Για το αποτρόπαιο περιστατικό της Θεσσαλονίκης ακούσαμε και διαβάσαμε μερικά απίθανα πράγματα. Ορισμένα δε τόσο ακραία που θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις «Θεσσαλονικοφοβικά» -δεν είναι δόκιμος ο όρος, αλλά περιγράφει μια χαρά τα αντανακλαστικά στα social media.
Μας είπαν ότι ευθύνεται η βαθιά συντήρηση της πόλης, το παρακρατικό παρελθόν της, η επιρροή του Αγίου Ορους, το μπόλιασμα με δηλητήριο από τα αθλητικά ραδιόφωνα. Μάλιστα. Στη συνέχεια μάθαμε ότι οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες τυγχάνουν αλλοδαποί, προερχόμενοι από χώρες που διακρίνονται για τα συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά τους. Δεν έχω καμία ρατσιστική διάθεση, αλλά δεν με εκπλήσσει αυτή η συμπεριφορά όταν προέρχεται από ανθρώπους με κοινωνικές και εθνικές καταβολές βαθιάς συντήρησης. Ακόμα και αν πρόκειται για παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, τα σπίτια στα οποία ανατράφηκαν αποτελούν κομμάτια της παλιάς τους πατρίδας και μεταφέρουν τις αντιλήψεις που είναι κυρίαρχες εκεί.
Αντιθέτως εξόχως ρατσιστική ήταν η προσέγγιση των «προοδευτικών» που διέκριναν σε ένα τσούρμο παλιόπαιδα το πρόσωπο μίας ολόκληρης πόλης και τις κοινωνικές παθογένειες της χώρας. Εκτός των άλλων, είναι και εντελώς άστοχο να εγκαλείς μία πόλη με πληθυσμό μεγαλύτερο του εκατομμυρίου για τις ανοησίες μίας παρέας πιτσιρικάδων. Και επειδή τα συγκεκριμένα παιδιά μάλλον δεν ανήκουν στο ποίμνιο που ακούει τους πύρινους λεκτικούς αφορισμούς, ούτε αποτελούν κοινό της πρωινής και μεσημβρινής ζώνης, θα ήταν πιο ασφαλές να τους ρωτήσουμε για τον αγαπημένο τους τράπερ και μετά να αναλύσουμε τους στίχους του.
Αν θέλουμε, λοιπόν, σώνει και καλά να δώσουμε ταυτότητα στο περιστατικό, δεν είναι απαραίτητο να προσθέσουμε ακροδεξιό πρόσημο και να τα βάλουμε με τη ρητορική μίσους που διατίθεται ως τηλεοπτικός κοινωνικός σχολιασμός. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα έχει να κάνει με τον τρόπο κοινωνικοποίησης που υιοθετούν, εξ ανάγκης, αυτά τα παιδιά. Μεγαλώνουν, αν όχι στο περιθώριο, κάπου προς στις άκρες της κοινωνίας, καταναλώνουν κουλτούρα που νομιμοποιεί τη βία και είναι ευάλωτα στη ρητορική μίσους. Και αγριεύουν περισσότερο από τα άλλα παιδιά. Υιοθετούν τη συμπεριφορά της αγέλης και επιτίθενται όχι στους gay, ούτε στους διαφορετικούς. Κυρίως επιλέγουν τους αδύναμους.
Αυτό που συνέβη στα δύο ΛΟΑΤΚΙ παιδιά συμβαίνει καθημερινά στα σχολεία και στους τόπους συγκέντρωσης νέων. Οι αδύναμοι και οι διαφορετικοί δέχονται τη χλεύη και τις επιθέσεις μίας αγελαίας συμπεριφοράς που, σε μεγάλο βαθμό, ενισχύεται από τις τάσεις της εποχής. Βάζω στοίχημα ότι όταν πήραν στο κυνήγι τα άτυχα παιδιά στην Αριστοτέλους, κάποιοι έφτιαχναν ήδη στο μυαλό τους το βίντεο που θα ανεβάσουν στο TikTok. Θα τα παρακολουθήσουμε τώρα που αφέθηκαν ελεύθεροι.