Μια εικόνα, χίλιες λέξεις, συνηθίζουμε να λέμε. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτή η εικόνα θα πει τις σωστές λέξεις, καθόλου βέβαιο ότι θα πει την αλήθεια.
Αναρτήσεις ευτυχίας, στιγμές οικογενειακής θαλπωρής, ενσταντανέ αγάπης. Πόσο ψεύτικα μπορούν να αποτυπώσουν την πραγματικότητα, να την κρύψουν κάτω από οπτικές ψευδαισθήσεις; Πολύ εύκολα, εν τέλει, τα κοινωνικά δίκτυα το καταφέρνουν. Μεταφέρουν μια ζωή που δεν υφίσταται, που δεν ζεις, αλλά που θέλεις να νομίζουν ότι τη ζεις. Οπως ακριβώς έπραττε αυτή η οικογένεια με τον αστυνομικό, έναν άνθρωπο που μόνο τέρας μπορείς να αποκαλέσεις, μιας και κατηγορείται για πράγματα ανήκουστα, σύμφωνα με τη λίστα του εντάλματος σύλληψής του.
Βιασμοί και κατάχρηση ανηλίκων κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, γενετήσιες πράξεις μεταξύ συγγενών, πορνογραφία ανηλίκων, ενδοοικογενειακή σωματική βλάβη και οπλοχρησία κατ’ εξακολούθηση. Ενας απολογισμός φρίκης εναντίον του, μετά τις καταγγελίες της συζύγου του που ξετύλιξαν το μαύρο κουβάρι αυτής της ιστορίας. Τα ακούς και δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι συνέβαιναν δίπλα σου, στη διπλανή σου πόρτα.
Αυτός ο άνθρωπος που βίαζε τα παιδιά του από τα πέντε τους χρόνια, που εξανάγκαζε όλη την οικογένειά του να κάνει πράγματα που δεν μπορείς καν να ξεστομίσεις, που μεγάλωσε δυστυχισμένα πλάσματα μέσα σε ένα σπίτι-κολαστήριο και υπηρετούσε στην ασφάλεια της Βουλής, ενώ σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. είχε ψυχολογικά προβλήματα, παρουσιαζόταν σαν ένα πρότυπο οικογενειάρχη και συζύγου. Στα κοινωνικά του δίκτυα η ευτυχία ξεχείλιζε, η αρμονία περίσσευε, οι αγκαλιές και οι τρυφερότητες πρωταγωνιστούσαν. «Πρότυπο οικογενειάρχη» η κατηγορία που θα τον τοποθετούσες, βλέποντας τις αναρτήσεις του. «Καλός πατέρας και σύζυγος φαίνεται», θα έλεγες. Και πιθανόν να ήθελες να του μοιάσεις.
Για να καταλάβουμε δηλαδή πόσο απατούν τα φαινόμενα. Για να είμαστε αντικειμενικοί, πάντα απατούσαν ως ένα βαθμό. Οι ένοχοι περιδιάβαζαν πάντα τη ζωή με το προσωπείο «πέραν πάσης υποψίας» και όταν αποκαλυπτόταν η αλήθεια τους, έπεφτες από τα σύννεφα. Αλλά στην εποχή μας, της εικονικής ζωής και των δικτύων της, τα φαινόμενα δεν απατούν απλώς, μπορούν να σε στείλουν αδιάβαστο. Να σε αποπροσανατολίσουν 180 μοίρες.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι εικόνες που τα κοινωνικά δίκτυα κουβαλούν, μας πείθουν. Για κάποιον μυστήριο λόγο, που μόνο η Ψυχιατρική και η Κοινωνιολογία του μέλλοντος θα μπορέσουν να εξηγήσουν, οι αναρτήσεις κατεδαφίζουν κάθε φίλτρο κρίσης και κλονίζουν τα τείχη της λογικής μας με τρόπο και σε βαθμό που δεν συνέβαινε πριν από την έλευσή τους. Πέφτουμε μπροστά στις εικόνες και τις προσκυνάμε, τις αφήνουμε να μας επηρεάζουν, να μας καθορίζουν τον ψυχισμό, τις σκέψεις και τις αντιλήψεις.
Βλέπουμε ένα χαμογελαστό ζευγάρι πάνω σε μια μηχανή, σε μια φωτογραφία στο Instagram, και ζηλεύουμε που δεν έχουμε κι εμείς μια τέτοια στιγμή ευτυχίας. Δεν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε ότι η στιγμή αυτή ίσως έχει γύρω της πράγματα που αγνοούμε, ένα σύμπαν ιδιωτικό που μπορεί να είναι έως και αποκρουστικό. Τίποτα δεν σκεφτόμαστε, απλώς ζηλεύουμε το ζευγάρι που χαμογελάει στον φακό σε μια γλυκανάλατη ανάρτηση. Αν μας έλεγαν ότι αυτός εκεί που βλέπετε βιάζει τα παιδιά του από μωρά, αυτή εκεί που βλέπεις αναγκάζεται να ικανοποιεί τις αρρωστημένες ορέξεις του, αυτοί οι δύο που βλέπεις έχουν τέσσερα παιδιά που ζουν σε ένα καθεστώς αποστροφής, θα γελούσαμε και θα λέγαμε: «αποκλείεται».
Αυτό έκαναν, λοιπόν. Τώρα το μάθαμε. Τώρα οι αναρτήσεις ευτυχίας τους μοιάζουν τραγικές παραμορφώσεις μιας φρίκης, σε έναν εικονικό κόσμο που μπορεί να κάνει να φαίνονται αγγελικά μέχρι και τα προφίλ των τεράτων.