«Αφέθηκαν ελεύθεροι». Ωπ! Το ακούς και μένεις άγαλμα. Από την ώρα που πρωτοάκουσες για ακόμα ένα σκληρό, άγριο, αιματηρό, σώματος και ψυχής περιστατικό εκφοβισμού, βιαιοπραγίας, ξύλου ανηλίκων σε ανήλικο παιδί κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα. Διαβάζεις κάθε λεπτομέρεια, οι ειδήσεις φροντίζουν ενώ το αναμεταδίδουν να «στολίζουν» με εικόνα σε συνεχή επανάληψη ώστε να εμπεδώσεις θυμό και μίσος, να μετράς κλωτσιές, μπουνιές, να τρέμει το φυλλοκάρδι σου, να σπάει το μυαλό σου και να χτυπάει συναγερμό μέσα σου μία και μόνο λέξη, τιμωρία. Τιμωρία. Για την προστασία του θύματος. Το θύμα νοιάζεσαι, μ΄αυτό συντάσσεσαι πρώτα πρώτα. Μα λίγο αργότερα καταπιάνεσαι και με τον δράστη. Σε τι οικογένεια μεγαλώνει; Από πού φόρτωσε τόση βία; Αν αυτή είναι η αρχή του/της μέχρι πού θα φτάσει; Στιγμιαία αναθαρρεύεις και με τη σύλληψη του/της/των δραστών αλλά… Στο επόμενο επεισόδιο του επεισοδίου, συνήθως ακούς, «Αφέθηκαν ελεύθεροι».
Είμαι άδικη. Πλέον ακούω και για προφυλάκιση. Όπως για παράδειγμα για το περιστατικό βίας του νεαρού που, όπως επικαλέστηκε ο δικηγόρος του ως υπερασπιστική γραμμή, είχε μεράκι την κομμωτική και γι΄αυτό με λεπίδα ξύριζε παιδιά. Ακούω και για αυστηριοποίηση των ποινών. Ακούω και για την ευθύνη των γονιών. Για την τιμωρία τους επίσης αφού αφορά παραμέληση. Πολλά ακούω και διαπιστώνω κινητοποίηση αρμοδίων. Θα καταλήξουμε άραγε σε ενέργειες εις βάθος ή επιφανείας; Τρέμω το δεύτερο.
Γιατί αυτό που πάντα με ματώνει σ’ ετούτον τον τόπο, η χειρότερη παθογένεια του ελληνικού κράτους είναι οι αγεφύρωτες υπηρεσίες μας. Αυτόνομα, αμίλητα μεταξύ τους κρατίδια. «Αφέθηκε ελεύθερος»… Λογικό εν μέρει… Είναι η φυλακή λύση ή φροντιστήριο ανομίας; Τόσο που κατέβηκε η ηλικία της εγκληματικότητας είναι οι φυλακές λύση; Αλλά και πόσο γελοίο το «αφέθηκαν ελεύθεροι» ως τραγικά ελλιπές και, ως σπίρτο σε οινόπνευμα, επικίνδυνο. Σκεφτείτε μετά την εξοικείωση των παιδιών με τον εκφοβισμό να εξοικειωθούν και με το «Δεν τρέχει τίποτα! Θα μας πιάσουν, θα μας αφήσουν». Δηλαδή μπορεί να εξελιχθεί μέχρι και σε «παράσημο ανδρείας» η σύλληψη του δράστη; Γιατί, για παράδειγμα, να μην υπάρχει σύνδεση Δικαιοσύνης με μια λίστα παιδοψυχιάτρων. Ακόμα και ιδιωτικού τομέα. Να βρούνε φόρμουλα συνεργασίας. Και να αξιωνόμαστε να ακούμε από τη έδρα «Αφέθηκε ελεύθερος/η πλην υποχρεωμένος/η να επισκέπτεται με τους γονείς του για συγκεκριμένο αριθμό συνεδριών τον/την τάδε παιδοψυχίατρο της περιοχής του που αναλαμβάνει την ψυχική ενίσχυση του/της και των γονιών του. Αρα ο/η παιδοψυχίατρος να έχει τη διαδρομή της συμπεριφοράς τους, τη συνέχεια τους ως «σύστημα», να αναφέρεται, να υπάρχει η «καρτέλα» του/της/τους. Και αν παραμελήσουν αυτή τους την υποχρέωση να συλλαμβάνονται. Δηλαδή μια μάχη με το καλό για το καλό. Εξαναγκασμός καλού. Ολοκληρωμένη μάχη. Και κοινωνική εργασία υποχρεωτική. Οργανωμένη όμως. Όχι της πλάκας. Δεν θα ήταν διαφορετική η αντίδρασή μας στο άκουσμα «Αφέθηκαν ελεύθεροι»; Δεν θα εντόπιζε η καρδιά μας φως στο βάθος αυτού του μαύρου τούνελ βίας παιδιών σε παιδιά;
Από το προηγούμενό μου χρονογράφημα νοιώθω την αγωνιώδη ανάγκη να καταθέτω ιδέες σε ένα δημόσιο διάλογο χωρίς διάλογο.
Ίσως γιατί μέσα μου γνωρίζω, όπως ο καθένας μας, ό,τι, αν κάθε τομέας αυτής της χώρας χαρακτηρίζεται από προχειρότητα, τον «τομέα» Παιδί θα τον πληρώσουμε ακριβότερα απ΄όλα. Αυτό το δράμα δεν διασώζεται με μνημόνια. Το κρίμα στον λαιμό του μέλλοντός μας. Θα μας πνίξει.