Να γυρίσουμε ανάποδα το σκηνικό που ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ; Να σκεφτούμε δηλαδή τι θα γινόταν στη ΝΔ αν ο Τσίπρας έπαιρνε 41% και ο Μητσοτάκης έπεφτε στο 20%; Ούτε τα προσωπικά του είδη δεν θα προλάβαινε να μαζέψει ο Κυριάκος από το γραφείο του στο Μοσχάτο. Θα τον εκπαραθύρωναν κατευθείαν από τον τρίτο όροφο για να γίνει λεκές στη μέση της Πειραιώς και θα ακολουθούσαν τα πράγματα του, από το παράθυρο κι αυτά. Η ΝΔ θα πήγαινε στις εκλογές της 25ης Ιουνίου με άλλο αρχηγό, ενδεχομένως υπηρεσιακό ή μεταβατικό, πάντως με άλλον. Φυσιολογικά πράγματα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τι έγινε; Οχι μόνο δεν τόλμησε κανείς να μιλήσει εναντίον του αρχηγού Τσίπρα, αλλά επιστράτευσαν και την περιβόητη ατάκα του Γιώργη Κατσιφάρα που είχε πει το αμίμητο «χωρίς τον Ανδρέα δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Πόσο παλιό ΠΑΣΟΚ έγιναν πια εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Αλλά και πόσο παρακμιακό κατέληξε αυτό το ιστορικό ξεπατίκωμα; Ξεκίνησαν αντιγράφοντας τον Ανδρέα και κατέληξαν μιμούμενοι τον Κατσιφάρα. Τον οποίο ο Ανδρέας, πριν τον κάνει υπουργό, τον είχε για διασκεδαστή και (προδικτατορικά) για σωματοφύλακα.
Δικός τους λογαριασμός ασφαλώς, αλλά αυτό το «ηθικό λεξιλόγιο» που έχει ο Τσίπρας και που μας αποκάλυψε έξω από το Προεδρικό, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι κομματάκι μπερδεμένο και μυστηριώδες. Διόλου συνηθισμένο, τέλος πάντων. Σας εξομολογούμαι ότι δεν γνώριζα ότι «αναλαμβάνω την ευθύνη», σημαίνει «στέκομαι και δίνω τη μάχη». Αυτός είναι συριζαϊκής έμπνευσης ηθικός κώδικας. Το «αναλαμβάνω την ευθύνη», δηλαδή, είναι συνώνυμο του «δεν παραιτούμαι». Τέλεια, άψογα, υπερβατικά.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως αν σήμερα ή αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαζε αρχηγό και πήγαινε στις εκλογές με καινούργιο πρόσωπο, καλύτερη επίδοση θα έφερνε. Οι οπαδοί του θα ψήφιζαν ένα καινούργιο πρόσωπο, οι απέξω θα ξανακοίταζαν το κόμμα με μια κάποια συμπάθεια. Αλλά αυτά γίνονται στα κεντρώα και στα δεξιά κόμματα. Η Αριστερά δεν αλλάζει αρχηγούς, ούτε καν έπειτα από συντριβή. Είναι έξω από την συλλογιστική της.
Οχι διότι αρνούνται τους αποδιοπομπαίους τράγους, όπως διατείνονται, αλλά διότι τα κόμματα αυτά είναι πιο προσωποκεντρικά και από τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Παρά τα δήθεν ιδεολογικά επικαλύμματα, ο αρχηγός είναι απόλυτος άρχων και κυβερνά ανεξέλεγκτα μαζί με την ομάδα του. Οπότε προτιμούν να πάνε σε άλλη, κι άλλη, κι άλλη ήττα, παρά να παραδώσουν εξουσία. Κορόιδα είναι; Με έναν Κατσιφάρα, όλα τα θέματα εξουσίας τακτοποιούνται μια χαρά.