Εγιναν οι αντικαταστάσεις στο Μαξίμου. Ο παλιός που φορτώνεται παραπάνω δουλειά (Μάκης Βορίδης) και ο καινούργιος (Στέλιος Κουτνατζής) που μπαίνει κατευθείαν στα βαθιά δεν πρέπει απλώς να ξαναβάλουν μπροστά τις μηχανές του επιτελικού κράτους που απορυθμίστηκαν με τις δυο παραιτήσεις. Πρέπει να αποδείξουν ότι κάτω από τον Μητσοτάκη λειτουργεί ένα επιτελείο που ξέρει τι κάνει, που διαθέτει ενιαία αντίληψη για τα πράγματα και την απαραίτητη συνοχή για να τα πάει παρακάτω.
Δεν είναι εύκολο, καθώς το σχήμα των δύο δεν προήλθε μέσα από συνθήκες ομαλότητας. Προέκυψε ως προϊόν μιας ξαφνικής εσωτερικής κρίσης του Μαξίμου, που εκπαραθύρωσε τους προκατόχους τους αφήνοντας πίσω, αν όχι συντρίμμια, πάντως διάφορα σπασμένα γυαλιά-παγίδες για τους κατοικοεδρεύοντες. Επίσης, το δίδυμο αναλαμβάνει όχι στις ιδανικές (από άποψη πολιτικής κυριαρχίας) συνθήκες μιας πρώτης τετραετίας, αλλά στο ναρκοπέδιο μιας δεύτερης θητείας, κατά την οποία παγίως οι κυβερνώντες, και χρυσάφι να πιάνουν, κάρβουνο γίνεται.
Υπάρχει και ένα τρίτο, αλλά λόγω χρόνου οι δυο γλιτώνουν τις συνέπειες του. Οι εκλογές πάντα κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία των επιτελείων, όμως ακόμα και σε περίπτωση εκλογικής ήττας κανένας δεν θα τους τη χρεώσει κατά το ποσοστό που αναλογεί. Κανένας δεν κρίνεται οριστικά για δουλειά δέκα εβδομάδων – τόσο θέλουμε ως τις ευρωεκλογές.
Ούτε είναι μόνοι τους μέσα στο Μαξίμου. Πλην των δύο, υπάρχουν ακόμα ο Ακης Σκέρτσος, ο Θανάσης Κοντογεώργης, ο Θανάσης Νέζης, όλοι τους με θεωρητικώς ξεκαθαρισμένες αρμοδιότητες, αλλά μέσα στο καθημερινό χάος της διακυβέρνησης συχνά τα σύνορα της ευθύνης πάνε περίπατο. Η ομάδα πρέπει να δουλεύει αρμονικά, συμπληρωματικά, εποικοδομητικά. Εύκολο είναι;
Υπάρχουν υπουργοί που διαμαρτύρονται ότι έχουν μεταβληθεί σε υφιστάμενους μιας αόρατης ομάδας που τους δίνει έτοιμους φακέλους πολιτικής και απαιτεί την υλοποίηση του περιεχομένου τους. Το πρωθυπουργικό γραφείο αντιτείνει ότι ουδέποτε άλλοτε το υπουργικό συμβούλιο δούλεψε τόσο συστηματικά και τόσο συλλογικά. Δίκιο έχουν και οι μεν και οι δε.
Η στενή πρωθυπουργική ομάδα διαμαρτύρεται επίσης ότι δεν την αφήνουν να κάνει την δουλειά της, καθώς δεν υπάρχει μέρα που να μην ξεσπάσει κάποιο πρόβλημα από αστοχίες, ελλείψεις, λάθη ή δηλώσεις υπουργών και άλλων κρατικοκομματικών στελεχών, που εκείνοι πρέπει να αντιμετωπίσουν. Και σε αυτό έχουν δίκιο.
Ποιος είπε, εξάλλου, ότι η δουλειά του υπουργού ή του επικεφαλής ενός τομέα του επιτελικού κράτους είναι στρωμένη με ροδοπέταλα; Αρα, και η σταθερή δουλειά πρέπει να γίνεται και οι κρίσεις πρέπει παραλλήλως να αντιμετωπίζονται. Δύσκολο σταυρόλεξο. Το πιο σοβαρό για τους δύο που ανέλαβαν τώρα, πάντως, είναι να πείσουν ότι διαθέτουν όχι μόνο άποψη που αξίζει τον κόπο, αλλά και την ισχύ να την επιβάλλουν.
Λογικά, όταν ο παρά τω Πρωθυπουργώ δίνει μια εντολή, αυτή λογίζεται από τον αποδέκτη ως ευθεία εντολή Μητσοτάκη. Πρακτικά όμως δεν είναι έτσι. Αν ο αποδέκτης, μόλις μιλήσει με τον έναν πάρει τηλέφωνο και το διαπραγματευτεί και με τον άλλον (διότι θαρρεί πως έχει μεγαλύτερη επιρροή), το πράγμα τελειώνει πριν καν αρχίσει. Δεν υπάρχει ούτε ενιαίο κέντρο ούτε συντονισμός. Υπάρχουν βιλαέτια, απλώς αντί να είναι σκορπισμένα στα διάφορα υπουργεία σε όλη την Αθήνα, είναι σπαρμένα στα διάφορα γραφεία εντός του Μαξίμου. Και τότε βράσε όρυζα…