Λίγες ημέρες μετά την πομπώδη ανακοίνωσή του, ο «Ανένδοτος» του Αλέξη Τσίπρα τείνει να αναδειχθεί σε μια πολιτική εκστρατεία-παρωδία με μηδενική πρακτικά απήχηση στην κοινωνία. Τελευταία προσέφερε και θέμα για πάρτι στο Διαδίκτυο, μετά το ανεπανάληπτο, ακουσίως αυτοχλευαστικό, «πρόεδρε έλα, έλα με φόρα» της Θεσσαλονίκης.
Το πρόβλημα δεν είναι η Πόπη Τσαπανίδου και οι ικανότητές της. Είναι εξαιρετικά δύσκολος ο ρόλος του κομπέρ σε παραστάσεις ενός κουρασμένου και επαναλαμβανόμενου πολιτικού αρχηγού.
Εχει πλέον περάσει πάνω από μία δεκαετία από τις ημέρες της δόξας.
Οι μεγάλες διαφορές, εκτός της εντελώς διαφορετικής πολιτικής κατάστασης, μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ του 2014 και του σημερινού, είναι κυρίως δύο.
Η πρώτη: Τότε δεν είχε κυβερνήσει.
Η δεύτερη: Το 2014 είχε πρόγραμμα διεξόδου της χώρας από την κρίση.
Το ξέρω ότι γελάτε, αλλά αυτή ήταν πραγματικότητα. Τον Σεπτέμβριο του 2014 ο Τσίπρας είχε δεσμευτεί στη ΔΕΘ σε ένα πρόγραμμα, δήθεν κοστολογημένων παροχών, με βάση το οποίο τα μνημόνια θα σκίζονταν μονομερώς, οι μισθοί και οι συντάξεις θα γύριζαν στο 2009, οι μισοί και παραπάνω φόροι θα κόβονταν και η ΕΕ θα έσπευδε να υποχωρήσει ατάκτως, παρακαλώντας να μας δανείσει. Δεν παίζει ρόλο ότι όλα αυτά ήταν ένα μείγμα εξαπάτησης, ασχετοσύνης και ιδεοληψίας. Ηταν αυτό που ήθελε να ακούσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το οποίο και το αγόρασε με τις γνωστές συνέπειες.
Ενας φίλος, έμπειρος δημοσιογράφος, μου είχε πει τότε. «Το παιχνίδι έχει κριθεί. Και με στολή μαζορέτας να βγει ο Τσίπρας στο Σύνταγμα, δεν χάνει». Πράγματι έτσι ήταν.
Από τότε έχει περάσει ένας πολιτικός αιώνας, αφού προηγουμένως πληρώθηκε βαρύτατο τίμημα.
Σήμερα, ό,τι στολή και αν φορέσει, δεν κερδίζει.
Μπορεί να δηλώνει σίγουρος για την πρωτιά του κόμματός του και να καταγγέλλει ως «πετσωμένες» τις δημοσκοπήσεις, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι δεκάδες, πρακτικά όλες, οι δημοσκοπήσεις από τον Φεβρουάριο του 2016, εδώ και επτά χρόνια δηλαδή, τον μετράνε δεύτερο. Η μεγάλη πλειοψηφία των ερωτώμενων πιστεύουν ότι με μια κυβέρνηση με επικεφαλής αυτόν τα πράγματα θα ήταν χειρότερα.
Το μόνο ίσως παράδοξο στις μετρήσεις είναι τα σχετικώς υψηλά ποσοστά που του δίνουν, αν λάβουμε υπ’ όψιν την οδυνηρή διακυβέρνησή του και την τωρινή παντελή απουσία προγραμματικού λόγου και σοβαρών προτάσεων.
Ο Τσίπρας διεκδικεί να ξανακυβερνήσει κάνοντας ανένδοτο «για να επαναφέρει τη δημοκρατία στη χώρα, η οποία κινδυνεύει από τον ακροδεξιό Μητσοτάκη». Πόσοι όμως, πλην των φανατικών οπαδών του, θα ήταν πρόθυμοι να στρατευτούν σε μια σταυροφορία τύπου Μπρανκαλεόνε;
Λέει και για την οικονομία, θα πει κάποιος. Πόσοι όμως σήμερα πιστεύουν σε προεκλογικές υποσχέσεις που τάζουν «τα πάντα και άλλα τινά»; Μόλις χθες, όταν κλήθηκε στη Βουλή να μιλήσει για νούμερα, κατέληξε να γελά αμήχανα, όπως τότε, στην ντροπιαστική συνάντηση με τον Κλίντον.
Απέναντι σε έναν αντίπαλο που τα τέσσερα τελευταία χρόνια τα έχει καταφέρει, παρά τα λάθη και τις παραλήψεις, σε ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον αλλεπάλληλων κρίσεων ο Τσίπρας επιλέγει τον ρόλο του έξαλλου καβγατζή, ο οποίος τα παίζει όλα για όλα αγχωμένος κυρίως για το πολιτικό του μέλλον. Αυτό όμως ελάχιστα ενδιαφέρει την κοινωνία.
Πολλοί ανησυχούν για τις συνέπειες της προεκλογικής πολιτικής όξυνσης και σωστά.
Αφελής η υπόθεση ότι η στημένη όξυνση, ιδιαιτέρως σε περιόδους γεωπολιτικής ρευστότητας και ανασφάλειας, ωφελεί αυτόν που την προκαλεί. Συνεχίζοντας έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να λουστεί μια ήττα μεγαλύτερη από αυτήν που μετρούν οι σημερινές δημοσκοπήσεις.
Πλησιάζοντας προς τις κάλπες, το δίλημμα «σταθερότητα ή περιπέτεια» θα κυριαρχήσει.
Και ο Τσίπρας είναι ταυτισμένος με ακριβοπληρωμένες περιπέτειες.