«Ε, λοιπόν αυτούς τους ξεφτυλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με διανοητική διαταραχή! Δυστυχώς αυτοί είναι τρισχειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους που ζουν στα τρελοκομεία.». Τάδε έφη Μητροπολίτης Αμβρόσιος.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσες διακρίσεις και μισαλλοδοξία χωράει μία μόνο ανάρτηση ενός λειτουργού του Θεού; Πολλές!
Το κατάμεστο και με χριστιανική αγάπη κεντημένο κείμενο του Αμβρόσιου βάζει στο στόχαστρο όχι μόνο άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό –λόγος για τον οποίο αναρτήθηκε άλλωστε!- αλλά και άτομα με διανοητικές διαταραχές και ψυχικές παθήσεις.
Λίγη μόνο προσοχή απαιτείται για να διαπιστώσει κανείς πως οι δύο τελευταίες κατηγορίες χαρακτηρίστηκαν -εμμέσως πλην σαφώς- «χειρότερες» και «πιο επικίνδυνες». Ο υπερθετικός βαθμός των χαρακτηρισμών που αποδίδεται στους ομοφυλόφιλους και ο συγκριτικός των ατόμων με διανοητική διαταραχή και κάποιων «που ζουν στα τρελοκομεία» προϋποθέτει την ύπαρξη ομάδων που θα αποτελέσουν τη βάση της πυραμίδας, το θετικό βαθμό, που δυστυχώς δεν είναι όσο θετικός ακούγεται (αναμένουμε μελλοντικό στιγματισμό ομάδων – πολυάριθμων και ευπαθών κατά το πρότυπο που ακολουθείται- που διεκδικούν το «αργυρό μετάλλιο»).
Αμέτρητα χρόνια αγώνων, διεκδίκησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισότητας, αξιοπρεπούς διαβίωσης –ακόμα και επιβίωσης!- καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με σισύφεια προσπάθεια, μια τρύπα στο νερό. Η αποϊδρυματοποίηση των «επικίνδυνων» και η ευρύτερη αποβολή του κοινωνικού στίγματος από τους «άλλους» μοιάζουν «μ’ ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό». Θα φοβόμαστε και θα εκδιώκουμε για πάντα το διαφορετικό, το ανόμοιο και θα προσπαθούμε σε κάθε ευκαιρία να του επιβληθούμε δια της σκληρής ισχύος.
Διότι η κατανόηση, ο σεβασμός, η αποδοχή, η ενσυναίσθηση και ο ενστερνισμός του βολταιρικού φιλοσοφικού κληροδοτήματος ενάντια στις προκαταλήψεις και το φανατισμό είναι έννοιες πολύ δυσκολότερες στην κατάκτηση από την Κυριακάτικη λειτουργία, το επακόλουθο κήρυγμα και τη μετέπειτα κατήχηση των νέων. Μία κατήχηση βασισμένη εν μέρει στα χριστιανικά κηρύγματα, σμιλεμένη και προσαρμοσμένη στα μέτρα του δοκησίσοφου κατηχητή, μια προπαγανδιστική κατήχηση.
Ο εν λόγω μητροπολίτης προφανώς δεν συνειδητοποίησε το βεληνεκές των πύρινων λόγων που εξαπέλυσε κατά ομάδων ανθρώπων. Δεν συνειδητοποίησε τη χιλιομετρική απόσταση που χωρίζει την παρρησία –γενετήσιο, αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα- από την άσκηση ρητορικής μίσους, που παραβιάζει γενετήσια, αναφαίρετα και θεμελιώδη δικαιώματα συνανθρώπων του. Αμέλησε τις ανυπολόγιστες συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει μία ανάρτηση. Μία απλή ανάρτηση, καθώς δεν είναι βέβαιο ότι θα υποκινήσει βία ή προκατειλημμένη δράση.
Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Εθνικά Συντάγματα μάλλον μοιάζουν περισσότερο με χειρόγραφα Βόινιτς στον μητροπολίτη παρά κανόνες προς συμμόρφωση και υπακοή. Αλλά ξέχασα… οι νόμοι υπάρχουν για να τους παραβιάζουμε.
Ας τους φτύσουμε, λοιπόν! Ας τους αποδοκιμάσουμε! Εμπρός για μία κοινωνία με αποκλεισμούς, με πολλές κοινωνικές διακρίσεις, με περισσότερους «Ζακ», με πλείστες προϋποθέσεις σπαρτιατικής και άριας φύσεως για τη δημιουργία της!
Αυτά δεν διαδίδει ο Χριστιανισμός ή κάνω λάθος;
Ή κάνει λάθος…;