Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά ο μεγάλος ηττημένος των ευρωεκλογών δεν ήταν η ΝΔ; Εστω και αν παραμένει πρώτη και με διαφορά, την Κυριακή των εκλογών δεν υπήρξε πάνδημο συμπέρασμα ότι ήταν η κυβέρνηση που κλονίστηκε και στραπατσαρίστηκε; Ετσι δεν είπαν όλοι, ακόμα και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί, με πρώτο τον Πρωθυπουργό; Αυτό δεν συμπέραναν και όλοι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης;
Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί βλέπουμε την Κεντροαριστερά να κλονίζεται συθέμελα; Πώς διάβολο συμβαίνει να γίνεται σεισμός στο οικόπεδο της ΝΔ αλλά να γκρεμίζονται σε ερείπια τα σπίτια του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ στην απέναντι μεριά του πολιτικού χάρτη; Και μη μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός, διότι αυτό που αντικρίζουμε τις τελευταίες ημέρες είναι ένας κεντροαριστερός ερειπιώνας.
Εντάξει, ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, που ήρθε ως απάντηση στο εκλογικό αποτέλεσμα, δεν ενέπνευσε κανέναν. Ούτε καν αυτόν που τον έκανε, εικάζω. Αλλά κάτι συνεχίζει να στέκει εκεί στην Κεντροδεξιά. Μπορεί αυτό που απέμεινε να μην έχει την ισχύ που είχε πριν από τις εκλογές, μπορεί να διακατέχεται από βαριά αμηχανία, μπορεί να νιώθει γρατζουνισμένο και (για πρώτη φορά) φοβισμένο για τα μελλούμενα, πλην έχει ακόμα ένα 28,5%, ένα κυβερνητικό σχήμα με αβάντζο τριών χρόνων και έναν αρχηγό που κρατάει τα γκέμια.
Στην απέναντι κεντροαριστερή όχθη του ποταμού, γιατί ξάφνου αυτοανατινάχτηκαν; Γιατί είναι όλοι εναντίον όλων; Γιατί μέσα σε μια βδομάδα ξεπρόβαλαν τόσοι υποψήφιοι αρχηγοί; Γιατί μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος στελεχών και προσωπικοτήτων, δεν υπάρχουν ούτε καν δύο που έχουν την ίδια πολιτική γραμμή; Πώς έγινε και ξέσπασαν ξαφνικά τόσοι πασοκοσυριζαϊκοί εμφύλιοι;
Τον Ανδρουλάκη τον πάνε καροτσάκι οι δελφίνοι. Εκείνος απαντά με σκληρές προειδοποιήσεις και απειλές διαγραφών. Ο Τσίπρας με τον Παπανδρέου και τη Νέα Αριστερά ετοιμάζουν ενιαίο «προοδευτικό» σχήμα. Ο Κασσελάκης ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει σε μετωπική αναμέτρηση όποιον τον αμφισβητεί, ως και τον Τσίπρα. Στη Χαριλάου Τρικούπη, μόνο οδοφράγματα δεν έχουν στήσει ανάμεσα στους ορόφους.
Κάτι διεθνή φαντάσματα σαν τον Ζάεφ και τον Ολάντ επιστρατεύονται ως πιόνια για να λυθούν οι διαφορές της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Στην πλατεία Κοτζιά, ο Δούκας ανοίγει παράρτημα των γραφείων του ΠΑΣΟΚ. Ο Κασσελάκης απαιτεί από τον Ανδρουλάκη να του παραδώσει τις δυνάμεις που διαθέτει στους δήμους και στα συνδικάτα. Ο Ανδρουλάκης απαντά στον Κασσελάκη κατακεραυνώνοντας τη Γιαννακοπούλου και τον Κωνσταντινόπουλο. Τι κεντροαριστερό χάος είναι πάλι τούτο;
Ο ψηφοφόρος, είτε ψήφισε, είτε απείχε, κοιτά εμβρόντητος (ίσως και έντρομος) το αποτέλεσμα της πράξης του. «Πώς τα κατάφερα έτσι;» αναρωτιέται. «Αυτό ήθελα; Από ’δώ ακινησία κι από κει αυτοκαταστροφικό πογκρόμ;».
Μακάρι να ήξερε και αυτός τι ήθελε…