Την Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας (την οποία πρέπει να ομολογήσω ότι δεν γνώριζα πριν αναλάβει καθήκοντα) την εκτιμώ. Σταδιακά κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό μας. Αυτή την τύπισσα την πάω. Περιέργως και αυθορμήτως, από το στόμα μου βγαίνουν συγχρόνως και οι δύο εκφράσεις, και ας είναι απολύτως διαφορετικού ύφους η καθεμία.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι και το γοητευτικό του χαρακτήρα της άρα και του τρόπου που ασκεί την εξουσία της. Το ότι υπηρετεί άριστα τον θεσμικό της ρόλο αλλά συγχρόνως… Πώς να το περιγράψω; Συγχρόνως κάνει σλάλομ, βγαίνει, μέχρι εκεί που το οφείλει στη συνείδησή της να βγει, σηματοδοτώντας έτσι, ένα πολύ «δικό» της στοιχείο. Θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει η στάση της απέναντι στη μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου. Δεν τοποθετήθηκε στο θέμα στεγνά δικονομικά, δεν προφύλαξε ούτε στιγμή τα νώτα της μήπως εκτεθεί στο δικαστικό σώμα για μια ιστορία παραγεγραμμένη. Εύκολο το έχετε;
Στο τώρα μας, αξίζει να μελετήσουμε και το τελευταίο περιστατικό που διενεργήθηκε στον τόπο της τραγωδίας του πολύνεκρου ναυαγίου, γιατί είναι η επιτομή της συνειδησιακής δεξιοτεχνίας της στο σλάλομ, όπως το βάφτισα παραπάνω. Κατ’ αρχάς, για μια ακόμα φορά βρέθηκε στο σημείο με τον αυτοματισμό που όφειλε, όπως αντιστοίχως είχε ενεργήσει και στην τραγωδία των Τεμπών. (Αν το θεωρείτε αυτονόητο θυμηθείτε τον Προκόπη Παυλόπουλο στο Μάτι).
Στην άφιξή της λοιπόν, μια ομάδα «γνωστών αγνώστων» που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλεσε στη συνέχεια «παιδιά»… (Ετών κοντά 40, bro!)… Επαγγελματίες τζέρτζελου, την αποδοκίμασαν. Ηταν πρωτοφανές; Σχεδόν «εθιμοτυπικό» θα μπορούσε να εκληφθεί. Απλώς προσπερνάς.
Και όμως. Και όμως! Από εδώ αρχίζει το σλάλομ. Απολύτως «αυτή», με τσαγανό και τσαμπουκά και συγχρόνως με απολύτως κοντρολαρισμένο λόγο. «Μη νομίζετε ότι αυτός που έχει πιο δυνατή φωνή έχει πάντα δίκιο» τους επισημαίνει απευθυνόμενη κατά πρόσωπο. Μια σπιθαμή και τίναξε ιδεώδες ανάστημα.
Τα παιδιά πλέον απήγγειλαν το ποίημα του παιδικού τους σκετς: «Είμαστε εδώ για τους πρόσφυγες που κάθε μέρα η κυβέρνηση της ΝΔ υπό τη δική σας προεδρία τους σκοτώνει στον φράκτη του Εβρου και ρίχνει τις βάρκες στο Αιγαίο». Θα μπορούσαν να κάνουν και υπόκλιση στο τέλος. Εκείνη πάντως, σίγουρα θα μπορούσε να αποχωρήσει αλλά, όχι, συνέχισε: «Σκεφτείτε, αυτά τα σαπιοκάραβα που φορτώνουν διακινητές και κάνουν το εμπόριο, πόσες ευθύνες ακόμα υπάρχουν. Δεν είναι τόσο απλά όσο τα λέτε».
Τα παιδιά (ετών κοντά 40, bro!) παίρνουν τον λόγο:«Και εσείς τι κάνετε γι’ αυτό;». Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Θα το λύσουμε εσείς κι εγώ τώρα εδώ;». Τα παιδιά σαν ψάρια έξω από το νερό χαζοξεπετάνε; «Εσείς ήρθατε εδώ» (Θα της ζητήσουν και τον λόγο που τους μίλησε, τα έρμα). Και λαμβάνουν την απάντηση: «Ναι, γιατί όταν ακούω φωνή έχω προσέγγιση δημοκρατική». Δεν είναι αξιολάτρευτα ευθεία βολή;
Τα παιδιά: «Την δημοκρατική σας προσέγγιση την είδαμε στον φράχτη που φωτογραφίζεστε». Πρόεδρος της Δημοκρατίας:«Ο φράχτης είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου». Τόσο καθαρά και ξάστερα. Και στη συνέχεια κατεβάζει απότομα και την κουρτίνα του μπερντέ τους «Κοιτάξτε, είναι παραμονές εκλογών, εγώ δεν κατεβαίνω στις εκλογές, εσείς ναι».
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, δεν είναι από τους πλέον ενδιαφέροντες διαλόγους που έχουμε αξιωθεί; Δεν είναι η πιο ενδιαφέρουσα μίξη θεσμικού-αστικολαϊκού στο ίδιο πρόσωπο; Και εκείνο το κρεσέντο της: «Οταν ακούω φωνή έχω προσέγγιση δημοκρατική», ενώ θαρραλέα πλησίασε «τα παιδιά» (ετών κοντά 40, bro!) δεν είναι το ήθος που ο κάθε ανοιχτόμυαλος ονειρεύεται για τον ανώτερο άρχοντα του πολιτεύματός μας;
Την Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας την εκτιμώ. Αυτή την γυναίκα, την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, την πάω.