Ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε στην εξουσία εξαγγέλλοντας τη κατάργηση των μνημονίων με ένα άρθρο και ένα νόμο, φυσικά με ένα νόμο και ένα άρθρο έφερε επικαιροποιημένα μνημόνια, φόρους και οτιδήποτε διατείνονταν ότι θα εξαφάνιζε από το χάρτη της οικονομικής πολιτικής της χώρας. Στο παρόν άρθρο ωστόσο, δεν θα αναφερθούμε στην εφαρμογή ή όχι του μνημονίου, λίγο ή πολύ κατανοήσαμε πλέον τη φερεγγυότητα των υποσχέσεων του κ. Τσίπρα σε αυτό το επίπεδο.
Ας κάνουμε όμως μία υπόθεση εργασίας ότι η χώρα είναι ένα λεωφορείο όπου επιβάτες του είμαστε όλοι εμείς. Ο κ. Τσίπρας λοιπόν, σε κάθε λακκούβα που το λεωφορείο έπεφτε μέσα, φώναζε για τα αναξιόπιστα αμορτισέρ που δεν απορροφούν τους κραδασμούς, για την ισχύ της μηχανής που έχει αποδυναμωθεί, για τα τζάμια που τρίζουν ισχυριζόμενος από τη γαλαρία ότι θα διόρθωνε κάθε μηχανική ζημιά του απαρχαιωμένου λεωφορείου, θα αντικαθιστούσε τα φθαρμένα του ελαστικά, θα άλλαζε κάθε εξάρτημα που δυσχέραινε το δρομολόγιο του λεωφορείου, θα το οδηγούσε με ασφάλεια δείχνοντας μας νέους, πιο σύντομους και πιο σύγχρονους δρόμους για την εκτέλεση των δρομολογίων.
Οι επιβάτες δια της πλειοψηφίας του παρέδωσαν τη καρέκλα του οδηγού προσδοκώντας την επισκευή του παλιού λεωφορείου μετατρέποντάς το σε ασφαλές και σύγχρονο.
Μέτα από αρκετά πλέον χιλιόμετρα η μηχανή του λεωφορείου ασθμαίνει σε κάθε μικρή ανηφόρα, σε έναν τροχό υπάρχει ρεζέρβα, μερικά τζάμια έχουν σπάσει, ο κλιματισμός παγώνει το χειμώνα και ζεσταίνει το καλοκαίρι και τα καύσιμα του τελειώνουν επικίνδυνα, όμως το χειρότερο όλων είναι ότι, αρκετοί επιβάτες δεν συνεχίζουν το δρομολόγιο καθώς , οι ζημιές που όχι μόνο δεν επιδιορθώθηκαν αλλά χειροτέρευσαν προκάλεσαν αρκετούς κραδασμούς με αποτέλεσμα ορισμένοι εξ αυτών να χάσουν τη ζωή τους.
Ο οδηγός και οι εισπράκτορες συνεχίζουν το δρομολόγιο τους κανονικά οδηγώντας με το βλέμμα προς τα πίσω. Οι επιβάτες λείπουν. Καλό ταξίδι!