Κάπου εδώ και αφότου τελειώσαμε με την πρώτη φάση πολιτικών εκκρεμοτήτων (διπλές εκλογές, σχηματισμός κυβέρνησης, προγραμματικές δηλώσεις, ψήφος εμπιστοσύνης), οφείλει να κανείς να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές του.
Η κυβέρνηση τα δικά της, δηλαδή… τη διακυβέρνηση και την υλοποίηση των όσων έχει υποσχεθεί (και όσων άλλων χρειαστούν), ο ΣΥΡΙΖΑ την ανασύνταξή του, την επιβίωσή του ή τη διάλυσή του, το ΠΑΣΟΚ την επιστροφή και την παραμονή στη σοβαρότητα κ.ο.κ.
Υπό αυτό το πρίσμα, κάποια πράγματα έχουν πλέον διαφορετικό νόημα από ό,τι έως και πρόσφατα και κάποια άλλα δεν έχουν σχεδόν καθόλου.
Νόημα έχει, για παράδειγμα, να εμπεδώσει η κυβέρνηση ότι έχει πλέον εκλείψει ο μπαμπούλας του ΣΥΡΙΖΑ και η απειλή του πισωγυρίσματος. Το σκέλος αυτό της προεκλογικής στρατηγικής και τακτικής πέτυχε σε απόλυτο βαθμό και «τελεία, παράγραφος».
Νόημα έχει επίσης, σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση, η έμπρακτη και βαθιά συνειδητοποίηση ότι η πολιτική κυριαρχία της δεν είναι χαρισμένη, ούτε μόνιμη ούτε άνευ όρων. Παρά το 40%, στην ελληνική κοινωνία δεν κυριαρχούν (ακόμη τουλάχιστον) η ευφορία και η ευτυχία, οι αγωνίες είναι πολλές και ο αγώνας της καθημερινότητας για πολλούς συνεχίζεται, μπορεί με προσδοκίες βάσιμες, αλλά πάντως δίχως πολλά περιθώρια επιείκειας.
Από την άλλη, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, από την κυβέρνηση και από πολλούς άλλους, κάτι που δεν έχει πλέον νόημα.
Και αυτό είναι οι διαρκείς παραπομπές στο 2015, στο τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς τα θαλάσσωσαν με τον Καμμένο και διάφορα άλλα, που παραπέμπουν σε ένα ανάποδο «ναι μεν, αλλά». Ο ΣΥΡΙΖΑ κρίθηκε, αποδοκιμάστηκε βροντερά, έχασε σε τέσσερις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις από τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη και τώρα εισέρχεται σε μία φάση υπαρξιακής αναζήτησης και αγωνίας.
Σε αυτό οφείλει κανείς να τον αφήσει στην ησυχία του.
Δεν τίθεται μόνο ως ζήτημα πολιτικού, επικοινωνιακού ή ακόμη και δημοσιογραφικού fair play. Είναι θέμα ουσιαστικό και πολιτικό. Μια παντοδύναμη κυβέρνηση οφείλει να ασχολείται μόνο με το έργο και την εντολή που έχει λάβει από τους πολίτες. Αν ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαν να φανερώνει μια αχρείαστη, περιττή και αμφιλεγόμενη αγωνία.
Προφανώς λοιπόν και όλα αυτά συνοψίζονται στο ότι βρισκόμαστε σε μια διαδικασία πολιτικής αναδιάταξης. Σε αυτή τη φάση οι εξελίξεις μοιάζουν κάπως μετέωρες (υπό το πρίσμα της απουσίας ουσιαστικής αντιπολίτευσης) και πάντως τελούν υπό την επήρεια του εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο είναι μια πραγματική και καθοριστική παράμετρος.
Δεν θα είναι όμως για πάντα και σε κάθε περίπτωση δεν είναι οριστική η απομάκρυνση των όποιων δυνάμεων της αντιπολίτευσης από τις κοινωνικές αναζητήσεις και αγωνίες.
Οπότε, σε αυτή τη συγκυρία, ας κοιτάξει ο καθένας τη δουλειά του. Είναι ίσως αυτή η βασικότερη προϋπόθεση για την κατάκτηση μιας νέας κανονικότητας, που ούτως ή άλλως δεν θα μοιάζει ποτέ ξανά με την προηγούμενη.