Η τιμητική πρόσκληση ήρθε από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αφορούσε έξι γυναίκες που είχαμε έρθει αντιμέτωπες με καρκίνο, βρισκόμενες σε διαφορετικά στάδια, είτε θεραπείας, είτε αποθεραπείας. Θα είχαμε, δηλαδή, την ευκαιρία και την τύχη μιας επίσκεψης στο Προεδρικό Μέγαρο και μιας συνομιλίας εκ του σύνεγγυς με την Πρόεδρο κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Η πρώτη μας εικόνα ήταν ένα μικρό δωμάτιο υποδοχής-αναμονής, με μια εντυπωσιακή σκάλα να δεσπόζει και δυο σημαίες, της Ελλάδας και της Ευρώπης. Εκεί, όπως κατέφθαναν μία – μία οι καλεσμένες, χαμογελαστές, φροντισμένες, αστραφτερές, με πρώτη άφιξη τη μαραθωνοδρόμο Μαρία Πολύζου, τη Μάγια Τσόκλη, που μας έχει χαρίσει πολλά τηλεοπτικά ταξίδια, την αθλητικογράφο Ελενα Μπουζάλα, τη σπουδαία φωτογράφο Ολυμπία Κρασαγάκη και τη νεότατη ποιήτρια Δανάη Σιώζιου, είχα εκείνη τη γλυκιά αίσθηση μιας τρυφερής συγγένειας. Και με τον τρόπο που οι κυβιστές παρατηρούσαν «αποκόπτοντας», στέκουν ακόμα στη σκέψη μου το κεφαλάκι της Δανάης, που μόλις έβγαζε τριχούλες, και το βλέμμα της Ολυμπίας κάτω από το πανέμορφο τουρμπάνι της. Πώς το λέει ο στίχος της Νικολακοπούλου σε ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, το «Λάμπα Θυέλλης»; «Κάτι βλέμματα που πάλεψαν με θέματα».
Περπατώντας τα βλέμματα τους και νοητά χαϊδεύοντας τη λάμψη ή τις σκιές τους, μπορώ να διακρίνω και το στάδιο της μάχης της καθεμίας με τον φόβο. Τι λυσσαλέα μάχη! Και μπορεί όσο απομακρύνεσαι από τη νόσηση να ξεγελιέσαι και να ξαμολιέσαι, αλλά πάντα παραφυλάει φόβος. «Εμείς, Ρεάκι, δεν μετράμε τη ζωή με δεκαετίες, αλλά με εξάμηνα», μου είπε ευφυώς η αγαπημένη μου Ντόρα Δημάκη στο επεισόδιο της «Κεραίας» που θα δείτε στις 9 Νοεμβρίου, στον νέο κύκλο επεισοδίων, με πρώτο πρώτο αυτό με τίτλο «Η ζωή ΜΕΤΑ τον καρκίνο». Ετσι είναι, Ντορίτσα μου. Ετσι ακριβώς! Συχνά μας λέω ότι ήμαστε οι πιο φοβισμένοι άφοβοι άνθρωποι!
Μια νεαρή γυναίκα μας συνοδεύει στον κήπο του Μεγάρου. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός, ιδίως ως μέγεθος. Σπουδαία η ιδέα της Προέδρου να τον ανοίγει για τους πολίτες κάθε Κυριακή! Σβέλτα χαζεύω μερικά γλυπτά… Πιάνει το μάτι μου ένα χαρακτηριστικό του Βαρώτσου, αναρωτιέμαι ποιανού καλλιτέχνη να είναι ένα όμορφο άγαλμα σκύλου… Δεν προλαβαίνω να μάθω. Βλέπω και την περίφημη σκάλα θριάμβου. Να είχε φωνή η σκάλα! Εχει καταγραφεί από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες στην περίφημη Γιορτή της Δημοκρατίας. Φτάνουμε στο εξίσου περίφημο σκεπαστό αίθριο με τα αθάνατα φερ φορζέ… Πού είσαι, Βασίλη Ζούλια, να τρελαθείς! Και το ενδιαφέρον, σοφά επιλεγμένο, λατρεμένο χρώμα στον τοίχο του.
Είναι ηλιόλουστη η μέρα και συνειδητοποιείς πόσο «εκτός» Αθήνας νιώθεις, ή μάλλον πόσο «εκτός τόπου και χρόνου» είσαι. Οσο περιμένουμε την Πρόεδρο, κάνω μια σκέψη. Να! Αυτό το «εκτός τόπου και χρόνου»… Ατιμο πράγμα η εξουσία και οι ύπουλα επικίνδυνες παροχές που απορρέουν. Ωστόσο, αυτή η γυναίκα κατάφερε να μας μεταδώσει την αίσθηση ενός ακριβώς αντιθέτου. Είναι απολύτως εντός τόπου και εντός χρόνου! Αεικίνητη επί ουσίας. Με αντανακλαστικά άξια θαυμασμού και για το τσαγανό τους, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου. Πώς κατόρθωσε η «άγνωστή» μας να κερδίσει την εκτίμηση της πλειοψηφίας, πώς έδωσε νόημα στον ρόλο, πώς ενεργεί, όχι καθρεπτίζοντας και υπολογίζοντας τις κινήσεις της στα μάτια μας (τι ανούσιος αλληθωρισμός!), αλλά περπατώντας ευθεία τον δρόμο της ως αδιατάραχτη συνέχεια μιας προσωπικής διαδρομής. Δεν το λες και λίγο… Αν παθαίνω ίλιγγο στομάχου και σφίγγεται η καρδιά μου από το γεγονός ότι στην ιστορία μας αναγράφεται η Βασιλική Θάνου ως η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός, ευτυχώς, ευεργετικά ξεσφίγγεται με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου ως πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας.
«Η Πρόεδρος έρχεται», μας ενημέρωσαν. Τη διακρίναμε από το βάθος βάθος του κήπου (πολύ βάθος!), ενώ κάμερες σημάδευαν τον βηματισμό της. Ηταν μια ενδιαφέρουσα «σκηνοθεσία», που μου έδωσε μια αστραπιαία ψευδαίσθηση ότι παρακολουθούσαμε ταινία και χαζεύαμε όπως τα παιδιά. Σε αυτό προσθέστε και έναν σερβιτόρο με στολή, λες από ασπρόμαυρη ταινία, να μας προσφέρει πορτοκαλάδα… «Μόνο ο Κωνσταντάρας λείπει», σκέφτηκα, σίγουρα σε ακατάλληλη ώρα για αυτό, και αυτόματα επανήλθα στη σοβαρότητα της στιγμής. Με το που έφτασε η Πρόεδρος μετέδωσε μια θερμή ατμόσφαιρα οικοδέσποινας, με σωστή δοσολογία άνεσης, τόσο όσο. Προσηνής, το βλέπεις στα μάτια της ότι ενδιαφέρεται να γνωρίζει. Οι καλεσμένες άρχισαν να μεταφέρουν την εμπειρία τους, τις προτροπές τους, με την κοινή αγωνία να ήμαστε αποτελεσματικά χρήσιμες. Στην κάθε επόμενη και στον κάθε επόμενο. Μπορεί ο καρκίνος να μαστίζει, αλλά και ο πληθυσμός των survivors αυξάνεται και πληθύνεται και σοφία σκορπίζει! Αυτός, άλλωστε, είναι και το στόχος όλων.
Για σκεφτείτε το! Ολοι οι σύλλογοι, οι ενώσεις, οι ομάδες που αφορούν καρκίνο κάθε τύπου, είναι κατορθώματα γυναικών. Το μοίρασμα, μεγάλη υπόθεση. Το να καθαρίζεις την ψυχή σου, εξίσου μεγαλύτερη. «Ως αναγέννηση το έχω εκλάβει» είπε η Ολυμπία. Δέντρα. Αμυγδαλιά, η της Ρέας (γνωρίζετε αναγνώστες μου τη μεγάλη μου αδυναμία!). Κάποτε ανάβει άνθη. Αλλά όσο τη βλέπετε χωρίς φύλλωμα, ποτέ μην πιστέψετε ότι δεν καρπίζει. Μεταξύ μας, μπορεί και άνευ φυλλώματος να είναι η πιο γόνιμή της περίοδος. Πολύτιμος ο χρόνος μας, ακριβός ο χρόνος μας. Δεν είναι για να σπαταλιέται σε ανούσια, σε άψυχα, σε αμοίραστα. Για το μοίρασμα ήμασταν όλες εκεί.
Στο τέλος βγάλαμε φωτογραφίες, βεβαίως και σέλφι με την Πρόεδρο. Εφυγα γοητευμένη, αποχαιρετώντας και τις «συγγενείς» μου. Μας συνόδευσαν στην έξοδο οι άνθρωποι της Προέδρου… Εχω «θέμα» με τους ανθρώπους, τους δίπλα στην εξουσία. Μ΄αρέσει να τους μελετάω. «Δείξε μου το team σου να σου πω ποιος στ΄αλήθεια είσαι», ένα ακόμα δικό μου moto. Οι άνθρωποι της Προέδρου, ό,τι και η Πρόεδρος. Σε σωστό ύψος πτήσης. Χαμηλοί.
Κορίτσια, γυναίκες… Αυτόπτης μάρτυρας σε μια ενδιαφέρουσα συνάντηση στον μεγαλύτερο της Αθήνας ιδιωτικό κήπο, στο Προεδρικό Μέγαρο, θέλησα να σας μεταφέρω τα νέα και την εμπειρία. Αλλά… επί της μόνης ουσίας. Τους προληπτικούς σας ελέγχους και τα μάτια σας!