Ολοκληρώθηκε η τελική φάση της διαδικασίας με τις τηλεοπτικές άδειες στην Ελλάδα, όπου καθόρισε ποια κανάλια θα συνεχίσουν να εκπέμπουν Πανελλαδικά. Από αυτή την πρωτοφανή για τα παγκόσμια δεδομένα διαδικασία δόθηκαν μόνον τέσσερις άδειες – κι αν είσαι επιχειρηματίας μη φανταστείς τις γνωστές διαδικασίες αδειών. Η διαδικασία έγινε με Δημοπρασία! Και ξέρεις πως πάει αυτό: Πόσα δίνεις εσύ; Εσύ πόσα; Εσύ; Κερδίζει αυτός με τη μεγαλύτερη προσφορά χρημάτων. Και για να σ’ το κάνω πιο λιανά: αυτό σημαίνει πως η ελευθερία του λόγου παραχωρήθηκε σε αυτόν με τα πιο πολλά χρήματα.
Γενικά
Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα κρατικό σχεδιασμό που αποσκοπεί στο ολιγοπώλιο της Ενημέρωσης ή αν θέλετε στον περιορισμό της πολυφωνίας. Προσωπικά, δεν συμφωνώ με το όλο θέμα των αδειοδοτήσεων γιατί πολύ απλά πιστεύω στην ελευθερία – και με το κράτος να κάνει τα κουμάντα του στην ενημέρωση, ελευθερία δε λέγεται. Ή είσαι liberal ή δεν είσαι…
Εκτός αυτού, δε θες και πολύ ώρα να σκεφτείς ότι η παραχώρηση μόνο τεσσάρων αδειών είναι ένα κακό ανέκδοτο, ιδίως για τη σημερινή εποχή. Την εποχή του web tv (μήπως το Netflix σου λέει κάτι;), και της ψηφιακής μετάδοσης, όπου οι σταθμοί τεχνολογικά μπορεί να είναι από δεκάδες μέχρι και σε εκατοντάδες.
Επικοινωνιακά
Επικοινωνιακά όμως ο Αλέξης κερδίζει, αφού στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών ο κόσμος βλέπει ότι το κράτος καρπώθηκε 246 εκατομμύρια (τα έταξαν για επιδόματα αλλά έχει προσυμφωνηθεί να πάνε στη τρύπα του προϋπολογισμού) και έδειξε (και καλά) ισχύ έναντι των ολιγαρχών. Βέβαια, αν έπαιρναν τα χρήματα αλλιώς… θα τους έβριζαν όλοι. Τώρα όμως βρέθηκαν απέναντι από μια «ηλεκτροφόρα εξουσία» για τον κόσμο – τα μίντια. Ναι, η αριστερή κυβέρνηση και μερίδα κόσμου, θεωρούν τάξη και νομιμότητα τις 3.000 και βάλε απολύσεις ανθρώπων – διότι είναι ιδιωτών των μίντια. Ρετσινιά πρώτου βαθμού. Κι ας μου επιτραπεί εδώ να πω ότι η ευθύνη της διόγκωσης αυτής της αντίληψης για τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης δεν βρίσκεται μόνο στα ίδια αλλά βαθύτερα και πολιτικά. Προπαγάνδα και δημαγωγία.
Από πλευράς ΝΔ, μένουν κάπως κολλημένοι αφού είναι αδύνατο να παρουσιάσουν πειστική αφήγηση. Δεν μπορεί να βγει ο Μητσοτάκης (που ακόμη φτιάχνει ίμειτζ) και να υπερασπιστεί τα κανάλια, διότι όπως είπα αυτή η εξουσία δεν συνίσταται προς υπεράσπιση.
Περί διαδικασίας
Η κυβέρνηση κατάφερε με αυτή την μπουφόνικη κωμωδία να προσφέρει αφειδώς θέαμα στο νοήμον κοινό και τροφή για άπειρα σχόλια, συζητήσεις και κουτσομπολιά. Μεταξύ μας, η αδειοδότηση του ΣΚΑΙ μπορεί να ξενέρωσε αρκετούς φανατικούς του Σύριζα, οι οποίοι αγωνιούσαν να κλείσει καθότι θεωρείται αντίπαλος τους. Ωστόσο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι περί αμεροληψίας της διαδικασίας. Αφού θα πουν: «Για δείτε που έδωσαν άδεια στον αντίπαλο – σ’αυτούς που τους βρίζουν». Ναι, ακριβώς. Άδεια για ξεκάρφωμα. Άρα κάπως ισορροπεί στα μάτια του κόσμου – δηλαδή επικοινωνιακά. Αναφορικά με τα υπόλοιπα κανάλια, ίσως να βολευτούν και όσοι έμειναν εκτός αδειοδότησης – τύπου συγχωνεύσεις κλπ. Αυτό το λέω γιατί δεν τους υποτιμώ (σ.σ. στελέχη Σύριζα). Ενδεχομένως να βρουν τρόπο και να μοντάρουν την κατάσταση, για να μην επαναλάβουν επικοινωνιακές κουλαμάρες περί «μαύρου».
Τουλάχιστον, εύχομαι ότι τα νέα κανάλια θα απορροφήσουν το προσωπικό από αυτά που κλείνουν, έτσι ώστε να μην υπάρξει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που θα βρεθούν στο δρόμο – άνεργοι. Γιατί στα κανάλια αυτά δεν δούλευαν μόνο οι τηλεπερσόνες που τα ‘χετε μαζί τους, (άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε αδικαιολόγητα), αλλά και ένα σορό άλλοι συνάνθρωποι μας – από δημοσιογράφους, μέχρι κινηματογραφιστές.
Μιας και γράφω για μέσα θα κλείσω μ’ αυτό: Η πολιτική δεν είναι ταινία με αρχή-μέση-τέλος αλλά μια τηλεοπτική σειρά με δεκάδες κύκλους επεισοδίων, όπου το στόρι εναλλάσσεται συνεχώς – άλλοτε βασανιστικά. Υπομονή!
Υ.Γ.: Εσφαλμένα αυτοί που υποστηρίζουν μια ορθολογική άποψη ή/και διαφωνούν με μια ανορθόδοξη, τείνουν να αγνοούν το «επικοινωνιακό» κομμάτι του παιχνιδιού ως προς το ευρύτερο κοινό. Όπως αγνοούν πως η άποψη του average πολίτη κλείνει προς τον κρότο παρά την ουσία και πως είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να αντιληφθεί κάποτε η πλειοψηφία τη λογική των πραγμάτων – κι αυτό διότι λείπει από την παιδεία του λαού η βάση του ορθολογισμού, η κριτική σκέψη.
*Η Ζωή Παναγή είναι δημοσιογράφος.