Το θυμάμαι σαν τώρα, κι ας πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια. Ημασταν στη Βομβάη. Μας είχε καλέσει στο σπίτι του ένας μεσαίας τάξης επιχειρηματίας, που ωστόσο, για τα δεδομένα της Βομβάης, με την αδιανόητη στα μάτια μας φτώχεια και τους εκατομμύρια αστέγους, τον υπολόγιζες για βαθύπλουτο. Θυμάμαι ότι στο κέντρο-καρακέντρο του σαλονιού τους είχαν ένα ψυγείο, παλιάς τεχνολογίας, έως και αντίκα για τα δικά μας δεδομένα στολισμένο, ολοστόλιστο σαν νύφη με σεμεδάκια, λουλούδια πλαστικά κ.λπ. και το καμάρωναν.
Θυμάμαι πολλά, πολλά θυμάμαι πρωτόγνωρα αλλά εκείνος ο διάλογος μας «αποτελείωσε»: «Λυπάμαι γιατί δεν θα μπορέσει να σας γνωρίσει η μητέρα μου, αλλά είναι η ώρα που συναντά τον δάσκαλό της. Είναι στο δωμάτιο διαλογισμού» είπε ο Σούραζ. Η έννοια διαλογισμός μας κίνησε το ενδιαφέρον ακόμα πιο πολύ και άρχισα να ρωτάω περισσότερα. «Πόσο κρατάει ο διαλογισμός;», «Κάθε μέρα, 4-5 ώρες» μας απάντησε με τη γλύκα των Ινδών και το χαρακτηριστικό κούνημα του κεφαλιού.
Και διακρίνοντας το ενδιαφέρον μας, συνέχισε να μας μεταφέρει πόσο σημαντικός ήταν στη ζωή της ο δάσκαλός της και πώς η σοφία του την αγκαλιάζει και την κατευθύνει σε όλη τη ζωή της και τέτοια διάφορα. Ωσπου η περιέργεια με κατηύθυνε να ρωτήσω την ηλικία του σοφού δασκάλου. Εμβρόντητη τον άκουσα να λέει «Ο δάσκαλός της είναι 220 ετών».
«Two hundred?» γούρλωσα μάτια λες και δεν κατάλαβα καλά. «Διακόσια» διαβεβαίωσε ατάραχος. «Και συνομιλεί μαζί του για ώρες;». «Βεβαίως». Οπα! Εκεί είναι που ψιλοκοιτάς να εντοπίσεις την πόρτα. Πώς μου ήρθαν τώρα όλα αυτά; Σήμερα ήμουν μποτιλιαρισμένη πολλή ώρα. Η καλύτερή μου. Κατορθώνω να διατηρώ την ψυχραιμία μου για ό,τι δεν μπορώ να αποφύγω.
Αλλωστε τα πιο ενδιαφέροντα «ταξίδια» μου τα έχω κάνει και εν στάσει. Κοιτούσα τους διπλανούς μου. Νησίδες, ένας ένας, μόνοι, κατάμονοι. «Τόσα αυτοκίνητα στους δρόμους μας;» συχνά δυσανασχετούμε. «Οι Ελληνες δεν προτιμούν τα μέσα κοινωνικής μεταφοράς», «Μα δεν έχουμε σωστά μέσα κοινωνικής μεταφοράς!» θυμώνουν κάποιοι άλλοι. Ολα σωστά. Αλλά σήμερα, έτσι όπως μας παρατηρούσα…
Παραδομένοι. Αλλος κάπνιζε, φουγάρο. Αλλος κοιτούσε το κινητό του. Αλλά οι περισσότεροι είχαν βλέμμα σε ευθεία γραμμή, πες το βλέμμα του αναστενάρη. Στυλωμένα μάτια σε σκέψεις και σκέψεις και σκέψεις. Πόσες σκέψεις! Πόσες ώρες από τη ζωή του περνάει ο καθένας μας μποτιλιαρισμένος στο αυτοκίνητό του; Πόσες εξομολογήσεις στον εαυτό μας. Τα αυτοκίνητα μπορεί και να είναι τα δωμάτια διαλογισμού μας.