνεται, κερδίζει τη μάχη της απογευματινής ζώνης, ίσως επειδή πραγματικά έχει δώσει μια διαφορετική διάσταση στη μυθοπλασία εκείνης της ώρας.
Η Ρένα Ρίγγα υπογράφει τη διασκευή του σεναρίου, την επιμέλεια σεναρίου ο Δημήτρης Αποστόλου, και ο Βασίλης Τσελεμέγκος, σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Πορτοκαλάκη, σκηνοθετεί την απογευματινή σειρά τού Open Beyond, που είναι βασισμένη στο τουρκικό «Bir Zamanlar Çukurova». Η υπόθεσή της πάει κάπως έτσι: δυο άνθρωποι ερωτεύονται και η σχέση τους περνά από σαράντα κύματα. Εκείνος μηχανικός αυτοκινήτων, εκείνη μοδίστρα. Σμίγουν στην Αθήνα της δεκαετίας του ’50, αλλά ένας φόνος στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία τους. Εκείνος μπαίνει φυλακή, εκείνη παντρεύεται έναν πλούσιο κτηματία.
Είναι μάλλον η πρώτη φορά που ο έλληνας τηλεθεατής μπορεί να δει τόσο νωρίς το απόγευμα κάτι άλλο εκτός από ίντριγκες και δολοπλοκίες, παγίδες, δολώματα, ψέματα και πάθη. Με σκηνικό φόντο σχεδόν πάντα γραφεία και εταιρείες, σπιταρόνες με πισίνες και σύγχρονα λοφτ με θέα στην Ακρόπολη, που τον κάνουν να αναρωτιέται πού ζει και πού είναι όλα αυτά που βλέπει.
Ο «Ερωτας φυγάς» τοποθετείται σε μια άλλη εποχή, στη μεταπολεμική Ελλάδα, έχει μια vintage διάθεση και μέσα από αυτήν διαπραγματεύεται το θέμα του. Τον έρωτα δυο ανθρώπων. Δεν σε τρελαίνει με τις ίντριγκες και τις προδοσίες, δεν σε κάνει να χάνεσαι μέσα στις πολυδαίδαλες σχέσεις των ηρώων, σε μια πλοκή που μοιάζει με ιστό αράχνης. Βλέπεις έναν έρωτα να παλεύει να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες. Ξεκάθαρο, λιτό και απέριττο. Δομημένο σωστά, έτσι που να δικαιολογείς αυτό που βλέπεις.
Στο καστ αξιόλογοι ηθοποιοί, όπως η Πέμη Ζούνη, η Ντάνη Γιαννακοπούλου, ο Σταύρος Ζαλμάς, ο Γεράσιμος Γεννατάς κ.ά., ζωντανεύουν τους ήρωες της σειράς, που ίσως μπορεί να σε κάνει να κολλήσεις, ίσως και όχι. Σίγουρα, όμως, δεν είναι ακόμα μια άχαρη απογευματινή σειρά της τηλεόρασης, μια σειρά που δεν βλέπεται, όπως εκείνες που είχαμε συνηθίσει. Αυτό είναι κάτι άλλο, σαφώς καλύτερο.
ΥΓ. Ακόμα καλύτερο, βέβαια, είναι να παρακολουθείς τις τηλεοπτικές σειρές διαβάζοντας σχόλια στα hashtag τους, στα κοινωνικά δίκτυα. Η μεγαλύτερη απόλαυση της σημερινής τηλεθέασης εκεί βρίσκεται, συμφωνείτε;