Υπάρχει μία παράμετρος που δεν προσμετράται στις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως, έχει βαρύνουσα σημασία. Είναι η ψυχολογική κατάσταση μελών και στελεχών. Οχι της πρώτης γραμμής, εκεί που το παιχνίδι περιλαμβάνει αίγλη, εξουσία και χρήματα. Αλλά από τη μέση και κάτω. Σε εκείνους που, όταν προσέρχονται στην Κεντρική Επιτροπή, λένε το όνομα τους για να πάρουν την κάρτα εισόδου.
Τους παρατηρούσα το Σάββατο, στη συνεδρίαση. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν γνωρίζω και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ το όνομα και την ιδιότητα τους. Ανθρωποι απλοί, καθημερινοί, χωρίς το attitude των προβεβλημένων, που πήραν τη θέση τους δίχως χειραψίες, εναγκαλισμούς και προσχηματικά χαμόγελα μεταξύ συντρόφων. Και ήταν μουδιασμένοι. Κατηφείς. Χωρίς διάθεση για κουβέντα. Είδα, πολύ προσεκτικά, ανθρώπους που, στο δίωρο της αναμονής του Κασσελάκη, δεν αντάλλαξαν κουβέντα με τον διπλανό τους, απλώς χάζευαν στο κινητό τους.
Αυτοί οι άνθρωποι, σε όποια πλευρά και αν ανήκουν, πρέπει να αισθάνονται τη μεγαλύτερη ματαίωση. Σκεφτείτε μόνο τι πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια και, κυρίως, τι έχουν καταπιεί. Δέχθηκαν και υπερασπίστηκαν τον Καμμένο, αισθάνθηκαν το χαστούκι της κωλοτούμπας, υπερασπίστηκαν το τρίτο μνημόνιο. Και πόσοι, αλήθεια, να έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι της εξουσίας; Δεν πρέπει να είναι πολλοί.
Και τώρα όλοι αυτοί που, ο καθένας με τον τρόπο του, σήκωσαν μικρές ή μεγάλες πέτρες για να κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλο κόμμα, πρέπει να διαλέξουν. Θα μείνουν ή θα φύγουν; Αν μείνουν, θα πρέπει να υπηρετούν τον νέο αρχηγό παίζοντας τον ρόλο του σκηνικού. Ο πρόεδρος δεν σηκώνει υπαινιγμούς διαφοροποίησης ή αμφισβήτησης. Παραμένοντας στον ΣΥΡΙΖΑ οι αντιστάσεις τους κάποια στιγμή θα καμφθούν, θα υποχρεωθούν να γονατίσουν μπροστά στον πρόεδρο, στηρίζοντας έτσι τη δημιουργία ενός προσωποπαγούς νεο-λαϊκίστικου μορφώματος.
Εντάξει. Και αν φύγουν; Πού να πάνε; Κάποιοι με βαριά την καρδιά μπορεί να ακολουθήσουν τους άλλους που τράβηξαν για αριστερά. Οι υπόλοιποι, όμως, από τους εναπομείναντες έχουν μόνο μία εναλλακτική διέξοδο: το σπίτι τους. Λογικά, με όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, αρκετοί άνθρωποι θα πάρουν την αξιοπρέπεια τους και θα αποχωρήσουν. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να μιλήσουν στη γλώσσα του Τσακαλώτου και του Φίλη, αλλά κουβαλούν αρκετό αυτοσεβασμό για να μείνουν υπό τον Κασσελάκη.
Για όλους αυτούς (και όχι μόνο) υπάρχει μόνο μία ενδεχόμενη καταφυγή. Ενα κόμμα από Αχτσιόγλου, Χαρίτση, Ηλιόπουλο. Χωρίς καμία σχέση με τους «ηλικιωμένους» της «Ομπρέλας». Ενα νέο κόμμα, από τα πιο συμπαθητικά πρόσωπα (για να το πω απλά) που υπάρχουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.