Η γειτονιά μου έχει γεμίσει αφίσες όπου διαβάζω: «Είμαστε οι τοξικοί αυτής της κοινωνίας όταν αναπαράγουμε μάτσο συμπεριφορές, σιωπούμε σε ομοφοβικά σχόλια, ανεχόμαστε την τρανσφοβία, αναμασάμε μιντιακά στερεότυπα, κοιτάμε τη δουλειά μας, βάζουμε την ιδιοκτησία πάνω από τη ζωή, θέλουμε γειτονιές καθαρές από πρεζάκια…». Τελικά, ποιο ακριβώς είναι το ζητούμενο; Μια κοινωνία χωρίς ρατσισμό και σεξισμό ή μια κοινωνία όπου η διακίνηση και η χρήση ουσιών θα είναι ελεύθερη; Οπου, δηλαδή, θα δραστηριοποιούνται χωρίς προβλήματα οι έμποροι ναρκωτικών; Αυτό είναι που θα την κάνει λιγότερο τοξική;
«Τις κόλλησαν χθες κάτι ακτιβιστές», λέει ένας κύριος που με βλέπει να φωτογραφίζω τις αφίσες. Ακτιβιστές; «Σαν τους “Ρουβίκωνες”, έχουμε μπόλικους τέτοιους». Θυμάμαι τη δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Κυρίτση «ο “Ρουβίκωνας” είναι μια ομάδα που κάνει ακτιβισμό». Οταν ρωτήθηκε αν πράγματι «η επίθεσή του στη γαλλική πρεσβεία θεωρείται ακτιβισμός;», απάντησε: «Ναι, το να πετάω μπογιές είναι μια μορφή ακτιβισμού». Υπάρχει βέβαια και η άποψη του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Δημήτρη Βίτσα, ο οποίος είπε: «εγώ δεν εντάσσω τον “Ρουβίκωνα” στους ακτιβιστές».
Συνεχίζω τη βόλτα μου και λίγο πιο κάτω διαβάζω σε άλλη αφίσα: «Η λίστα των “τυχαίων” κρατικών δολοφονιών είναι ατελείωτη και οι ανώνυμοι και ανώνυμες χάνονται στη σκοτεινή ιστορία των καταπιεσμένων. Γκραφιτάδες που κάηκαν στις γραμμές του μετρό και μικροπαραβάτες που βρήκαν θάνατο, όλοι τους προσπαθώντας να αποφύγουν τη σύλληψη». Και εδώ το ζητούμενο των… ακτιβιστών–αφισοκολλητών είναι προφανές: απαιτώ να παρανομώ και να παραμερίζουν όλοι με σεβασμό για να περάσω. Είναι η ίδια πάνω κάτω απαίτηση που έχουν όσοι χρησιμοποιούν το μετρό χωρίς εισιτήριο: έτσι και τους επιπλήξεις, θυμώνουν, ορισμένες φορές σου επιτίθενται φραστικά.
«Αν η Αθήνα γίνει καθαρή» γράφουν σε άλλη αφίσα, «χωρίς εμάς –μετανάστες, ναρκομανείς, πόρνες, καπνιστές, γκέι, κουκουλοφόρους, άνεργες, συμβασιούχους και συνταξιούχους διαδηλωτές, άρρωστους, λεσβίες, κακούς μαθητές και φοιτητές, αποτυχημένες, άστεγους, τρανς, τεμπέληδες, ποδηλάτισσες, μικρεμπόρους, γέρους, αδέσποτα ζώα, ανασφάλιστες και απολυμένες διαδηλώτριες, μουσουλμάνους, πρόσφυγες, αριστερούς και αναρχικές– τότε εμείς είμαστε παντού. Γελάμε και τρέμουμε, είμαστε μαζί και… θέλουμε την πόλη μας βρώμικη». Πόσο εύκολα (και πόσο ύπουλα) εξισώνονται ο ναρκομανής, ο κουκουλοφόρος και ο τεμπέλης, με τον γκέι, τον γέροντα, τον μετανάστη και τον πρόσφυγα, ακόμα και με τα αδέσποτα ζώα!
Εντάξει, θα πείτε, πρόκειται για τρικυμία εν κρανίω. Ομως, όταν αυτή την τρικυμία τη βλέπεις παντού γύρω σου, σε όλους τους τοίχους της πόλης, αλλά και στους διαδικτυακούς τοίχους των social media, καταλαβαίνεις πως δεν είναι ένα ξαφνικό μπουρίνι που γρήγορα θα περάσει. Οταν κάποιοι πληρώνουν για να τυπώσουν αφίσες που γράφουν «Δημοσιογράφοι, αφεντικά, μπάτσοι και φασίστες άντε γαμηθείτε και κακό ψόφο», ή κάποιοι άλλοι παίρνουν το σπρέι και γράφουν στον τοίχο «Στο τρένο, στο μετρό ή και στο λεωφορείο όποιος απλώνει χέρι θα φεύγει με φορείο» (αναφέρω δύο μόνο από τα εκατοντάδες παραδείγματα που βλέπω γύρω μου) επιβεβαιώνουν πως το μίσος έχει εγκατασταθεί για τα καλά στις ζωές μας. Φυσικά και όποιος απλώνει χέρι πρέπει να τιμωρείται, αλλά να… φεύγει με φορείο;
Είναι προφανές: όλοι αυτοί οι… ακτιβιστές, για να χρησιμοποιήσω και εγώ μια λέξη που είναι πολύ της μόδας αλλά και που έχει κακοπάθει έτσι όπως χρησιμοποιείται για να ξεπλύνει πρόσωπα, να δικαιολογήσει συμπεριφορές και να εξωραΐσει καταστάσεις, δεν μας καλούν σε μια καλώς εννοούμενη κοινωνική επανάσταση που θα επιβάλει δικαιοσύνη, αλλά σε αυτοδικία. Εχουν ταυτίσει τον ακτιβισμό, την κοινωνική προσφορά, με την επιθετικότητα και τον βανδαλισμό. Δεν επιθυμούν την ειρήνη, αλλά τον πόλεμο. Οραματίζονται μια κοινωνία-ζούγκλα. Μια κοινωνία διαλυμένη, όπου τελικά ο ναρκέμπορος και ο τραμπούκος θα είναι οι απόλυτοι άρχοντες. Η ελευθερία που ευαγγελίζονται είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά. Ο ακτιβισμός τους είναι άλλη μια πληγή στο κουφάρι της νοσούσας κοινωνίας μας.