Συγχωρήστε με. Τα αθλητικά δεν είναι το στοιχείο μου. Αλλά αυτόν, αλίμονο, τον αναγνωρίζω. Κάθισα λοιπόν κι εγώ στον καναπέ, τον λοξό, που δεν έχει και την τέλεια θέαση στην τηλεόραση, γιατί δεν άρμοζε στην αμάθειά μου το να θρονιαστώ και στις καλύτερες θέσεις. Αυτές αντιστοίχησαν στους επαΐοντες της φαμίλιας μας. Ασε που με υποπτεύονταν ότι μπορεί και να «την έκανα» με το που θα βαριόμουν, όπως και το συνηθίζω.
Ο αγώνας ξεκίνησε. «Αυτός δεν είναι ο Αντετοκούνμπο;» ρώτησα με ενθουσιασμό. Εστρεψαν το βλέμμα τους μπαϊλντισμένα. «Ναι, αυτός είναι» απάντησαν κοφτά. «Δηλαδή ο Αντετοκούνμπο που παίζει και δοξάζεται στην Αμερική, έρχεται και συμμετέχει και στην Εθνική Ελλάδας;». Με κοίταξε σαν να μου έδινε μόνο μια ακόμα τελευταία ευκαιρία για ερωτήσεις και μου απάντησε: «Ο Αντετοκούνμπο είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος».
Βεβαίως. παρακολούθησα όλον τον αγώνα. Και πισωγύρισαν οι μνήμες στο 1987, όταν οι περισσότεροι τότε πρωτομάθαμε το μπάσκετ. Εκείνες τις θρυλικές μέρες που ένας Γκάλης μαζί με μια ομάδα αγνώστων μπήκαν στην καρδιά μας. Δικοί μας άνθρωποι. Τόσο που μας είχαν ανθίσει περηφάνεια. Και το ένα παιχνίδι διαδεχόταν το άλλο. Η μια νίκη την άλλη! Τι ενθουσιασμός! Μάλιστα, η κάθε παρέα σκαρφιζόταν και τα δικά της γούρια. Θυμάμαι και ακόμα γελάω ότι η Νταίζη είχε θεωρήσει ότι όσο κάπνιζε έμπαιναν καλάθια. Ετσι της είχε βγει το παρατσούκλι «Τζιμινιέρα». Πώς δεν έσκασαν τα πνευμόνια της! Μα από τότε πέρασαν χρόνια και χρόνια.
«Ο Αντετοκούνμπο είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος». Εχω χοντρό θέμα με τις λέξεις. Τις αγαπάω, τις μελετάω, με μαγεύει να με εκπλήσσουν. Οσο εξελισσόταν το παιχνίδι, μπορεί να συμμετείχα στη χαρά, αλλά στο μυαλό μου είχε σταθεί η φράση «σοβαρός άνθρωπος». Κοίτα, αδελφέ μου, μια περιγραφή! Ακου μια λέξη που επέλεξε ο Γιάννης. Δεν είπε «μεγάλος αθλητής», «αθληταράς», «αστέρι» ή κάτι που να αφορούσε τις διθυραμβικά σπουδαίες αθλητικές του επιδόσεις. Είπε «ο Αντετοκούνμπο είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος». Ναι, αυτό είναι.
Εχει να κάνει με ευγένεια ψυχής, ήθος, τρόπους, συμπεριφορά, σοφία, να θυμάσαι αλλά και να παρακάμπτεις, να μη μεμψιμοιρείς, να είσαι βαθύτερα ευγνώμων. Εχει να κάνει με σωστή ανατροφή. Εχει να κάνει με τα στοιχεία που θα σε ακολουθούν ακόμα και όταν ο χρόνος περάσει… Οι σοβαροί άνθρωποι δεν έχουν χρόνο λήξης. Δεν φθηναίνουν ποτέ. Να, ως παράδειγμα, όπως συνέχισε τη διαδρομή του στην ψυχή μας ο Νίκος Γκάλης. «Ο Αντετοκούνμπο είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος». Το έχω επαναλάβει μέσα μου εκατό φορές από χθες. Και ακόμα δεν το χορταίνω. Μου λείπουν απελπιστικά, σε όλους τους τομείς, οι σοβαροί άνθρωποι.
ΥΓ: Εννοείται σημαιοφόρος. Γιατί; Ουσιαστικότερο από το να είσαι παγκοσμίως καταξιωμένος αθλητής, είναι, το να διαχειρίζεσαι με ταπεινότητα και ωριμότητα, το πανύψηλο της δόξας που σε λούζει. Οπως ακριβώς ο Γιάννης Αντετοκούμπο.