«Καλά είδες τον τάδε το βράδυ στην τηλεόραση; Εριξε ένα χώσιμο στον Μητσοτάκη…». Τα βίντεο με τους παρουσιαστές της βραδινής ζώνης (δήθεν σατιρικούς, άρα έχοντες το ακαταλόγιστο) οι οποίοι κατακεραυνώνουν με ένα μείγμα οργής και ιερής αγανάκτησης τον Πρωθυπουργό, τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.ο.κ., γίνονται viral στο TikTok και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ισως επειδή οι τιμητές αυτοί πλασάρονται εδώ και χρόνια ως σταράτοι και γνήσιοι, γι αυτό μας φέρνουν και τη ζεστασιά του κάπως γνώριμου (μαζί με την αποφορά του θαλάμου νεοσυλλέκτων, όπου οι «νέοι» δεν έχουν προλάβει ακόμη να αλλάξουν κάλτσες από τότε που παρουσιάστηκαν).
Αυτά που λένε εξιταρισμένοι (και κατενθουσιασμένοι με τον εαυτό τους, παρότι υποτίθεται ότι πενθούν και συμπαραστέκονται) μπορεί να μη στέκουν, όπως π.χ. όταν γίνονται έξαλλοι πατώντας σε ψέματα και ανακρίβειες, αλλά είναι κάτι γνώριμο. Η γλώσσα θυμίζει τα καφέ όπου βλέπαμε όλοι μαζί τα ματς στη Nova, τότε που ρευόμασταν και βρίζαμε πίνοντας τη μπυρίτσα μας.
Ετσι είναι και το χιούμορ τους: να το καταλαβαίνεις. Πλάκα να γίνεται. Να χασκογελάμε και να αεριζόμαστε. Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής. Για όλους, όπως οι σωματικές εκκρίσεις. Αλλά με θάρρος και αυτοπεποίθηση. Και πάνω απ’ όλα με το δίκιο του απλού ανθρώπου.
Ζεσταίνουν τη ψυχούλα σου αυτά τα πράγματα τώρα που ο λαός ξύπνησε και ομονοεί. Γιατί ο λαός δεν είναι πια μόνος: οι τηλεοράσεις και τα κανάλια που νομίζαμε ότι τα είχε αγοράσει όλα ο Μητσοτάκης, έχουν τελικά ανθρώπους διαμάντια, καθαρούς σαν γάργαρο νερό και αγνούς σαν το φρέσκο χιόνι. Και πάνω απ’ όλα: δεν μασάνε.
Εδώ βέβαια υπάρχουν εκδοχές. Είτε τα αφεντικά, οι καναλάρχες, οι «ολιγάρχες» που τους λέγαμε, δεν έχουν πια τα κότσια να τους σταματήσουν, έχουν αποσβολωθεί και οι ίδιοι από την ιερή οργή και το δίκιο αυτών που χρυσοπληρώνουν, είτε βλέπουν τα νούμερα και χαμογελούν με τις εξελίξεις.
Μόνο στη μικρή οθόνη έχουμε όμως παλικάρια ως λαός; Στις εφημερίδες και τα σάιτ δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις; Θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο:
—Πώς μάθαμε ότι ο Μητσοτάκης έδωσε εντολή για τη δολοφονία του Βασίλη Καλογήρου; Πώς μάθαμε ότι οι δεξαμενές ήταν πάνω στις πλατφόρμες (δίπλα στις λαμαρίνες) στην εμπορική αμαξοστοιχία ή ότι τα μπιτόνια τα είχαν παραχώσει στη δεύτερη μηχανή, στο πίσω κόκπτιτ, ότι θα τα έστελναν για νοθεία των καυσίμων ή για νοθεία ποτών (τις μπόμπες που πίνουμε) ή ό,τι τέλος πάντων ήταν αυτό που κουβαλούσαν οι κολλητοί του Κούλη; Κάπου τα διαβάσαμε.
Κι αν κάποιος σου πει ότι εδώ μιλάς για την κυριαρχία του λούμπεν και της βαρβατίλας που εκμεταλλεύεται τον πόνο της τραγωδίας, του πετάς ένα κλιπάκι από τη Βουλή. Κι εκεί τα ίδια: όλοι βρίζουν τον ίδιο, τον Κούλη, με τα ίδια ακριβώς «επιχειρήματα». Κι εκεί το ευχαριστιούνται εξιταρισμένοι με τη ψυχή τους (παρότι επισήμως πενθούν και συμπαρίστανται). Ακριβώς τα ίδια λένε. Το έχουμε πει και ξαναπεί, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας: οι Ελληνες όταν ομονοούν μπορούν να κάνουν θαύματα.
Ολα αυτά είναι υπέροχα γιατί «είναι δικά μας αυτά τα πράματα», είναι η έκφρασή μας και οι πραγματικές μας δυνατότητες. Μόνο ένα πράγμα χρειάζεται. Αυτός που βρίζουμε όλοι μαζί να κρατήσει την… πώς τη λένε; Τη σταθερότητα. Να μην έχουμε το νου μας κάθε τρεις και λίγο. Για να μπορούμε να τον βρίζουμε, αλλά χωρίς να ανησυχούμε ότι θα ξαναγίνουν τίποτα περίεργα, όπως την περασμένη δεκαετία. Μακριά από εμάς αυτά τα πράγματα.
Και ένα σας θέλω: μην—σας—περάσει—από—το—μυαλό να αρχίσετε να εκβιάζετε οι κονδυλοφόροι και να λέτε στα κανάλια ότι τάχα «με αυτό το κλίμα θα έχουμε πρόβλημα». Να μας λέτε για την οικονομία, τον Τραμπ ή ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα σας για να σώσετε τον Μητσοτάκη. Γιατί τότε θα τα θυμηθούμε τα κανάλια και τους «ολιγάρχες» τους. Παρότι κι αυτοί, όπως αποδείχτηκε, άνθρωποι είναι: κατάλαβαν και διόρθωσαν τη στάση τους.
Σταθερότητα λοιπόν. Τέλος. Γιατί έρχεται Πάσχα, οι αμυγδαλιές ανθίζουν, οι σούβλες γυαλίζονται και μετά τσουπ, καλωσήρθε πάλι το καλοκαιράκι μας. Χρειαζόμαστε κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας. Για να ανασάνει η ψυχούλα μας. Βρίζοντας. Και συμπαραστεκόμενοι βεβαίως. Πάνω απ’ όλα.