Ο ηθοποιός Σάββας Πούμπουρας εξέφρασε μια άποψη που δημιούργησε κύμα αντίδρασης και αρνητικών σχολίων. Μιλώντας για την ανεργία και την εργασία, σε ένα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα, είπε ότι ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό, τι χρειάζεται για να βρουν δουλειά. Και ότι, αν είσαι άνεργος, πρέπει να κάνεις τα πάντα για να εργαστείς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα δουλέψεις δωρεάν.
Είπε συγκεκριμένα: «… ο φίλος που έχει τόσο καιρό άνεργος, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να βρει εργασία. Τα πάντα. Δεν είναι κανένας διατεθειμένος να κάνει ό, τι χρειάζεται. Και αυτό σημαίνει κάποιος να δουλέψει και δωρεάν. Να δουλέψει χωρίς μισθό σε μια εταιρία. Όλοι νομίζουν ότι θα τους εκμεταλλευτεί ο επαγγελματίας, ότι “θα με παίρνουν για δωρεάν εργασία και μετά θα με ξεζουμίσουν και θα φύγω”. Μην κοιτάτε αυτό. Κοιτάτε τι θα αποκομίσετε από την τριβή με την εργασία. Από τον κύκλο που θα διευρύνετε, να δείτε πώς δουλεύει μία εταιρία, από τις γνωριμίες που θα κάνετε και από εκείνες τις γνωριμίες μπορεί να βρεθεί μία άλλη ευκαιρία. Και τελικά τι είναι προτιμότερο; Να κάθεσαι σπίτι και να τα περιμένεις ουρανοκατέβατα, τα λεφτά ή την προσφορά για εργασία ή αφού δεν κάνεις τίποτα που δεν κάνεις να πηγαίνεις να δουλεύεις κάπου και ας μην παίρνεις μία;».
Θέλοντας να το δω καλοπροαίρετα, σκέφτομαι ότι, ίσως, εκείνο που διατρέχει τα λεγόμενά του είναι η σημασία τού να παραμένει κανείς δραστήριος και ενεργός, ακόμα κι όταν είναι άνεργος. Να το ψάχνει και να το παλεύει. Το να υποκύπτει, όμως, στην αμισθί εργασία, απλώς για να παραμένει στη δράση, είναι μια άλλη ιστορία. Και είναι πολύ θολή και πονεμένη για να τη δει κανείς καλοπροαίρετα.
Δεν υπάρχουν θετικά σημεία στο να δουλεύεις χωρίς ανταμοιβή. Ακόμα κι αν ο ίδιος νομίζεις ότι είναι καλό, στην πραγματικότητα δεν είναι. Τα αρνητικά υπερβαίνουν κάθε θετικό, το οποίο θα μπορούσε να είναι ότι αποκτάς τριβή με την εργασία και ανοίγεις τον κύκλο των γνωριμιών σου, όπως λέει ο ηθοποιός.
Ούτε είναι θεμιτό να θέτουμε διλήμματα του τύπου: «Είναι προτιμότερο να κάθεσαι σπίτι σου ή να δουλεύεις αμισθί;». Έτσι, είναι σαν να κατηγορούμε κι από πάνω όσους βουλιάζουν στα σπίτια τους, λόγω ανεργίας. Και βέβαια, όσο απελπισμένα κι αν ψάχνει κάποιος για δουλειά, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να δεχτεί να κάνει οτιδήποτε, με όποιο κόστος. Υπάρχουν και όρια.
Κάποιοι σκέφτηκαν: και γιατί ν’ ασχοληθεί κανείς με την άποψη του κ. Πούμπουρα περί εργασίας; Γιατί να σχολιαστεί τόσο μια κουβέντα που λέει κάποιος στα κοινωνικά δίκτυα; Μας ενδιαφέρει τι λέει ο καθένας;
Ναι, μας ενδιαφέρει. Όχι γιατί τη λέει ο Σάββας Πούμπουρας, αλλά γιατί είναι μια άποψη που ακούμε συχνά. Και που, εξίσου συχνά, γίνεται και πράξη. Από τα «κάνε την πρακτική σου χωρίς να πληρώνεσαι» κι «έλα για την εμπειρία και τις γνωριμίες», μέχρι τα «έλα να δουλέψεις τρεις μήνες αμισθί και βλέπουμε» ή «δεν σε πληρώνω μέχρι να φέρεις αποτελέσματα, να κάνεις πωλήσεις, συμφωνίες κ.τ.λ.». Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εκεί έξω που στηρίζονται σ’ αυτό το μοτίβο και με τη συχνότητά τους το νομιμοποιούν.
Αλλά περισσότερο απ’ όλα, το νομιμοποιούν απόψεις τέτοιου τύπου. Οι οποίες δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Δεν θα έπρεπε να μπαίνουμε καν στον πειρασμό να εξετάζουμε το «αμισθί» σαν εκδοχή, όταν μιλάμε για εργασία. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως είναι, για παράδειγμα, η μικρής διάρκειας μαθητεία και η εθελοντική εργασία.
Το να δουλεύεις χωρίς να παίρνεις μία, όπως το θέτει ο ηθοποιός και όσοι ακόμα συμφωνούν μαζί του, είναι υποτιμητικό και ψυχοφθόρο. Δεν είναι λύση, ούτε καν λύση ανάγκης. Δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο, το οποίο εγγράφεται στο βιογραφικό σου και το κυριότερο, βοηθά στην καλλιέργεια μιας νοοτροπίας που θεωρεί νορμάλ το να δουλεύει κάποιος χωρίς να πληρώνεται.
Και αυτό, αγαπητέ κ. Πούμπουρα, δεν είναι καθόλου καλό. Μα καθόλου.
ΥΓ.