Εντάξει! Την Αλέκα τη γνωρίζω όσο τον εαυτό μου. Συνεννοούμαστε με μια ματιά, γελάμε με μια ματιά, βουρκώνουμε με μια ματιά. Eχουμε κατακτήσει κωδικούς ενδοσυνεννόησης. Μια μόνο αγωνία με κατατρέχει, όποτε βγαίνω μαζί της. Μην και τύχει ταλαίπωρο ζώο στο διάβα μας… Ανατροπή! Ολα με μιας κατατάσσονται σε δεύτερη μοίρα. Και συμμετέχει σε αυτό και ο σύζυγός της. Αυτόματα, αυθόρμητα, ευλογημένα λοιπόν επιζήτησα μια συνομιλία μας, για τη στήλη μου «Αγάπη, μωρέ!». Τι άλλο ορίζει τη ζωή τους;
-Σκεφτόμουν το πρωί, ότι δεν θα έπρεπε να υφίσταται η λέξη «Φιλόζωος» αλλά μόνο ίσως «Εχθρόζωος». Το «φιλόζωος» τονίζει κάτι άνευ λόγου, κάτι που θα έπρεπε να εξυπακούεται. Δεν ξέρω αν σου δίνω να καταλάβεις τι εννοώ;
«Και βέβαια καταλαβαίνω. Για να είμαι ειλικρινής και μένα μ΄ενοχλεί ένας χαρακτηρισμός που σε “τακτοποιεί” σε μια ομάδα. Άρα, σε ξεχωρίζει ως μονάδα».
– Ποιο σκυλί σε δόνησε συναισθηματικά; Πού να θυμάσαι;
«Οντως, πού να θυμάμαι… Αμέτρητα! Ο,τι έβρισκα το μάζευα. Όμως η Μπούλης ξεχώρισε. Ασπρόμαυρος, εννοείται κοπράκι. Ο πρώτος που δεθήκαμε…»
-Και το καταφύγιο σκύλων πώς προέκυψε στη ζωή σου;
«Το 1989 ξεκίνησα ως εθελόντρια γιατί πραγματικά με συγκίνησε η αφοσίωση της μακαρίτισσας πλέον Μαρίνας Πετροπουλάκη στον σκοπό της προστασίας των αδέσποτων, των εγκαταλειμμένων, των κακοποιημένων σκυλιών. Μια γυναίκα, τέρας δυναμικότητας, ανθρωπιάς και ευαισθησίας, που το 1976 -άκου χρονολογία!- ίδρυσε το καταφύγιο “Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης”. Μπορεί να μην το θυμάσαι αλλά τότε υπήρχε μια έκταση στην Ιερά οδό και εκεί ξαπόστελναν αδέσποτα και τα θανάτωναν. Εκείνη πήρε το θέμα επάνω της. Όλα τα σκυλιά! Και η πρώτη νομοθεσία που έγινε ποτέ για αδέσποτα οφειλόταν στη δική της αγωνία και επιμονή να τρέχει από Υπουργείο σε Υπουργείο».
-Η μικροιστορία του τόπου μας. Και μια σειρά ηρώων καθημερινότητας, που δεν θα καταγραφεί ποτέ, πουθενά…
«Εκείνη και η ψυχούλα της. Εκείνη και η συνείδησή της. Επί δέκα χρόνια λοιπόν έδινα όλες μου τις δυνάμεις μέχρι που ήρθαν στη ζωή μας οι δίδυμοι γιοί μας και δεν περίσσευαν δυνάμεις. Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσαν τα παιδιά και κάποια στιγμή η Μαρίνα, 90 χρονών πια, βρέθηκε κατάκοιτη και με κάλεσε για να μου πει, το πόσο με εμπιστευόταν και ότι με χρειαζόταν δίπλα της. Ήταν η κατάλληλη χρονικά στιγμή. Το “πήρα” δυνατά. Δυο τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι και το πήραμε στην πλάτη μας, όλο αυτό που ξέρεις. 137 σκυλιά παραλάβαμε».
-Τρομάζω να το σκέφτομαι.
«Ενας άνισος αγώνας. Μπορεί και ματαιότητα. Ούτε ξέρω πόσες φορές απελπίστηκα. Δίναμε μάχη για να παραδώσουμε προς υιοθεσία τρία σκυλιά, κάναμε γιορτή στην παράδοση τους και από την άλλη μέρα έβρεχε κουτάβια. Θυμάμαι έναν Φεβρουάριο μας πέταξαν συνολικά 24 κουτάβια. Τι να σου λέω; Ατέρμονας αγώνας! Αλλάξαμε τις συνθήκες στους χώρους. Πάντα συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι εκείνη η γυναίκα είχε ξοδέψει για τον σκοπό της ολόκληρη την περιουσία της. Είχε και το σύνδρομο της Κατοχής. Με το που έβρισκε σκυλί “Να φάει, να φάει” αγχωνόταν. Κάποτε στέγνωσε οικονομικά. Οι συνθήκες όταν αναλάβαμε ήταν εφιάλτης. Πλέον όταν ξένοι επισκέπτονται το καταφύγιο το χαρακτηρίζουν VIP. Η ψυχή μας το ξέρει… Κυνηγάμε χορηγίες, δωρεές. Να είναι καλά ο ευεργέτης Θ. Μαρτίνος!».
-Αλλά και το σπίτι σας βρε Αλεκάκι, καταφύγιο ζώων είναι. Θυμάμαι εκείνη την ιστορία με τον Αριστοτέλη. Τι όνομα για σκύλος!
«Το θυμάσαι; Τα τραγικά απόνερα της οικονομικής κρίσης που έλιωσε κόσμο και κοσμάκη… Εκείνη η γιαγιά… Πάρα πολύ πλούσια! Το σπίτι της ήταν εμβληματικό της περιοχής, με εσωτερική πισίνα, τένις. Τους το έπαιρνε η τράπεζα μετά από άστοχες οικονομικές κινήσεις της οικογένειας. Τα παιδιά της είχαν ξενιτευτεί. Θα κατοικούσε πια σε ένα υπόγειο στον Άλιμο. Ήρθε και μου χτύπησε το κουδούνι. 88 ετών, με τόση ευγένεια και λιωμένη αξιοπρέπεια! Αρχικά είχε σκεφτεί να κοιμίσει τα δυο σκυλιά της αλλά κανένας δεν αναλάμβανε αφού δεν είχαν πρόβλημα υγείας. Έτσι εγώ ανέλαβα τον Αριστοτέλη και μια φίλη μου τον άλλον. “Εκτός του φαγητού, μεταξύ 10-11 τους δίνω μια φρυγανιά με τυρί” μου είχε πει. Οκτώ ετών ήταν ο Αριστοτέλης και έζησε μαζί μας άλλα οκτώ χρόνια. Ο Λάκης δεν τον συμπάθησε ποτέ! Ξίνιζε τα μούτρα του. Αλήθεια σου λέω. Έστρεφε το κεφάλι».
-Ο Λάκης… Αλλη ιστορία!
«Ο Λάκης, που αν και σκύλος δεν αγαπάει τους σκύλους αλλά τις γάτες. Ο γητευτής των γατών. Όποτε τον βγάζω βόλτα, μας ακολουθούν γάτες και παίζουν μαζί του. Να σου πω την ιστορία του; Γυρίζαμε από μια έξοδο. Ήταν αργά. 10-11…Σε μια πλατεία της Βούλας: “Στάσου, κάτι είδα εκεί” είπα στον σύζυγό μου. Τρέχω και βλέπω μια μάζα ενός ετοιμοθάνατου κουταβιού. Φορούσα θυμάμαι ένα ολοκαίνουργιο μπουφάν ανοιχτόχρωμο και γέμισε όλο αίματα. Κοιτάω τον άνδρα μου “Κατάλαβα” μου λέει “Μπες μέσα”».
-Μαζί θα αγιάσετε! Ο Καίσαρας πάντα είναι στο πλευρό σου σ΄αυτά!
«Επί τρεις μήνες προσπαθούσαμε με τον άντρα μου να του «πλάσουμε» δέρμα. Έτσι ανάβλυσε βαθιά σχέση αγάπης του Λάκη για τον Καίσαρα. Τον θυμάμαι στο σπίτι μας τον πρώτο καιρό… Σχεδόν δεν ανέπνεε από φόβο μήπως και βρεθεί ξανά στον δρόμο. Δεν μας κοιτούσε. Προσπαθούσε να περνάει αόρατος. Έκανε υπομονή και εκείνος και εμείς. Είναι μαζί μας 16 χρόνια. Τον ονομάσαμε Λάκη από το “τυχερός”».
-Αλλά και τον πατέρα σου «Λάκη» τον αποκαλούσατε οικογενειακώς…
«Οντως. Περίεργη σύμπτωση».
-Πόσα χρόνια ζούνε τα σκυλιά;
«Μετά τα δέκα χρόνια θεωρούνται ηλικιωμένα. Σκέψου, ο Λάκης έχει κάνει χειρουργεία. Έχει περάσει παγκρεατίτιδα. Ένα μήνα νοσοκομείο αλλά χωρίς νοσηλεία ούτε μια μέρα. Από τις 9 το πρωί μέχρι 9 το βράδυ είχε ορό. Έδινε μόνος το ποδαράκι του. Κάναμε βάρδιες με τον άνδρα μου και το βράδυ στο σπίτι μας. Είχε τέτοια εξάρτηση από μας, που μας το μετέφερε. Μια φορά όλη κι όλη μπήκε σε χώρο για σκυλιά σε καράβι και λιποθύμησε».
– Ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι όσο πάλεψες για τον Λάκη, έτσι παλεύεις και για τους ανθρώπους. Θυμάμαι τη δοτικότητα σου, την περιποίηση σου προς τον πατέρα σου μέχρι το τελευταίο λεπτό…
«Ανιση μάχη και αυτή. Ποιος τα έβγαλε πέρα με το θάνατο; Αλλά προσπαθούσα, όταν έρθει η ώρα, να τα έχω δώσει όλα.! Είναι και λίγο εγωιστικό. Μπορεί στην ουσία να νοιάζεσαι να χορτάσεις τη δική σου την ψυχή. Εμένα “τρέφω”. Εγώ γαληνεύω. Θέλω να έχω εξαντλήσει τα πάντα. Αν και πρέπει να σου πω, ότι πάντα είμαι έτοιμη για το μοιραίο. Ο Λάκης πλέον δεν βλέπει, δεν ακούει., δεν τον πάνε τα πόδια του. Τον ανεβοκατεβάζω αγκαλιά και χρειάζομαι φυσιοθεραπεία στους ώμους μου. Αλλά είμαι για εκείνον τα μάτια του, τα αφτιά του. Και είναι και “τζόρας” ο άτιμος. Ζηλεύει, θέλει αποκλειστικότητα. Δεν είναι και το καλύτερο σκυλί…»
-Στους γονείς που ανατρέφουν παιδιά τι θα έλεγες;
«Οτι τα ζώα είναι Θείο δώρο. Να ζήσουνε μαζί, να μεγαλώσουν μαζί, να κοιμούνται μαζί. Τρομάζω όταν βλέπω γονείς να απομακρύνουν τα παιδιά τους. Είναι η μόνη ανιδιοτελής σχέση. Είτε το χαϊδέψεις, είτε το δείρεις, πάλι στα μάτια σε κοιτάζει. Η συμβίωση με το σκυλί, είναι μια σπουδαία, σοφή προετοιμασία. Δυστυχώς ζούνε λιγότερο από τον άνθρωπο. Αν σκεφτείς το μεγαλειώδες του δεσίματος (μετριέται το δέσιμο;) με το χρονικό διάστημα που κατορθώνεται, είναι αδιανόητη η σχέση! Όταν έρχεται η ώρα του “αντίο”, ακόμα ίσως και πριν χάσει το παιδί τον παππού του ή τη γιαγιά του… Τι ευεργετική προετοιμασία αποχωρισμού! Και βέβαια μαθαίνει να ενεργεί με υπευθυνότητα, με σεβασμό… Η “τροφή” που παίρνει ένα παιδί για την προστασία του αδύναμου… Σκέψου, το ζώο είναι στο έλεός μας. Πολλά βέβαια έχουν αλλάξει στα χρόνια. Βλέπω ζευγάρια, βλέπω οικογένειες και αναπτερώνομαι αλλά δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας βλέπεις και “τέρατα” να συμβαίνουν! Αγριότητες, που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου! Νομίζεις, δεν υπάρχει ψυχολογικό υπόβαθρο στο να κάνεις κακό, σε κάτι που σου δίνει μόνο χαρά; Φαντάζεσαι ότι δεν υπάρχει υπόβαθρο; Ας πούμε, ότι δεν θες να κάνεις καλό… Αστο στη μοίρα του. Αλλά το να βασανίσεις ζώο…»
-Θυμάσαι εκείνη τη φράση των νιάτων μας από στριμμένους: «Δεν κοιτάτε να ταΐσετε κανένα παιδάκι αντί για τα ζώα;»… Τι συμπέρασμα έχεις βγάλει επ΄ αυτού;
«Οτι κανένας άνθρωπος που δεν νοιάζεται για τα ζώα δεν νοιάστηκε ποτέ για συνάνθρωπο».
– Συμφωνώ απόλυτα. Πώς να κλείσουμε την κουβέντα μας;
«Με δυο λέξεις που έχεις καθιερώσει για την καινούργια σου στήλη και με συγκινούν μαζί. Αγάπη, μωρέ!»
-Αγάπη, μωρέ!
