H επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Το αυγό έσπασε και το φίδι μεγάλωσε. Ο φασίστας στην Ελλάδα μπορεί να δράσει με ευκολία, θράσος και υπερηφάνεια. Εναντίον μεταναστών, προσφύγων, πολιτικών, πολιτών και κοινωνικών μειονοτήτων.
Μιλούν για οργανωμένη, άγρια επίθεση εις βάρος ενός εκλεγμένου δημοκρατικά Δημάρχου. Ξεκίνησε λεκτικά και κατέληξε επικίνδυνα σωματικά. Ξεκίνησαν ελάχιστοι, οργανωμένοι φασίστες και συμπαρέσυραν μεγάλο μέρος του πλήθους. Πατεράδες, με τα παιδιά τους στα χέρια, καταδίωκαν, έβριζαν, χτυπούσαν τον Δήμαρχο της πόλης. Ετερόφυλοι, ας υποθέσω, πατεράδες, γιατί «πώς θα μεγαλώσει ένα παιδί, δίχως το πρότυπο του ετεροκανονικού πατέρα;», πώς θα μάθει να μισεί και να βιαιοπραγεί;
Αλλά, «άλλο θέμα αυτό». Ανήλικοι, μεσήλικοι, «απλούς πολίτες» θα τους χαρακτηρίζαμε ευφάνταστα, σε διαφορετική περίπτωση. Και ένας κουκουλοφόρος, γεγονός που αποδεικνύει την οργανωμένη δράση μερικών και την θυμική αντίδραση των πολλών.
«Ναι αλλά αυτή η χώρα είναι σε κρίση, ο λαός είναι εξαθλιωμένος», η γνωστή δικαιολογία που ξεπλένει τους πάντες. Λες και η «παιδεία», εάν υπάρχει, χάνεται τα χρόνια της κρίσης, δίνει χώρο στην βία και την αυτοδικία.
Η εφημερίδα «Μακελειό», την Δευτέρα 21/05/2018, κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Σάπισαν στο ξύλο τον τουρκοπράκτορα Μπουτάρη». Η εφημερίδα «Μακελειό», σύμφωνα με το «Πρακτορείο διανομής Τύπου Άργος» πωλεί καθημερινά περί τα 5.000 φύλλα και αποτελεί την έβδομη μεγαλύτερη -σε κυκλοφορία- εφημερίδα της χώρας, ξεπερνώντας, κατά πολύ, το «Έθνος», την «Αυγή» και τον «Φιλελεύθερο». Δίχως παρεμβάσεις, ντροπή και φόβο υποκινεί το μίσος, την βία και επιδοκιμάζει τέτοιες επιθέσεις. Μήπως είναι η μόνη;
Η δίκη της Χρυσής Αυγής προχωρά με πολύ αργούς ρυθμούς. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι ένοχοι παραμένουν ατιμώρητοι. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν πως πρόκειται για μία καθαρά εγκληματική οργάνωση δεν έχουν επισπεύσει τις διαδικασίες. Η Χρυσή Αυγή, στα μάτια πολλών, παραμένει ένα «κανονικό κοινοβουλευτικό κόμμα».
Όσοι τρομοκρατούνται από την άγρια επίθεση στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, αλλά αδιαφόρησαν με την δολοφονική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο, ανήκουν στο συμπαρασυρόμενο πλήθος. Όσοι χρωματίζουν ιδεολογικά τις επιθέσεις, αποδοκιμάζουν τον έναν, αλλά δικαιολογούν τον άλλο, εκτρέφουν την δράση των ακραίων, αντιδημοκρατικών. Αποδέχονται την βία. Στην Ελλάδα, ακόμη και μία λεκτική, ξεκάθαρη καταδίκη των επιθέσεων κρύβει ιδεοληψίες και ιδεολογικά ταμπού.
Υπάρχουν και εκείνοι (βλέπε Παναγιώτη Ψωμιάδη) που θεωρούν πως ο Μπουτάρης τα ‘θελε και τα ‘παθε, «προκάλεσε με την παρουσία του». Είναι στο ίδιο επίπεδο ρητορείας με εκείνη την άποψη περί βιασμού: «καταδικάζω τον βιαστή αλλά πώς κυκλοφορείς έτσι έξω;»
Μία ερώτηση, προς όλους εκείνους, αριστερούς και δεξιούς, «μακεδονομάχους», που δεν ενοχλήθηκαν με την παρουσία χρυσαυγίτικου μπλοκ στα ανιστόρητα συλλαλητήρια για την «Ελληνικότητα της Μακεδονίας»: τι θα συνέβαινε εάν μία μικρή ομάδα φασιστών εξαπέλυε επίθεση ενάντια σε έναν οποιοδήποτε παρευρισκόμενο πολιτικό ή πολίτη που, απλά, θεωρούσε αντιπαθή και μισητό. Τι θα μπορούσε να προκληθεί εάν κατάφερνε να συμπαρασύρει την χειραγωγούμενη μάζα, όπως συνέβη προχτές στην Θεσσαλονίκη;
Αλλά όχι, δεν μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις. Εξάλλου, στα συλλαλητήρια υπηρετούσαν όλοι τον ίδιο σκοπό. Ο ένας ανιστόρητος προστάτευσε τον άλλον. Το θύμα έμελλε να είναι ένας αιρετικός Δήμαρχος, με ξεκάθαρη θέση για κάθε ζήτημα, δίχως την επιθυμία να γοητεύσει τις μάζες. Αυτός ήταν ο εχθρός. Ο «Τουρκόσπορος». Και πολλοί από εκείνους που καταδίκασαν αμέσως την επίθεση, έχουν στον παρελθόν συμπορευθεί με τους «δράστες». Τότε, που ήταν «απλοί πολίτες».
Και κάπως έτσι, το φίδι μεγάλωσε και τώρα δρα. Δεκαεφτάχρονος και εικοσάχρονος, ανάμεσα στους συλληφθέντες για την επίθεση. Το φίδι γέννησε και απογόνους.
* Στρατής Ηλιάκης είναι προπτυχιακός Φοιτητής Επικοινωνίας-ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών