Ο αρχικός σκοπός του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν να πάει στο βουνό, κατά Μέτσοβο μεριά, στα λημέρια του Ευάγγελου Αβέρωφ, για να αποφασίσει τον οριστικό χρόνο των εκλογών. Μάρτη ή ντάλα καλοκαίρι; Τελικά, μάλλον το άλλαξε και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι πληροφορίες μιλάνε για πρωθυπουργικά Χριστούγεννα στα Χανιά.
Αν και κατά βάση θαλασσινός ο Κυριάκος (στα Χανιά και στην Τήνο έχει τα εξοχικά του), φαίνεται ότι για μεγάλες αποφάσεις εμπνέεται εξίσου από την αλμύρα και τις απόκρημνες κορφές, από το κύμα κι απ’ το χιόνι. Θυμίζω ότι την απόφαση για τη Σακελλαροπούλου την είχε πάρει στο Ανήλιο, ένα υπέροχο χωριό της Πίνδου, τόσο κουκουλωμένο από τις βουνοκορφές, που σχεδόν ποτέ δεν βλέπει ήλιο.
Δεν ξέρω αν πράγματι οι πρωθυπουργοί και οι πολιτικοί αρχηγοί αρέσκονται να παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις τους μακριά και μόνοι τους, σαν ερημίτες αντιμέτωποι μόνο με την Ιστορία. Το πακέτο αυτό το βρίσκω λίγο κλισέ. Η δημοσιογραφία, πάντως, λατρεύει την εικόνα ενός αρχηγού που απομονώνεται κάπου ερημικά, όπου συνομιλώντας μόνο με τον εαυτό του, κάνει μια κρίσιμη επιλογή που θα κρίνει τη μετέπειτα πορεία του.
Η φιγούρα ενός μοναχικού ηγέτη που ατενίζει τις χιονισμένες κορυφές ή βρέχεται σκεπτικός από το κύμα, στην άκρη ενός απόμερου νησιώτικου βράχου, διαθέτει μια δραματικότητα που αρέσει. Η στιγμή επενδύεται επικοινωνιακά με μιαν ανεπανάληπτη ιστορικότητα, θυμίζει κάτι από τον Ιούλιο Καίσαρα την ώρα που στεκόταν μπροστά στον Ρουβίκωνα ποταμό και αναρωτιόταν «να τον διαβώ ή όχι;».
Ανεξάρτητα, πάντως, από το αν οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται κατά αυτό τον τρόπο, οι ηγέτες καλλιέργησαν αυτόν τον μύθο. Τόνωνε πάντα το αρχηγικό «εγώ» τους και δημιουργούσε μια προσμονή που οι ίδιοι ευχαρίστως την εκμεταλλεύονταν πολιτικά. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1980 είχε αποφασίσει να παραδώσει το πρωθυπουργικό δαχτυλίδι στον Γεώργιο Ράλλη παίζοντας γκολφ στην Ρόδο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου προτιμούσε να αποφασίζει στις σουίτες της Ελούντας, ενώ η Δήμητρα πλατσούριζε στην ιδιωτική παραλία τους, είκοσι μέτρα πιο κάτω. Επίσης, ο θρύλος λέει ότι πήρε την απόφαση να μη φύγει από την Ελλάδα το 1974, μετά το χαμηλό ποσοστό που πήρε στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, χορεύοντας ένα βαρύ μοναχικό ζεϊμπέκικο στον Τσιτσάνη.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανέβαινε στην Μαδάρα (στα Λευκά Ορη των Χανίων) και αποφάσιζε ενώ περπατούσε στηριζόμενος στην στραβοκατσούνα του. Ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν των μύθων, αυτός αποφάσιζε ψυχρά, σκυμμένος στο μπλοκάκι του. Αγνωστο είναι το πότε και το πώς αποφάσιζε ο Γιώργος Παπανδρέου, μάλλον κάνοντας κανό με τις ώρες ή ορθοπεταλιές με το ποδήλατο του.
Ο Κώστας Καραμανλής κατά πάσα βεβαιότητα προτιμούσε το καλοκαιρινό ταβερνάκι στην Ιο και προφανώς του άρεσε πολύ η διαδικασία, αφού έκανε κάνα-δυο μήνες για να καταλήξει σε απόφαση. Ο Αντώνης Σαμαράς μάλλον ατενίζοντας τον κόλπο του Ναβαρίνου στην Πύλο, έμπλεος ρίγους για τη δόξα των προγόνων μας.
Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, μια φορά είπε να απομονωθεί σε ένα γιοτ για να αποφασίσει τι θα απογίνει, κι έπαθε μεγάλη νίλα. Εκτοτε μάλλον προτιμά τα ανοικτά κομματικά συνέδρια, κι εκεί υποψιάζομαι ότι νιώθει εντελώς μοναχικά.