Το κράτος είναι επισήμως -ή σχεδόν επισήμως- ιδιοκτησία των κομμάτων. Ιδού πώς:
Πρώτ’ απ’ όλα καταπατείται βαναύσως, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων, η επιταγή του Συντάγματος της χώρας περί τριών – και άρα διακριτών – εξουσιών, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής, και της Δικαστικής. Με τις εκλογές εκλέγουμε τη Βουλή των Ελλήνων, δηλαδή τη Νομοθετική εξουσία, η οποία Βουλή ορίζει τον Πρωθυπουργό της χώρας, δια της ψήφου εμπιστοσύνης της. Πρωθυπουργός ορίζεται ο αρχηγός του κόμματος που έχει τη «δεδηλωμένη», το δηλώνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επιταχύνεται έτσι η διαδικασία, μέχρις εδώ όλα καλά. Τα προβλήματα όμως αρχίζουν από εδώ και στο εξής. Ο Πρωθυπουργός ορίζει την κυβέρνηση, γιατί έχει -και ορθώς- την αποκλειστική προς τούτο αρμοδιότητα, αλλά αυτή η κυβέρνηση, δηλαδή οι υπουργοί, είναι κατά κανόνα μέλη της Βουλής, δηλαδή της Νομοθετικής εξουσίας. Έτσι όμως καταστρατηγείται η διάκριση των εξουσιών, πολλές φορές με κωμικοτραγικό τρόπο. Δεν φτάνει που οι επικεφαλής των εκτελεστικών οργάνων του κράτους, δηλαδή των υπουργείων, νομοθετούν – ιδού η απόλυτη ταύτιση Νομοθετικής και Εκτελεστικής εξουσίας – αλλά πολλάκις, για να μην πω κατά κανόνα, οι υπουργοί δεν είναι οι καταλληλότεροι για να τεθούν επικεφαλής των υπουργείων τους. Δεν έχουν συχνά καμία σχέση με το αντικείμενό τους. Βεβαίως από τα ανωτέρω εξαιρούνται τα οικονομικά υπουργεία, γιατί εδώ τα πράγματα είναι επείγοντα και δεν μπορεί οποιοσδήποτε να τα διαχειριστεί. Όχι ότι αυτό δεν αφορά και στα άλλα υπουργεία, αλλά στα οικονομικά υπουργεία οι ανάγκες είναι εμφανέστερες.
Αλλά και η Δικαστική εξουσία δεν μένει αλώβητη από την κομματική κηδεμονία. Η κεφαλή της διορίζεται από την κυβέρνηση, αλλά καταδήλως επηρεάζεται καθοριστικά από αυτήν και η υπόλοιπη ιεραρχία. Έχουμε δηλαδή και εδώ καταστρατήγηση της συνταγματικής επιταγής περί τριών και διακριτών εξουσιών.
Η ιδιοκτησία όμως του κράτους από τα κόμματα θεμελιώνεται και με τη γενικότερη στελέχωσή του, από τους Γενικούς Γραμματείς των Υπουργείων και τους Διοικητές των Οργανισμών, μέχρι και τους Γενικούς Διευθυντές, ίσως και Προϊσταμένους μικρότερων μονάδων, των δημοσίων υπηρεσιών. Η Δημόσια Διοίκηση στελεχώνεται από (τα πιστά) κομματικά μέλη. Οι υποψήφιοι βουλευτές που δεν κατάφεραν να εκλεγούν μέλη της Βουλής, της Νομοθετικής δηλαδή εξουσίας, γίνονται Γενικοί Γραμματείς υπουργείων και Διοικητές δημοσίων Οργανισμών. Τελευταία φθάσαμε στη γελοιότητα βουλευτές και λοιποί κομματικοί που ξέχασαν να υποβάλουν υποψηφιότητα για τη Βουλή, να διαμαρτύρονται γιατί δεν έγιναν υπουργοί.
Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που η Δημόσια Διοίκηση – και συνακολούθως η λειτουργία του κράτους – παραλύει μερικούς μήνες πριν τις εκλογές. Άσε που δεν είμαστε και σίγουροι στο εάν και κατά πόσον επανέρχεται μετά…