Η πασχαλινή ανάπαυλα, η χαρά της ανοιξιάτικης υπαίθρου και η ομορφιά του ελληνικού τοπίου οδηγούν αρκετούς στη σκέψη ότι το πολιτικό κλίμα έχει γίνει ανθυγιεινό. Κλίμα που αυτή την εβδομάδα συνοψίζεται πανεύκολα με μια λέξη: Πολάκης.
Ετσι όπως μας τα είπε ο Πρωθυπουργός, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν κριτική στον κ. Πολάκη θα πρέπει από Δευτέρα (σήμερα) να καταπιούν τα λόγια τους και να πράξουν το αυτονόητο: να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και μάλιστα μια ψήφο αφιερωμένη αποκλειστικά στην αφεντιά του.
Με άλλα λόγια, να βάλουν πλάτη για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι ο κ. Πολάκης «μας έχει». Αποθέωση. Αν δεν κάνει κωλοτούμπα ο κ. Τσίπρας, αποπέμποντας τον αναπληρωτή υπουργό και alter ego του, όλο αυτό μοιάζει ανθυγιεινό. Όχι μόνο για όσους το παρακολουθούν απέξω, αλλά και για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Του κ. Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου.
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά λαθών τα οποία όχι μόνο διατηρούν σε υψηλά επίπεδα τη διαφορά με την ΝΔ στις δημοσκοπήσεις αλλά φαίνεται να ενισχύουν το ΚΙΝΑΛ και το κίνητρο των πολιτών για συμμετοχή στις ευρωεκλογές.
Ας αρχίσουμε από την τελευταία εξέλιξη. Η απόφαση του κ. Τσίπρα να μετατρέψει την πρόταση μομφής για τον κ. Πολάκη σε ψήφο εμπιστοσύνης υπέρ της κυβέρνησης ήταν μεν προβλέψιμη αλλά δεν τον γλίτωσε από την παγίδα. Ταυτίστηκε με τον κ. Πολάκη και ζήτησε και από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αλλά δεν τον ακολούθησαν, με πιο αξιοσημείωτη την προσεκτική διαφοροποίηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Είχαν προηγηθεί τα εξής:
1. Η διεύρυνση παρωδία. Παρά το αμπαλάζ της «Προοδευτικής Συμμαχίας» τα πρόσωπα που είδαμε στον ανασχηματισμό αλλά και οι συμπαθούντες που συνέρρευσαν στις εκδηλώσεις προβληματισμού ήσαν άνθρωποι που είχαν λούσει στο πρόσφατο παρελθόν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα με ιδιαίτερα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν αγωνιούσαν τόσο για το μέλλον του λεγόμενου «προοδευτικού χώρου», απλώς δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, είδαν φως και μπήκαν. Εξαίρεση ο Τζουμάκας. Με τη διάσημη ομπρέλα του. Μπορεί τελικά να μη βγήκε τίποτα από όλο αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά η προσπάθεια διεμβολισμού του Κινήματος Αλλαγής προσέφερε στη Γεννηματά έναν χρήσιμο εχθρό και το κόμμα της φαίνεται να ενισχύεται.
2. Από τον Κιμούλη στη λευκή πετσέτα. Η όλη ιστορία της συνταγματικής αναθεώρησης άρχισε σχεδόν ηρωϊκά το 2016 με μια επιτροπή διαλόγου σε εθνική κλίμακα (με Κιμούλη, Μίχαλο και Ρένα Δούρου) και αναγγελίες για τη «διοργάνωση 13 συνελεύσεων σε κάθε περιφέρεια της χώρας» (ακόμη βέβαια τις περιμένουμε, αλλά ας είναι, σημασία έχει η σκέψη). Επειτα διανθίστηκε με διαρροές για δημοψήφισμα -που θα έδινε επιτέλους την ευκαιρία στον λαό να εκφραστεί- αλλά δυόμισι χρόνια μετά κατέληξε σε φιάσκο. Ενα φιάσκο που όχι μόνο προσφέρει μια καθαρή τετραετία στην επόμενη κυβέρνηση, χωρίς να μπορεί να τη ρίξει ο κ. Τσίπρας μέσω της προεδρικής εκλογής, αλλά προσφέρει και την ευκαιρία στο νικητή των επόμενων εκλογών να διαμορφώσει το περιεχόμενο των υπό αναθεώρηση άρθρων του Συντάγματος ακόμη και με απλή πλειοψηφία.
3. Πόλεμος στη διαπλοκή με τον Κόκκαλη. Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό το αφήγημα του 2015, ότι στέκεται απέναντι στο κατεστημένο και τη διαπλοκή, η απόφαση να κατεβάσει υποψήφιο ευρωβουλευτή του τον Πέτρο Κόκκαλη μπέρδεψε ακόμη και όσους έμοιαζαν διατεθειμένοι να αγοράσουν αυτή τη ρητορική. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα από τις διαρκείς αποκαλύψεις για τον Μανώλη Πετσίτη και τις αμήχανες αντιδράσεις της κυβέρνησης.
Τελικά ακόμη κι αν μείνει ο κ. Πολάκης, ακόμη κι αν αποθεωθεί στη Βουλή, το πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα παραμένει. Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί υπονομεύει τον σχεδιασμό του για την ολοκλήρωση της τετραετίας και την παραμονή του στο Μαξίμου ως τον Οκτώβριο. Πολύ απλά γιατί είναι ορατός ο κίνδυνος να ζητήσουν οι ίδιοι οι πολίτες -με τη ψήφο τους στις 26 Μαΐου- να τελειώνει αυτή η ιστορία μια ώρα αρχύτερα. Να ζητήσουν εθνικές εκλογές τον Ιούνιο για να δώσουν τέλος στη νοσηρότητα αυτής της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.