Οι δημοσκοπήσεις διαβάζονται πλέον πολύ εύκολα, περίπου μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Η κοινή γνώμη είναι δυσαρεστημένη και απαισιόδοξη για την πορεία της χώρας. Πιέζεται από την ακρίβεια και την ανησυχεί το έλλειμμα ασφάλειας. Ωστόσο αναγνωρίζει στον Μητσοτάκη ότι είναι ο καταλληλότερος για το Μαξίμου, ενώ δεν διακρίνει εναλλακτική λύση.
Αυτή είναι η εικόνα και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Γι’ αυτό και βλέπουμε κάτι πρωτότυπο στις σχετικές μετρήσεις. Παρά τη δυσφορία για όλους τους βασικούς τομείς της καθημερινότητας, ο Μητσοτάκης παραμένει και δημοφιλέστερος των υπολοίπων και η Νέα Δημοκρατία διατηρεί ποσοστά κοντά στην επίδοση των προηγούμενων ευρωεκλογών. Ο Τσίπρας το είπε σωστά: τρέχει μόνος και μπορεί να βγει δεύτερος. Γιατί είναι καλύτερο να έχεις απέναντι σου έναν πραγματικό αντίπαλο παρά τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει και αναμένεται φορτισμένη και κουραστική. Είμαστε δύο μήνες πριν από τις εκλογές και ήδη η ένταση των ηχείων ανεβαίνει σε υψηλό επίπεδο. Φαινομενικά λέμε ότι οι εκλογές αυτές δεν έχουν τζόγο. Η ΝΔ θα είναι πρώτη και το ερώτημα που τίθεται είναι αν το ποσοστό της θα είναι πάνω ή κάτω από το 30%. Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις προτιμούν τη δεύτερη εκδοχή, αλλά ακόμα είναι νωρίς.
Ομως ακόμα και αν η ΝΔ πιεστεί κάτω από το 30%, η πτώση της θα έχει σημασία μόνο αν οι θεσμικοί, εν δυνάμει αντικαταστάτες της στην εξουσία, βελτιώσουν σημαντικά τις επιδόσεις τους. Αν τσιμπήσουν όλοι κάτι από λίγο, η κεντρική εικόνα ως προς την ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό δεν θα αλλάξει σημαντικά, αν και πλέον θα αρχίσουμε να συζητάμε τα περί αυτοδυναμίας. Ωστόσο οι επόμενες εθνικές εκλογές απέχουν τρία χρόνια και μια αιωνιότητα.
Τώρα ας κοιτάξουμε την εικόνα από πιο κοντά.
Παρά την επικοινωνιακή υπεροπλία της, η κυβέρνηση φθείρεται περισσότερο από όσο περίμενε από τα Τέμπη. Στο Μαξίμου πίστευαν ότι με το 41% είχαν ξεπεράσει τον σκόπελο. Εναν χρόνο μετά αποδεικνύεται ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Τα Τέμπη όχι μόνο παραμένουν ως θέμα στη συνείδηση της κοινής γνώμης, αλλά μετατρέπονται και σε έρεισμα κινητοποίησης και δυσφορίας ακόμα και ετερόκλητων κοινωνικών ομάδων.
Ακόμα και αν δεχθούμε τους ισχυρισμούς για τη μη ύπαρξη συγκάλυψης και μπαζώματος για επιχειρησιακούς λόγους, οι χειρισμοί της κυβέρνησης ήταν τέτοιοι που κάνουν πολλούς να πιστεύουν στις «θεωρίες συνωμοσίας», κατά πώς λέει ο Πρωθυπουργός. Είναι και κάτι ακόμα: τα Τέμπη επιτρέπουν σε όποιον δεν έχει να αντιτάξει κάτι ξεκάθαρα προγραμματικό, να στοιχηθεί πίσω από τη διαμαρτυρία. Γιατί τα Τέμπη, τελικά, αποδεικνύεται, ως θέμα, ότι είναι κάτι πολύ μεγάλο για να σκεπαστεί από λήθη τόσο γρήγορα.
Πίσω από τη ΝΔ υπάρχουν δύο κόμματα. Η αναμέτρησή τους για τη δεύτερη θέση είναι περισσότερο μια μάχη ύφους παρά μια αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων. Και έχει ενδιαφέρον μεγαλύτερο από όσο νομίζετε. Τι πουλάει περισσότερο στην κοινωνία; Το ύφος Κασσελάκη, που παραπέμπει σε πολιτικό ριάλιτι, ή το ύφος Ανδρουλάκη, που παραμένει συμβατό με όσα ξέρουμε για την πολιτική;
Αν δούμε τον Κασσελάκη να δικαιώνεται για το ύφος του, τότε πιστέψτε με, θα αναθεωρηθούν πολλά από όσα γνωρίζουμε για τον τρόπο άσκησης πολιτικής. Και αν μέσα από την ίδια κάλπη βγει σοβαρά ενισχυμένος ο Βελόπουλος και καμιά Λατινοπούλου, θα μπορούμε να μιλάμε για μια έντονη τάση αλλαγής σκηνικού. Τότε θα πούμε ότι «αυτά θέλει ο κόσμος». Το ξέρουν και στη Νέα Αριστερά. Που βλέπουν τον Κασσελάκη να σερβίρει σφηνάκια, ενώ εκείνοι προσφέρουν τσάι γιασεμί.