Ποια είναι η φράση που χρησιμοποιεί πιο πολύ ο Νίκος Ανδρουλάκης; «Θέλω να είμαι ξεκάθαρος». Και τι δεν έχει κατορθώσει ακόμα; Να είναι ξεκάθαρος. Τι άλλο να πω από αυτό; Και με τρομάζει ότι το δράμα δεν γίνεται αντιληπτό ούτε από τον ίδιο, αλλά ούτε από τους συν αυτώ. Εμφανίζεται να επεμβαίνει σε συμπολίτες που εξάσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα εκλέγοντας τον Αρχηγό της εμπιστοσύνης τους, Μητσοτάκη και Τσίπρα, ενώ καλά καλά δεν τον γνωρίζουμε εν τω βάθει και λόγω της Ευρωβουλής δεν είχαμε την ευκαιρία της παρουσίας του στη Βουλή.
Στέκεται απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό που διαγωνίστηκε πολυμετωπικά, όχι σε τρίαθλο, αλλά σε δέκαθλο αντιξοοτήτων και δραματικών συγκυριών, αυτός ο «άκαπνος» (εννοώ, ως μη κυβερνών) και το πρωταρχικό που απαιτεί είναι αλλαγή προσώπου; Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; (που θα έλεγε και η μεγάλη Στανίση). Δεν είχε στοιχειώδη αίσθηση ότι αυτό θα πυροδοτούσε μια χαζοκουβέντα για τη λύση του αινίγματος; «Ποιοοοος, ποιος, ποιος μωρό μου ποιος;» (κατά το νησιώτικο άσμα).
Κατά την άποψή μου, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ήταν ανέκαθεν ο πιο χρήσιμος κρίκος καθώς όφειλε να διαθέτει τη σοφία των σαράντα κυμάτων που πέρασε. Μπορεί, συγκινητικά μπορεί, να αναμετρά στην ιστορία του και τον ποτισμό του λαϊκισμού αλλά και την αγωνία του στον θερισμό του, όπως και τις λύσεις για τη διόρθωση. Μορφές όπως ο Αναστάσιος Πεπονής με το ΑΣΕΠ. Η Αννα Διαμαντοπούλου με τον Νόμο Διαμαντοπούλου για την Παιδεία. Ο Τάσος Γιαννίτσης με ένα νομοσχέδιο για τη διάσωση του Ασφαλιστικού, που ξεσηκώθηκαν εναντίον της αλήθειας του ακόμα και οι πέτρες του κόμματός του σε λιθοβολισμό του (με εξαιρέσεις υποστηρικτών που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού). Ο Μπένος με τα ΚΕΠ. Ο Γεννηματάς με το ΕΣΥ.
Τι έγιναν οι εν ζωή μάρτυρες; Τους αποδίδει σεβασμό το κόμμα; Το ΠΑΣΟΚ έχει μακρά ιστορία και έφτασε μέχρι το Ταμείο. Σέβομαι απεριόριστα όχι τους αλάθητους, αλλά αυτούς που πληρώνουν τα λάθη τους. Είναι ακριβώς και ο λόγος που απεχθάνομαι τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς εμπαίζει και τον εαυτό του ακόμα περιφερόμενος δήθεν αγωνιωδώς έντρομος για την τύχη του μέλλοντός μας ως κριτής των πάντων, ως «θεούλης». Το σημαντικό για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι να μας πείσει ότι είναι διατεθειμένος να βγάλει κάρβουνα από τη φωτιά. Εκεί τον θέλω ξεκάθαρο. Να του δώσω θέματα;
Το 40% των ελλήνων φορολογουμένων δηλώνει ότι ζει με λιγότερο από 400 ευρώ το μήνα. Φτώχεια καταραμένη ή αλλιώς ποιος κοροϊδεύει ποιον. Αυτό σημαίνει εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αλλά κυρίως εκτεταμένη συμβίωση με φρικτά κακομαθημένους πολίτες. Αυτούς δηλαδή που με περίσσιο θράσος και χωρίς αίσθηση ατομικής ευθύνης αναρωτιούνται μονίμως ηχηρώς «Τι κάνει το κράτος;». Τι κάνουμε επ’ αυτού, «Κύριε “Θέλω να είμαι ξεκάθαρος”»; Τι κάνουμε για την Παιδεία, που είναι η αρχή των πάντων, και το κόμμα σας μπορεί να υπερηφανεύεται για μια Διαμαντοπούλου που πρωτοπόρα πάλεψε εναντίον παθογενειών;
Είστε υπέρ των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων ώστε να σπρώξουν στην εξέλιξη και τα Κρατικά; Ορδές κατευθύνονται και στην «πρόσφατη» Κύπρο για σπουδές. Είστε υπέρ της Αξιολόγησης και με ποιους όρους-τρόπους ώστε αδιάβλητα να αξιολογούνται ακόμα και οι αξιολογητές; Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων; Θα παρέχεται χωρίς όρους, χωρίς να περνούν από κρίσεις; Η «μονιμότητα»-άραγμα των αστυνομικών στο χωριό τους με το περίφημο αμετάθετον δικό σας δώρο; Η αργοκίνητη Δικαιοσύνη παράλληλα με την ατιμωρισία και –ξανά– με τη μονιμότητα στο αργοκίνητο της;
Εχει νόημα να συνεχίσω; Οπου ακουμπάς, ανακαλύπτεις και μια παθογένεια που ζητάει, όχι μόνο τολμηρή, αποφασιστική Κυβέρνηση, αλλά κυρίως μια ενισχυτική στην εξυγίανση Αντιπολίτευση και άγρυπνο φρουρό στην εξασφάλιση του αμετακίνητου στόχου για εξυγίανση. Αυτά θα ήθελα από εσάς, «Κύριε “Θέλω να είμαι ξεκάθαρος”». Για να γίνετε επιτέλους ξεκάθαρος. Είναι τόσο απλό.
Υ.Γ.: Ο «Κύριος “Θέλω να είμαι ξεκάθαρος”» παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής, εξαντλώντας κάθε χρονικό περιθώριο μισθοδοσίας του. Ξεκάθαρο στα μάτια μας.