Αποτελεί μυστήριο πως θα αποτιμήσει ο ιστορικός του μέλλοντος έναν πολιτικό σαν τον Αλέξη Τσίπρα. Πρόσωπο που φιλοδοξούσε να αποτελέσει εξώφυλλο σε βιβλία ιστορίας, πιθανότατα να γεμίσει κάποιες από τις πιο μαύρες σελίδες της. Μια ολιγόμηνη παρουσία που έφερε τεράστιες ανακατατάξεις σε κοινωνία, οικονομία και πολιτική ζωή.
Είναι εύκολα αντιληπτό πως ο πρωθυπουργός έχει μεταλλαχτεί σαν προσωπικότητα κατά τη διάρκεια αυτής της ολιγόμηνης παρουσίας του. Ήταν άλλος άνθρωπος πριν αναλάβει την εξουσία, τελείως διαφορετικός κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του και επίσης διαφορετικός τώρα που μοιάζει να σβήνει απότομα η λευκή επιταγή, που τόσο απαίδευτα του έδωσαν οι παραπλανημένοι (για πολλοστή φορά) πολίτες. Η μεγαλύτερη μετάλλαξη έγινε κατά τη διαρκεια του τελευταίου 5μήνου, όπου βλέπαμε όλοι μας έναν πρωθυπουργό καθημερινά να προσθέτει καινούρια στοιχεία στη χαρακτηρολογική του υπόσταση. Είδαμε να προσθέτει κάτι απ' τον ναρκισσισμό του Βαρουφάκη, την ιδεοληπτική προσέγγιση του Λαφαζάνη, τη γυμνασιακού επιπέδου εκδικητικότητα της Ζωής, τον άκρως επικίνδυνο διχαστικό λόγο του Καμμένου. Μέχρι και την κουταμάρα της Ραχήλ μπορούσες να διακρίνεις στα μάτια και στον λόγο του πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Το μεγαλύτερο παράπτωμα στο οποίο υπέπεσε ο πρωθυπουργός ήταν η άνευ προηγουμένου επιπολαιότητα να σύρει τη χώρα σε ένα δημοψήφισμα, το οποίο εντελώς τεχνητά έδωσε την εντύπωση νίκης στους υποστηρικτές του ΟΧΙ. Αποδείχτηκε περίτρανα πως ήταν μια εικονική, μια εύκολη νίκη σε μια ακόμη πιο εύκολη ερώτηση. Το λυπηρό της υπόθεσης είναι οτι οι “νικητές” εκείνης της Κυριακής δεν θα κατηγορήσουν ποτέ την κριτική τους ικανότητα, δεν θα δεχτούν ποτέ ότι έπεσαν θύματα μιας κοροϊδίας εξαιτίας της δικής τους αφέλειας, της δικής τους άγνοιας, της δικής τους αδράνειας. Θα ρίξουν πάλι το φταίξιμο σε άλλον, στην προκειμένη περίπτωση στον κακό πρωθυπουργό που δεν τήρησε την εντολή που του έδωσαν οι καλοί πολίτες για αλλαγή σελίδας.
Η χώρα όντως άλλαξε σελίδα. Πήγε όμως σε προηγούμενα κεφάλαια, σε σελίδες που επιτυχημένα ή αποτυχημένα είχαμε ήδη ξεφυλλίσει. Ένα από τα θετικά σημεία του εφιάλτη των τελευταίων εβδομάδων είναι η απροκατάληπτη πλέον βεβαιότητα σε όλους μας οτι η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη της αλληλεγγύης – ποτέ δεν ήταν, τώρα όμως είναι ολοκάθαρο. Αν θέλουμε να είμαστε μέρος της Ευρώπης, και επομένως μέρος της ιστορίας, πρέπει να παλέψουμε πολύ. Πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα. Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να συμφωνήσουμε αν πραγματικά το θέλουμε. Το να αλλάξει η Ευρώπη είναι κάτι που θα συζητηθεί, ήδη συζητείται, ίσως συνέβαλε κι ο Τσίπρας σ’ αυτό, θα το δείξει η ιστορία. Αν κάτι θετικό μπορεί να αφήσει ο πρωθυπουργός στο τέλος ας είναι αυτό. Να βρει έναν τρόπο να καταστήσει σαφές ποια είναι η πλειοψηφική τάση στη χώρα. Αν χρειάζεται δημοψήφισμα, ας κάνει δημοψηφισμα. Με καθαρά ερωτήματα αυτή τη φορά.
H συμφωνία επετεύχθη. Με πολλές απώλειες, με ταπεινωμένη τη χώρα, με διχασμένους τους Έλληνες, με κατεστραμμένη την οικονομία. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ονοματεπώνυμο – πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Παρ' όλες τις ευθύνες που έχει, κατά έναν περίεργο και μοναδικό τρόπο στην ιστορία, είναι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί κάποιας μορφής ενότητα για το πρώτο διάστημα. Η ενότητα αυτή είναι αναγκαία για να παρθούν οι δύσκολες αποφάσεις που επιβάλλεται να παρθούν για να μην φτάσουμε ξανά σε μερικούς μήνες στην ίδια κατάσταση. Και κάτι ακόμα. Η συμφωνία αυτή, δυστυχώς, δίνει την ασφάλεια στους βελουχιώτηδες του πληκτρολογίου να πετάνε άνετα τις μολότοφ τους στα social media.