Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει μια ατέρμονη συζήτηση περί αλλαγής του εκλογικού νόμου, εξαιτίας του αδιεξόδου που διαφαίνεται στον ορίζοντα για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας δυό ή περισσότερων κομμάτων. Τι λένε οι υποστηρικτές της αλλαγής του εκλογικού νόμου; Μετά την απλή αναλογική, με την οποία θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, η περιπέτεια της ακυβερνησίας και της αστάθειας δεν μπορεί να συνεχιστεί, οπότε χρειαζόμαστε έναν εκλογικό νόμο που θα δίνει πιο εύκολα αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα. Να αλλάξουμε, λοιπόν, το νόμο που εμείς οι ίδιοι ψηφίσαμε, λένε πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες, για να μπορούμε να κάνουμε κυβέρνηση – εφόσον είμαστε πρώτοι – με 34-35% κι όχι με 38-39%, όπως έχουμε προβλέψει στον νόμο που ψηφίσαμε.
Το επιχείρημα ενισχύεται από την ώρα που ο Ανδρουλάκης έκλεισε πίσω του με κρότο την πόρτα της ενδεχόμενης κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν διανοείται να συνεργαστεί με αυτούς που τον παρακολουθούσαν. Ταυτοχρόνως, όμως, ο Ανδρουλάκης έχει κλείσει – με λιγότερο κρότο, είναι αλήθεια – και την πόρτα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί υποστηρίζει ότι ακόμη κι αν ο Τσίπρας έρθει πρώτος στις εκλογές, δεν θα τον δεχτεί για πρωθυπουργό!
Ας δούμε, λοιπόν, ολόκληρη την εικόνα:
Η ΝΔ, που σύμφωνα με τα γκάλοπ είναι το πρώτο κόμμα, δεν έχει κανέναν πιθανό μικρότερο κυβερνητικό εταίρο: το ΠΑΣΟΚ της λέει «όχι», η Ελληνική Λύση λέει επίσης «όχι» (ούτως ή άλλως δεν θα την θέλει ούτε η ΝΔ), ενώ με τα άλλα κόμματα ούτε ως αστείο δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το άλλο μεγάλο κόμμα που υποτίθεται ότι διεκδικεί την πρωτιά, έχει προς το παρόν έναν μόνο πρόθυμο να μπει σε διάλογο με αντικείμενο μια μετεκλογική συνεργασία κι αυτός είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, για τον οποίον ο Αλέξης Τσίπρας, πέραν όσων έχουν μεσολαβήσει μεταξύ τους τον Ιούλιο του 2015, εκτιμά ότι μπορεί και να μη μπει στη Βουλή. Οι υπόλοιποι, στους οποίους απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσκληση «προοδευτικής διακυβέρνησης», είναι από αρνητικοί (ΠΑΣΟΚ) έως απολύτως απορριπτικοί (ΚΚΕ).
Πού βρισκόμαστε, λοιπόν; Είμαστε μπροστά σε δυο αντικρουόμενες στρατηγικές που οδηγούν όμως σε μια μόνο ρεαλιστική λύση για να υπάρξει κυβέρνηση: την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος! Γιατί; Πολύ απλά, γιατί από τη μια η ΝΔ παραδέχεται ότι μόνο η αυτοδυναμία της δίνει κυβερνητική προοπτική, από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει κυβέρνηση συνεργασίας αλλά δεν έχει συμμάχους.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε ο εκλογικός νόμος; Οχι βέβαια! Ας θυμηθούμε ότι στη δύσκολη περίοδο των μνημονίων, με τον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου που εξασφάλιζε αυτοδυναμία με σχετικά χαμηλό ποσοστό στο πρώτο κόμμα, δεν είχαμε αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Η ΝΔ συγκυβέρνησε με τον ιστορικό της αντίπαλο (ΠΑΣΟΚ) και με ένα μέρος της Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) και ο ΣΥΡΙΖΑ με την Δεξιά της Δεξιάς (ΑΝΕΛ).
Συμπέρασμα: Αυτά που ακούμε στη μακρά προεκλογική περίοδο που διανύουμε, ας μην τα παίρνουμε και τόσο τοις μετρητοίς! Όσο περισσότερο «δυσκολεύει» ο ενδιάμεσος χώρος τον σχηματισμό κυβέρνησης, τόσο θα ενισχύεται η πόλωση. Το δίλημμα θα τεθεί -με όποιον εκλογικό νόμο – και θα είναι ο σχηματισμός μιας σταθερής κυβέρνησης με σαφή ιδεολογικό, πολιτικό προσανατολισμό και δυνατότητα να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και κρίσεις. Ανάγκα και Θεοί πείθονται! Και αυτό αφορά και τα κόμματα και τους πολίτες που τελικά θα κληθούν να δώσουν τη λύση.