Ο γιατρός μιλούσε γλώσσα, όχι που άκουγα, αλλά που αισθανόμουν. Δηλαδή οι λέξεις του, η εκφορά του λόγου του ενείχαν αμηχανία, συναίσθηση, τρυφεράδα, τόση, που αναγκάστηκα εγώ να του πω «Γιατρέ, μιλάμε για καρκίνο;», «Ναι, αλλά αρχικού σταδίου» συμπλήρωσε και τον ένιωσα σαν ακορντεόν που ξεφούσκωσε. Μετά; Τι θυμάμαι; Θυμάμαι να κοιτάω τη θάλασσα και να γίνονται τα μάτια μου σαν φακός φωτογραφικής που νετάρει αργά, αργά. Μέχρι που καθάρισε τέλεια και είδα αλλιώς τη θάλασσα, που ωστόσο βλέπω κάθε μέρα.
Τι περίεργο πράγμα! Μετά; Μετά θυμάμαι ως αίσθηση το χέρι της κόρης μου. Οπως νοητά με πήρε από το χέρι (όπως η μάνα μου στην παιδική μου ηλικία) και ένιωσα να χαμηλώνω κι εκείνη να ψηλώνει. Και άλλοτε να τη σφίγγω και άλλοτε να ξεσφίγγω ό,τι «μπορώ και μόνη μου». Τι συγκινητικά σοφή η δοσολογία της αφής της! Δεν με κρατούσε σαν να ήμουν ανίκανη να ενεργήσω, αλλά ως να έπρεπε να εκπαιδευτώ στην οικονομία δυνάμεων, άρα να νοιαστώ τον εαυτό μου, κι εκείνη ένα σωρό άλλα, στα οποία όμως έπρεπε να είμαι παρούσα για να δίνω την τελική έγκριση. Αγαπημένοι μου αναγνώστες, να θυμάστε ότι τα νοσοκομεία δεν είναι γεμάτα μόνο με αρρώστους, αλλά με αρρώστους που δίπλα τους έχουν συγκινητικούς «διεκπεραιωτές». Ο «δίπλα» είναι μια ιερή ιστορία.
Μετά; Μετά θυμάμαι μια χορογραφία αγάπης από τους σημαντικούς μου. Τη συνεννοήθηκαν χωρίς ποτέ να τη συνεννοηθούν. Πώς ο καθένας πήρε τη σωστή θέση και απόσταση! Λες και είχαμε κάνει πρόβες και πρόβες. Θυμάμαι με βαθιά, βαθιά, βαθιά ευγνωμοσύνη. Επενδύστε στις σχέσεις ουσίας. Είναι ο αληθινός πλούτος. Θυμάμαι πολλά. Πολλά που σας έχω γράψει κατά καιρούς στο protagon, καθώς από την πρώτη στιγμή αποφάσισα να μοιραστώ. Σήμερα θα σας πω για το τελευταίο κλάμα. «Μια βουτιά και θα βγεις καλοκαίρι» είπε η φιλεναδίτσα μου Αθηνά. Οντως, καλοκαίρι τέλειωσε ο αγώνας, η περιπέτεια. Ολα καλά! Υγιής. Ωστόσο, το πιο φρικτό καλοκαίρι της ζωής μου. Το φαντάζεσαι; Και όμως.
Τι κρίμα να μην το λέμε, να μην ενημερωνόμαστε γι’ αυτό. Στα απόνερα πνίγεται ο άνθρωπος. Στη θάλασσα όλοι μάχιμοι. «Ηρωικοί». Τι άλλο να κάνεις; «Το τελευταίο κλάμα», το έχω καταχωρημένο εκείνου του καλοκαιριού. Κι ας κλάψεις από ‘κεί και πέρα εκατό φορές στη ζωή σου. Αλλο κλάμα αυτό το κλάμα. Είναι όλο το παράπονο που συγκράτησες όσο έδινες τη μάχη, είναι το παιδί μέσα σου, εσύ παιδί, αλλά συγχρόνως και ένας όμορφα ενήλικας εαυτός σου. Μια συναρπαστική συνύπαρξη, μια γέννα. Αληθινή υγεία, είναι αυτή η υγεία.
Μετά θα έρθει και η άλλη. Τον εαυτό σου έχεις μάθει. Και γλυκά γλυκά, όπως η αμυγδαλιά που έχει αναθρέψει ανθό, σε μήνες και μήνες ξερών κλαδιών… Τι ωραία έκπληξη!.. Πώς ανάβει ο ανθός! Η γνώση του εαυτού! Οπως τον μάζεψες από τον βυθό σου, από τα σκοτεινά σκοτάδια σου, από την ανατριχιαστική μοναξιά της νύχτας σου, τον ήχο του φόβου σου. Σε άκουσες, ναι, σε άκουσες! Και πιάνεις δουλειά. Βάζεις σύνορα. Πλέον αδιαπραγμάτευτα. Και χτίζεις «θέλω», όχι επαναστατικά, προς Θεού, αλλά που σέβονται τις επιθυμίες σου, γιατί χρωστάς στον εαυτό σου επιθυμίες. «Θέλω» που μπορεί να καταχώνιασες γιατί πάντα έδινες τη σειρά σου, λες και σου αναλογούν εκατό ζωές…
Με κάποιο τρόπο ξεκαθαρίζεις. «Μετακομίζεις». Ξεβολεύεσαι. Σιγά το δύσκολο! Οσα φοβόσουν, τώρα πια δεν τα φοβάσαι. Διώχνεις… Ωραίο να διώχνεις. Καλοδέχεσαι. Ωραίο να καλοδέχεσαι. Αγαπάς πολύ, ακόμα πιο πολύ, αυτά που αξίζει να κρατάς. Είδες; Ολα αυτά είναι επί της ουσίας το τελευταίο κλάμα. Ηταν καλοκαίρι του 2018. Μαρτυρικό. Ευεργετικό. Εξαγνιστικό. Πλέον 2021.
Μερικές φορές ξεχνάω όσα έμαθα. Πάω να πιάσω παλιά διαδρομή. Συνήθεια δευτέρα φύσις. Αλλά αυτόματα, φέρνω στη μνήμη εκείνο το φαλακρό κοριτσάκι και τα μάτια της. Με θυμάμαι όπως με είδα. Με ακούω να μου λέω «Να με προσέχεις». Ωπ! Διορθώνομαι. Εν ολίγοις, αγαπημένοι μου αναγνώστες, χθες, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου… Είμαι το Ρεάκι και είμαι καλά. Αυτό εύχομαι και για όλους εσάς. Σας στέλνω ένα κλαράκι αμυγδαλιάς! Και φέτος…