Μάρτιος 2020. Ενας ιός αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Την απειλεί ευθέως, την κυριεύει, τη νικά.
Γνωρίζουμε ελάχιστα γι’ αυτόν. Δεν ξέρουμε πώς δημιουργήθηκε, πώς μεταδίδεται, πώς θεραπεύεται. Δεν μπορούμε να προστατευθούμε, παρά μόνο με την απομόνωση.
Κοινωνική αποστασιοποίηση. Το δια ζώσης αναστέλλεται επ’ αόριστον. Ο φόβος για τον άγνωστο κίνδυνο μας κυριεύει.
Είναι μια συνθήκη πρωτόγνωρη.
Ο κόσμος δέθηκε σε μια αγκαλιά, η αλληλεγγύη θριάμβευσε, η έννοια του ενός για τον άλλον ξεπερνούσε τον φόβο. Ολοι μαζί ενάντια σε έναν άγνωστο. Και το μαζί περιόρισε το «κύμα», έφερε εμβόλια, έφερε φάρμακα, έφερε την ίαση.
Μέσα στα δωμάτια, στα διαμερίσματα, στα σπίτια, όλοι αναζητούσαμε ψήγματα επικοινωνίας, επαφής, χαράς. Ζωής.
Μια χαρά που τη διεκδικούσαμε δικαιωματικά, για να πάρουμε δύναμη και να υπομείνουμε τον εγκλεισμό. Να αντιμετωπίσουμε τον φόβο. Και η ζωή τον νίκησε.
Μάρτιος 2022. Ενας πόλεμος αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Είναι ένας πόλεμος που ξεκίνησε από άνθρωπο και στρέφεται εναντίον ανθρώπων. Είναι ένας πόλεμος που έχει χιλιάδες θύματα, εκατομμύρια ξεριζωμένους και εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα κατεστραμμένης γης.
Τον παρακολουθούμε real time, σε κάθε του δραματική εξέλιξη. Με δεκάδες ανταποκρίσεις, χιλιάδες βίντεο και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αμέτρητες εικόνες.
Είναι ένας πόλεμος που απειλεί όλο τον κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που χαρακτηρίζουμε πολιτισμένο, εξελιγμένο, εξωραϊσμένο.
Δεν είναι όμως τόσο ο φόβος το συναίσθημα σε αυτή τη νέα συνθήκη. Μετά από δύο χρόνια απέναντι σε έναν άγνωστο εχθρό, η θλίψη έχει πάρει τη σκυτάλη από τον φόβο. Γιατί δεν υπάρχει άγνωστος. Είναι όλα γνωστά. Όλα μπροστά μας. Όλα ανοικτά.
Και όλα στα χέρια μας.
Είναι η θλίψη λοιπόν το συναίσθημα που κυριαρχεί.
Θλίψη που αυτό το δράμα δεν μπόρεσε να προβλεφθεί, να αποτραπεί, να περιοριστεί. Θλίψη για όσα τραγικά εκτυλίσσονται. Και θλίψη για όσα θα ακολουθήσουν, ακόμα και αν η λήξη του πολέμου έρθει σύντομα.