Από όποια πλευρά και αν βλέπεις το ρολόι, αντιλαμβάνεσαι ότι δείχνει την ώρα της αλήθειας. Αν όχι τώρα, ίσως λίγο αργότερα. Αν η Τουρκία βάλει ερευνητικό πλοίο σε ελληνικά νερά, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να απαντήσει αποτρεπτικά. Αν δεν απαντήσει, θα δηλώνει ότι αποδέχεται τετελεσμένα και θα προσέλθει σε μία συζήτηση που δεν είναι διατεθειμένη να κάνει. Και αν η Τουρκία κάνει πίσω, τότε θα δηλώνει, έστω συγκυριακά, ότι η ελληνική στάση είναι πειστική, έχοντας υποστεί μία ήττα στα σημεία.
H γερμανική παρέμβαση φαίνεται πως οδηγεί στην αποκλιμάκωση. Για τώρα. Διότι αυτό δεν ήταν μία κρίση που τελείωσε. Ήταν ένα επεισόδιο μίας εξελισσόμενης κρίσης.
Η επιλογή του Καστελόριζου είναι η πλέον ιδανική για την Τουρκία ώστε να σταθεί ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και να ισχυριστεί ότι δεν είναι δυνατόν, ένα μικρό νησί, τόσο μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα, να έχει τέτοια επιρροή στα ζωτικά της συμφέροντα. Η Ελλάδα απαντά επικαλούμενη το Διεθνές Δίκαιο και τις συνθήκες που ορίζουν ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε πώς στέκεται η Τουρκία ενώπιον του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και τι συμβαίνει όταν σε μία διαφορά πέφτει στο τραπέζι το δίκαιο του ισχυρού. Άλλωστε η Ελλάδα είναι ο μοναδικός παράγοντας που στέκεται αποτρεπτικά μπροστά στα σχέδια της Τουρκίας για καθολικό έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.
Τέλος πάντων, αυτό που δεν έγινε σήμερα μπορεί να γίνει αύριο ή μεθαύριο, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, διαχρονικά, η Ελλάδα παραχωρεί στην Τουρκία την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στέκεται στο status quo του Αιγαίου, σε ένα μορατόριουμ ισορροπιών και απλώς περιμένει. Τι περιμένει, όμως; Να περάσουν μερικές δεκαετίες ακόμα ώστε τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων να είναι αδιάφορα λόγω πράσινης οικονομίας; Τότε, πράγματι, δεν θα υφίσταται ουσιαστική ελληνοτουρκική διαφορά.
Η Ελλάδα σήμερα δεν υπερασπίζεται μόνο τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Υπερασπίζεται και την ακινησία στο Αιγαίο, τη διατήρηση μίας εκκρεμότητας που σε βάθος χρόνου τη φθείρει οικονομικά και γεωπολιτικά. Κάποια στιγμή, λοιπόν, οφείλει και η Αθήνα να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στο Αιγαίο -κάτι που, βάσει Διεθνούς Δικαίου, προϋποθέτει διάλογο. Βέβαια η κυβέρνηση που θα το τολμήσει αυτό, είναι πιθανό να βρεθεί απολογούμενη επειδή έσυρε τη χώρα σε περιπέτειες. Όπως και η κυβέρνηση που θα μπει σε διαπραγμάτευση, επί αυτών των θεμάτων, θα απειληθεί με Γουδί.
Την Πέμπτη ο Πρωθυπουργός θα ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για τις τελευταίες εξελίξεις. Όμως το ζητούμενο δεν είναι να ενημερωθεί ο Βαρουφάκης, αλλά να χαραχτεί ένας οδικός χάρτης για τα επόμενα βήματα και τις πρωτοβουλίες που καλείται να αναλάβει η χώρα. Το αίτημα για ενότητα δεν αφορά τα αυτονόητα, δηλαδή τη συσπείρωση σε περίπτωση που η χώρα δεχθεί επίθεση, αλλά τις κινήσεις που οφείλει να κάνει. Και εκεί, δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά, το κομματικό υπερέχει του εθνικού. Ο Τσίπρας είπε κάτι βλακώδες που φάνηκε σαν να θέλει να ανταλλάξει συναίνεση στα εθνικά με παραγραφή αυτών που σκιάζουν τη διακυβέρνηση του. Κανονικά έπρεπε να τους θυμίσει τη μοναξιά που αισθάνθηκε στο Μακεδονικό, στη μοναδική θετική παρακαταθήκη που άφησε η κυβέρνηση του.