Δεν πίστευα ποτέ ότι αυτά τα δύο ονόματα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε έναν τίτλο. Αν μιλούσαμε καθαρά μουσικά, θα ήταν άκυρο να τους βάλεις μαζί, εκτός αν ήθελες να αναλύσεις τις διαφορές τους.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ανήκει στους μουσικούς δημιουργούς που κατάφεραν με τα τραγούδια τους να γαργαλήσουν το πνεύμα του Ελληνα. Ο Νίκος Οικονομόπουλος, πάλι, ανήκει σε μια κατηγορία τραγουδιστών που γαργαλούν μόνο το ρηχό θυμικό μας, με στίχους όπως «Πάνω στην κυτταρική δομή σου σκαρφαλώνει η ζωή, είναι η ερωτική ροή σου βόλτα του Θεού στη Γη».
Τα πράγματα θα ήταν απλά αν μιλούσαμε με τα τραγούδια. Τελευταία, όμως, δεν μιλάμε καθόλου με αυτά, ούτε για αυτά. Την καλλιτεχνική δημιουργία του καθενός την αφήνουμε στην άκρη, σαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες που κανείς δεν έχει διάθεση πια να χαζέψει. Ποιος θέλει να ακούει τον Νίκο Οικονομόπουλο να λέει σε συνεντεύξεις για τη μουσική πορεία του στον γαλαξία της καψούρας και τον Διονύση Σαββόπουλο να αφηγείται πώς έγραψε τη «Συννεφούλα»;
Το να μιλάμε για την τέχνη αυτή καθεαυτή μας κοιμίζει. Εκείνο που μας ξυπνάει είναι να ακούμε τους καλλιτέχνες να ξεδιπλώνουν τα πιστεύω τους για το οτιδήποτε άλλο εκτός από την τέχνη τους. Οχι ακριβώς για οτιδήποτε άλλο, συγγνώμη. Αυτά που τους ρωτάνε είναι πολύ μελετημένα και βαλμένα στη σκαλέτα των ερωτήσεων για να προκαλέσουν αντίδραση στο ακροατήριο.
Εχει γίνει κάτι σαν μάντρα, στον άγραφο χάρτη μιας συνέντευξης, να ρωτάς τον συνεντευξιαζόμενο για πράγματα που ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να τα απαντήσει σοβαρά και αντικειμενικά. Ακόμα χειρότερα, τον ρωτάς κάτι στο οποίο ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα δώσει μια στερεοτυπική απάντηση, που καθελκύεται στη δημόσια σφαίρα από τη βαθιά συντηρητική νοοτροπία του.
Με άλλα λόγια, έχεις τον Νίκο Οικονομόπουλο μπροστά σου και ξέρεις ότι η θρησκευτική πίστη διαμορφώνει τη σκέψη του; Θα τον ρωτήσεις για την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν θα τον ρωτήσεις για τις υποκλοπές ούτε για την ακρίβεια στην αγορά. Το ζητούμενο δεν είναι να πάρεις τη γνώμη του για ένα οποιοδήποτε θέμα που ταλανίζει την κοινωνία σήμερα. Το ζητούμενο είναι ο τυφλά θρησκευόμενος να μιλήσει για κάτι που το βλέπει υπό το πρίσμα των συναισθηματικών και νοητικών του αγκυλώσεων. Να απαντήσει δημοσίως σε κάτι που αδυνατεί να αναλύσει ορθολογικά.
Και μετά, βλέπεις τον Διονύση Σαββόπουλο να ερωτάται σε συνέντευξη για τη μόδα της τραπ και της ραπ και να απαντά ότι το ραπ βγαίνει από τη λέξη ραψωδία και ότι τα πρώτα μεγάλα ραπ διεθνή σουξέ είναι η «Ιλιάδα» και η «Οδύσσεια». Δεν ξέρεις τι άλλο έχει πει στη συνέντευξη, εκτός αν την παρακολούθησες. Αν όχι, θα μείνεις με την άστοχη τοποθέτησή του, η οποία ωστόσο πήρε όλη την προσοχή επάνω της και ανακυκλώθηκε σαν ζεστό ψωμάκι. Και με τη βαριά μπότα της, η αστοχία του Νιόνιου ποδοπάτησε το πνεύμα σου, εκείνο που ανυψώνει τόσα χρόνια η μουσική του.
Παράξενα πράγματα, αντιφατικά, αλλά αυτά συμβαίνουν στην παντοκρατορία της διαδικτυακής πληροφορίας. Ο αλγόριθμος βγάζει μπροστά την αδυναμία, το ασυνάρτητο, το λάθος και το γελοίο. Σε σκανάρει για να βρει πού χωλαίνεις και να δώσει το τρωτό σημείο σου βορά στο κοινό, που αδημονεί πάνω από πληκτρολόγια να σε κρίνει και να σε κατακρίνει.
Σε αυτό το μιντιακό μίξερ, Οικονομόπουλος και Σαββόπουλος ενώνονται σε έναν πολτό ανοησίας, που πετάγεται στα μούτρα μας με φόρα και εμείς τον πετάμε ο ένας στον άλλο, σε μια σκυταλοδρομία ανακύκλωσης του ευτελούς που θα γινόταν άνετα σκηνή σε θέατρο του παραλόγου.
ΥΓ.: Υπάρχουν και άνθρωποι ανάμεσά μας, βέβαια, που δεν λένε ανοησίες στις συνεντεύξεις τους. Απλώς μένουν στα μετόπισθεν της ανακύκλωσης. Ο αλγόριθμος δεν τους φέρνει μπροστά, μάλλον τους θεωρεί βαρετούς.