Θα ήθελα να κουβεντιάσουμε δυο τηλεοπτικές σειρές. Τις «Αγριες μέλισσες» του ΑΝΤ1. Ξέρω, τις βλέπετε φανατικά. Και «Το μαγικό των ανθρώπων» της ΕΡΤ2. Θα ήθελα να το βλέπετε φανατικά.
Ας σας ξεκινήσω από τα μαλακά.
Τι ήταν ν’ ακούσω εκείνο το τραγούδι από τη φωνάρα της Φωτεινής Βελεσιώτου; Τέσσερα χρόνια πριν, τέσσερις φίλες… Βγάλαμε το Αθήνα – Θεσσαλονίκη μετ’ επιστροφής και διήμερης διαμονής, με το ίδιο τραγούδι. Εγινε ύμνος μας.
Μέχρι που μήνες μετά, η Δήμητρα με τη συνήθη βωμολοχία της, τηλεφώνησε νυχτιάτικα και με ρώτησε «Ρε μαλάκα, τόσους μήνες το τραγουδάμε… Εχεις καταλάβει τα λόγια;».
Αυτό είναι το θέμα. Μερικά τα αισθάνεσαι και δεν σε κόφτει να τα λιανίσεις. Από τον στίχο «με τυραννούν οι ομορφιές» γραπώθηκα εγώ, από κάποιο άλλο σημείο η άλλη. Εγινε το «κακό».
Το τραγούδι ήταν που με παρέσυρε και στο «Αγριες μέλισσες». Η μεγαλύτερη τηλεοπτική επιτυχία του φετινού χειμώνα. Τις επιτυχίες δεν τις παρακολουθείς. Σε παρακολουθούν εκείνες. Με κάποιο ανεξήγητο τρόπο σε εξαναγκάζουν να ασχοληθείς. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που σε κρατάει σε σπιντάτη ετοιμότητα και με ένα καστ ηθοποιών, αδιανόητα πλουραλιστικό και «σκανδαλωδώς» επιτυχημένο. Τόσες σπουδαίες ερμηνείες, από σύγχρονες μέχρι «παλιομοδίτικες». Κι αυτό έχει ενδιαφέρον. Αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια η Μαρία Κίτσου, ήτοι Ελένη Σταμίρη. Φο-βε-ρή (έτσι διακοπτόμενα προφέρουν το φο-βε-ρή!).
Το αξιοθαύμαστο όμως είναι, ότι στις παρέες ξεπετάγαμε τόσα πολλά ονόματα ηθοποιών σαν να μην μπορούμε να καταλήξουμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο. «Και οι δυο αδελφές είναι φοβερές. Η Ασημίνα και η Δρόσω», «και ο Λεωνίδας Κακούρης (Δούκας). Κακός κανονικός!», «η Θεοφανία Παπαθωμά (Βιολέτα), φο-βε-ρή και ΚΟΥ-κλα!», «εγώ εκτίμησα τη Δανδουλάκη» ψηφίζουν άλλοι…
Η Κάτια Δανδουλάκη ως Ανέτ και ο Παύλος Ορκόπουλος ως Νέστορας Φαναριώτης είναι… πώς να το πω; Κάτσε να δημιουργήσω μια λέξη… «Υπενθυμιστικές» παρουσίες. Φέρουν τη θεατρικότητα ενός συγκινητικού «κάποτε», μας γυρίζουν στα χρόνια του στόμφου.
«Ψήφοι» έπεσαν και σε όλους τους δεύτερους ρόλους. Είχαμε λάτρεις μέχρι και της Αγορίτσας (Μαρία Αντουλινάκη).
Προσέξατε ότι άφησα το δίδυμο Γιάννης Στάνκογλου – Κατερίνα Διδασκάλου για το τέλος; Εμπειροι, ταλαντούχοι… Η Κατερίνα δεν παί-ζε-ται! Οπότε, αφού σωστά τους θαύμασα μπορώ και να γελάσω άφοβα για την σκηνή του εναέριου σεξ!
Εχουμε ένα θέμα οι Ελληνες με την κινηματογραφική απόδοση του σεξ. Ιχνος αληθοφάνειας! Αν έπρεπε να επιλέξει άνθρωπος την πιο άβολη στάση… Το δέντρο θα διάλεγε! Ούτε ταραντούλες! Και το παντελόνι «κόκκαλο». Έφτυσε τον νόμο της Βαρύτητας. Και μετά κατέβασε την φουστίτσα της… Τόσο απλά και καθαρά. Πρέπει να καταγραφεί ως η απόλυτη κωμωδία στην ιστορία του τηλεοπτικού σεξ. Να ήμαστε ειλικρινείς…
Γελάκια μπορεί να σκάσεις και για τη σκηνογραφία. Τι τα θες; «Φτώχεια καταραμένη», πολλώ δε μάλλον που το θεωρούμε «πλούσιο». Εκείνο το μπακάλικο-καφενείο; Ολοκαίνουργιο, αστραφτερό, αχρησιμοποίητο. Και η Βιολέτα, τόσο ρουχομάνι, λογικά πρέπει να έχει dressing room στον Κάμπο σαν της Καρντάσιαν. Η ουσία αγαπητοί είναι, ότι σε ετούτη την τηλεοπτική σειρά η ηθοποιία θριαμβεύει! Άρα, έπειτα από χρόνια ας υποκλιθούμε στην κατάκτηση μιας ουσίας.
Και πάμε στο «Το μαγικό των ανθρώπων». Μια σειρά που υπογράφει η Φωτεινή Τσαλίκογλου και σκηνοθετεί η βραβευμένη Πέννυ Παναγιωτοπούλου («September» και «Δύσκολοι αποχωρισμοί») και προβάλλεται στην ΕΡΤ2 κάθε Σάββατο στις 8 το βράδυ.
Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι ψυχολόγος (καθηγητής της ο Πιαζέ στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης) και καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είναι και πολυγραφότατη συγγραφέας. Το «Μήπως;», ένα από τα βιβλία της όπου καταγράφηκαν οι συνομιλίες της με την Μαργαρίτα Καραπάνου, είναι πάντα στο κομοδίνο μου.
Σε αυτή την «ιερή» σειρά λοιπόν, άνθρωποι σημαδεμένοι από κάτι δυνατό που προέκυψε στη ζωή τους, αφηγούνται, με την ενισχυτική βοήθεια της ψυχολόγου στο πλευρό τους, την αλήθεια τους. Δηλαδή θα συναντηθείτε επιτέλους με αληθινά, με βαθιά ανθρώπινα, με δύσκολα, με εξαγνιστικά.
Αλλά και θα αντιληφθείτε, με πόσο σεβασμό, ευαισθησία και επαγγελματισμό πρέπει να αγγίζει κανείς αυτά τα «εύθραυστα» -όσο και οι ψυχές- θέματα. Αρχικά, σίγουρα θα σας ξενίσει ο ρυθμός. Χρόνοι «κρατικής» τηλεόρασης. Καμία βιασύνη. Αλλά για τέτοιες ιστορίες, δεν τους πρέπει η βιασύνη. Θέματα ανέγγιχτα…
Εντρομοι! Μην και μελαγχολήσουμε, μην και συναισθανθούμε, μην και αποκαλυφθούμε… Η κατάθλιψη, η απώλεια παιδιού, ο θάνατος, η αυτοκτονία, η αρρώστια, η αναπηρία, τα γονεϊκά τραύματα και πώς παραδίδονται, η απώλεια της πατρίδας, του τόπου. Από πρώτο χέρι, από ψυχής, από το πετσί του καθενός. Και πώς γίνεται στο τέλος, πώς γίνεται μωρέ, τόσο αριστοτεχνικά να σκάει μύτη η αισιοδοξία, η δύναμη;
Το μαγικό των ανθρώπων! Η απενοχοποίηση των γκρι συναισθημάτων σε μια εποχή καταναγκαστικής χαράς. Προς τι; Ήμαστε κλόουν; Η συγκεκριμένη σειρά επιτρέψτε μου, είναι «καθοδηγητική» για το τι πρέπει να προσφέρει η κρατική τηλεόραση, για τον ρόλο της.
Είπαν μερικοί στην παρέα, πριν μάλιστα το παρακολουθήσουν: «Αχ! δεν τα μπορώ αυτά. Είμαι τόσο κουρασμένος-κουρασμένη. Θέλω κάτι που να διασκεδάσω, να γελάσω».
«Πότε αληθινά διασκέδασες μέσω της σύγχρονης τηλεόρασης; Έχεις μια γελοία ψευδαίσθηση δήθεν διασκέδασης. Ενα οχλαγωγικό τίποτα. Ενας λιθοβολισμός των ίδιων και των ίδιων ως δήθεν πρωτάκουστων. Μια ομάδα καρτούν-ανθρώπων που κάτι προσποιείται ότι κάνει, ότι κάτι λέει, ότι κάτι, κάτι, κάτι λιώνοντας, εξευτελίζοντας την γλώσσα μας την ίδια με αγγλικούρες της πλάκας».
Τέτοιον καβγά κάναμε! Στην παρέα κάνουμε ωραίους καβγάδες! Ξεφοβηθείτε μωρέ τη συγκίνηση που προκύπτει από αλήθεια. Έχετε προσέξει πόσο ωραίο χαμόγελο έχουν οι παρασημοφέροντες-τραυματίες της ζωής; Και πόσο γάργαρο, γενναιόδωρο γέλιο έχουν όσοι έκλαψαν;
ΥΓ. Το γεγονός ότι μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε ένα από τα επεισόδια της σειράς «Το μαγικό των ανθρώπων» εννοείται, ότι δεν έχει επιδράσει ώστε να έχω αυτή την θετική άποψη που σας μεταφέρω. Όπως επίσης εννοείται, ότι αποδέχτηκα την πρόκληση με χαρά και εμπιστοσύνη… Εστω και τρέμουσα ως ψάρι…