Το ζήτημα των εκτρώσεων είναι από τις μεγαλύτερες και παλιότερες πολιτικές μας ορθότητες. Οι εκτρώσεις είναι νόμιμες. Oποιοι έχουν αντιρρήσεις διατηρούν πεποιθήσεις που ευτυχώς δεν κερδίζουν αρκετό έδαφος για να πιστέψουμε πως κάτι μπορεί κάποτε να αλλάξει. Η νομιμότητα των αμβλώσεων είναι καθεστηκυία θέση και με τη σιγουριά πως δεν θα αντικατασταθεί από μια άλλη, την υπερασπιζόμαστε κάπως χοντροκομμένα χωρίς αστερίσκους για να μην φανούμε οπισθοδρομικοί, ακροδεξιοί ή θρησκόληπτοι. Λίγες απόψεις για το σώμα και την ελευθερία, έχουν εδραιωθεί τόσο καλά στον βαλκάνιο τρόπο σκέψης και ενώ είμαστε απολύτως βέβαιοι πως βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά των δικαιωμάτων των γυναικών περιέργως παραμένουμε πίσω στην αντισύλληψη, το θαύμα της επιστήμης χωρίς το οποίο η γυναικεία χειραφέτηση δεν θα είχε συμβεί.
Οι άντρες είναι, στις πιο ανδροκρατούμενες κοινωνίες, επίσης πίσω. Αν ρωτήσουμε έναν έλληνα οικογενειάρχη αν θα έκανε βαζεκτομή για να γλυτώσει τη σύζυγο του από το βάρος της αντισύλληψης θα πάθει σοκ. Αν όμως η σύζυγος του μείνει έγκυος και η εγκυμοσύνη είναι ανεπιθύμητη, ο ίδιος τύπος, θα συμφωνήσει στο ότι θα πρέπει εκείνη να πάει «να το ρίξει». Και οι συμπέθεροι ενδεχομένως, αν εμπλακούν θα συμφωνήσουν, έτσι είναι μοιρασμένα τα πράγματα και έτσι είναι η ελληνική κοινωνία, κάπου στη μέση της και όχι στα άκρα.
Τα «υπόλοιπα»
Οι εκτρώσεις, έχουν σώσει εκατομμύρια Ελληνίδες από το να γίνουν ακραία δυστυχείς και έτσι εγκρίνονται σε τόσο μεγάλο βαθμό από την κοινωνία μας που ξεχνάμε να συζητήσουμε τα υπόλοιπα, αυτά που προκύπτουν με τον όρο πως θα είναι πάντα νόμιμες, ασφαλείς και προσβάσιμες, αν και ειδικά σε αυτό το τελευταίο δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε.
Μια γυναίκα, δεν μπορεί να κάνει έκτρωση στο δημόσιο νοσοκομείο όποτε το θελήσει, ούτε μπορεί να βρει κλινικές αμβλώσεων σε κάθε γωνιά της Ελλάδος γιατί δεν υπάρχουν! Ετσι αν έχει οικονομικά προβλήματα ή δεν μπορεί να διανύσει τα χιλιόμετρα, ενδέχεται να μην καταφέρει να ασκήσει το δικαίωμα που είμαστε τόσο σίγουροι πως έχει γιατί «εδώ οι εκτρώσεις είναι νόμιμες».
Ο ιδιώτης γιατρός, είναι η σανίδα σωτηρίας. Στο δημόσιο νοσοκομείο, ενώ θεωρητικώς μπορεί να γίνει μια έκτρωση, είναι σχεδόν ανέφικτο το χειρουργείο να κλειστεί, εντός των πρώτων 12 εβδομάδων της κύησης όπου η διακοπή της είναι νόμιμη «σε κάθε περίπτωση». Το συγκεκριμένο νόμιμο, χρονικό περιθώριο είναι για πολλούς γιατρούς αρκετά στενό και υποστηρίζουν πως λίγες εβδομάδες ακόμα θα βοηθούσαν. Δεν μπορεί άλλωστε να είναι κανείς αυστηρός σε τέτοια θέματα. Κάποιες εγκυμοσύνες δεν γίνονται αντιληπτές νωρίς, το μεγαλύτερο βέβαια λάθος είναι να αδιαφορείς πλήρως για την αντισύλληψη ή να την αποφεύγεις.
Οικογενειακός προγραμματισμός
Ο λόγος που οι εκτρώσεις μειώνονται, είναι πως διαλύθηκε κάπως ο φόβος για χάπια και σπιράλ. Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, η αντισύλληψη προκαλούσε τρόμο και οι γιατροί, σαφώς είχαν τις ευθύνες τους για αυτό το σκοτάδι. Οι εκτρώσεις, έφερναν πάντα λεφτά στον κλάδο και για να γίνουν όλα λίγο περισσότερο εχθρικά για τη γυναίκα, ο οικογενειακός προγραμματισμός στη χώρα μας δεν υποστηρίζεται όπως συμβαίνει στο εξωτερικό από δημόσια, εξειδικευμένα, κέντρα. Κάποτε υπήρξε προσπάθεια και ανάλογα κέντρα άνοιξαν, υπό την αιγίδα μάλιστα του ΕΚΠΑ, για να κλείσουν μυστηριωδώς λίγο αργότερα. Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε γραμμή βοήθειας στην οποία μπορείς να καλέσεις ανώνυμα αν έχεις απορίες. Αν η Ελληνίδα θέλει αντισύλληψη, θα στραφεί σε ιδιώτη γιατρό που τυπικά γνωρίζει αλλά μπορεί να μην έχει την εξειδίκευση.
Αν και υπολογίζεται πως περίπου μια στις δέκα Ελληνίδες έχει καταφύγει, κάποια στιγμή της ζωής της σε έκτρωση, ίσως τέτοιες εκτιμήσεις να μην είναι και ιδιαίτερα διαφωτιστικές. Ο καθένας έχει εμπειρικά αίσθηση του πόσο συχνές είναι οι αμβλώσεις στο δικό του περιβάλλον, πόσοι φίλοι ή φίλες του αντιμετώπισαν την ίδια κατάσταση, αν και το χάπι της επόμενης ημέρας βοηθά πολλά ζευγάρια να διορθώσουν «το λάθος», πριν χρειαστεί να φτάσει η γυναίκα στο χειρουργείο.
Ανεξαρτήτως αριθμών, είμαστε τόσο αναφανδόν υπέρ των εκτρώσεων που αν κάποιος τολμήσει να πει πως τελικά είναι κρίμα, δεν γλιτώνει την παρεξήγηση. Λες και τελειώνει στην ομολογία μας πως οι εκτρώσεις πρέπει να είναι νόμιμες το χρέος μας στην ελευθερία. Τελικά όμως πόσο «ελεύθερο» είναι το να εξαρτάσαι από έναν γιατρό και μια επέμβαση για να βγεις από τη δύσκολη θέση;
Τραυματική εμπειρία
Αν και εκτρώσεις είναι ασφαλείς, το να περάσεις την ημέρα σου σε ένα χειρουργείο, περιστοιχισμένη από αγνώστους δεν είναι για όλες τις ιδιοσυγκρασίες παιχνιδάκι. Αποσιωπούμε τη ψυχολογικά τραυματική επεμβατικότητα σε βαθμό που είναι σαν να προάγουμε ως θαυμαστή, προχωρημένη επιλογή το να ανοίξεις τα πόδια σου και «να πας, να το ρίξεις»!
Ενδεικτικά, οι φαρμακευτικές εκτρώσεις είναι πολύ πίσω στη Ελλάδα. Οι χειρουργικές είναι προτιμότερες από ιατρικής πλευράς, το να επιλέξει όμως η γυναίκα να πάρει τα ειδικά χάπια και να περιμένει σε ένα νοσοκομείο ώστε να μην πονέσει και να μην αιμορραγήσει μόνη στο σπίτι της στη χώρα μας είναι μια σπανιότητα που θα της στοιχίσει σχεδόν όσο ένας τοκετός. Εδώ δεν υπάρχει η δυνατότητα της φροντίδας όπως παρέχεται στις ευρωπαϊκές κλινικές αμβλώσεων, δηλαδή να πάρει τα χάπια και να περιμένει να αποβάλει σε ένα άνετο, ασφαλές περιβάλλον. Το να επιμένουμε λοιπόν επιπόλαια πως είμαστε με το μέρος των γυναικών δεν σημαίνει κάτι. Οι αμβλώσεις μας συμφέρουν, ξεμπερδεύουμε, αρέσουν και στο ιατρικό κατεστημένο, οι επιλογές των γυναικών απαιτούν όμως κι άλλες ευαισθησίες που έχουμε εκπαιδευτεί να παρακάμπτουμε, ειρωνικά μάλιστα, στο όνομα της προοδευτικότητας…