Αν στα social media ανεβάζω κυρίως φωτογραφίες από τις βόλτες μου και τις εκδρομές μου –σπιτάκια, δεντράκια, γάργαρα ποταμάκια– άντε και από κάποια παράσταση ή από κανένα σίριαλ που μου άρεσαν, δεν το κάνω επειδή αποφεύγω τον διάλογο π.χ. για την πολιτική κατάσταση. Το κάνω για να αποφύγω τους καυγάδες. Για να κρατηθώ μακριά από τον εθνικό διχασμό που εκδηλώνεται στο Facebook, όχι επειδή δεν έχω άποψη (η οποία φαίνεται, υποθέτω, στη δουλειά μου, στα κείμενα που δημοσιεύω) αλλά γιατί (και) αυτή η φαγωμάρα δεν οδηγεί πουθενά.
Μια φαγωμάρα που έχει αναζωπυρωθεί με το θέμα της Μακεδονίας κάνοντας πολλούς φίλους (είτε διαφωνούν είτε συμφωνούν με την κυβερνητική γραμμή) να εκδηλώνουν τον χειρότερο εαυτό τους έτσι όπως συγκρούονται ανταλλάσσοντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καταγγέλλοντας ή μπλοκάροντας ο ένας τον άλλο, άλλοι στο όνομα της λαβωμένης πατρίδας, άλλοι ταγμένοι στον πόλεμο ενάντια στον εθνικισμό. Ας μην γελιόμαστε, αυτό που γίνεται δεν είναι διάλογος, αλλά πόλεμος. Ως εχθρό αντιμετωπίζουμε και από το Internet εκείνον που έχει την αντίθετη άποψη. Μεταφέροντας στην εποχή της Διαδικτυακής επικοινωνίας τον διχασμό μέσα στον οποίο ανατραφήκαμε. Αυτή τη διαχρονική ασθένεια του έθνους.
Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στη ζωή μου διαπιστώνω πως ζούσα ανέκαθεν σε έναν κόσμο διχασμένο – νομίζω πως στο ίδιο συμπέρασμα θα οδηγηθείτε οι περισσότεροι ανατρέχοντας στη δική σας πορεία από τα παιδικά σας χρόνια μέχρι σήμερα. Ο διχασμός δεν προκαλούνταν πάντα από σοβαρά γεγονότα, συχνά αφορούσε προβληματισμούς επιπέδου «ποια είναι καλύτερη η Βίκυ Μοσχολιού ή η Μαρινέλα»; Οσο γελοίο και αν ακούγεται, έχω κι εγώ περάσει ατελείωτα βράδια σε παρέες που τσακωνόμασταν υπερασπιζόμενοι καθένας την τραγουδίστρια της καρδιάς του. Οπως, παιδιά ακόμα, τσακωνόμασταν οι Γκυζιώτες με τους Κυψελιώτες για το ποιος ζούσε στην καλύτερη γειτονιά. Τσακωνόμασταν οι Πυργιανοί και οι Ιστερνιώτες στην Τήνο για το ποιο από τα δύο, γειτονικά και εξίσου όμορφα χωριά (ο Πύργος ή τα Ιστέρνια) ήταν πιο όμορφο. Τσακωνόμασταν οι Παναθηναϊκοί με τους Ολυμπιακούς –ακόμα και ξύλο έπεφτε στα διαλείμματα, στο σχολείο. Απειροι οι λόγοι που βρίσκαμε για να ριχτούμε στον πόλεμο, οι οπαδοί της Βουγιουκλάκη ενάντια στους οπαδούς της Καρέζη, οι οπαδοί του Θεοδωράκη ενάντια στους οπαδούς του Χατζιδάκι, οι φίλοι της ροκ ενάντια στους «καρεκλάδες», τους οπαδούς της ντίσκο.
Στο μεταξύ, «καρεκλάδες» ή ροκάδες μεγαλώναμε σε οικογένειες όπου η «πράσινη» γιαγιά που αγόραζε «Αυριανή» είχε κόψει την καλημέρα στον «γαλάζιο» παππού και σύζυγό της που επέλεγε για την ενημέρωσή του τη «Βραδυνή», αλλά και που τους δύο… εχθρούς ένωνε το μίσος για τον κομμουνιστή ανιψιό. Είναι οι ενδοοικογενειακοί διχασμοί από τους πιο σκληρούς. Ετσι όμως μάθαμε να πορευόμαστε, Δεξιοί και Αριστεροί, Πασοκτζήδες και Νεοδημοκράτες, Ελληνες πάνω και κάτω από το «αυλάκι», Γκάτζολοι, Ακανέδες, Ψαροκασέλες και Παγουράδες, για να θυμηθούμε μερικά μόνο από τα παρατσούκλια με τα οποία περιπαίζουμε τις καταγωγές των άσπονδών συμπατριωτών μας. Εκατοντάδες λέξεις για να μας χωρίζουν, μόνο μία να προσπαθεί να μας ενώσει: Ελλάδα. Τι να σου κάνουν έξι μόλις γράμματα, όταν είναι τόσο πολλά τα τραύματα, επιπόλαια ή βαθιά, που καλούνται να σκεπάσουν;
Ηρθε και το δημοψήφισμα του 2015 για να φουντώσει εκ νέου τον διχασμό. Εκτοτε δεν τολμάς να εκφράσεις μια σκέψη στα social media, αμέσως σε κατατάσσουν σε «φιλελέ», «μενουμευρώπη», Συριζαίο, «0,60», «ισαποστάκια», φασίστα… Το θέμα της Μακεδονίας αποτελεί το δηλητηριώδες κερασάκι σε μια τούρτα φτιαγμένη από κακής ποιότητας, ακόμα και από ληγμένες πρώτες ύλες. Και όσο και αν δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων η φαγωμάρα –και άλλοι λαοί επιδίδονται στο σπορ– εμείς πληρώσαμε το διχασμό με εθνικές καταστροφές. Είναι άσχημο να διαπιστώνεις και με τη Συμφωνία των Πρεσπών πως εξακολουθούμε να πορευόμαστε διαχρονικά διχασμένοι. Πώς ακόμα και την περίοδο της κρίσης αντί να προσπαθήσουμε να συναινέσουμε για το καλό μας, εξακολουθούμε να χωριζόμαστε, αντί να βάλουμε ως μοναδικό στόχο την εθνική συνεννόηση, επιμένουμε στον εθνικό διχασμό.
ΥΓ. Ούτε στην αξία και στην επιτυχία του Γιώργου Λάνθιμου δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Και αυτός στα δύο μας χωρίζει.