Και να που πέρασαν δυο εβδομάδες και κάτι από την ημέρα εκείνη που ο λαός εξέφρασε την άποψή του μέσω του "ανώτατου δημοκρατικού θεσμού". Με μια φωνή ο λαός φώναξε ΟΧΙ, γενικά και αόριστα. Σύμφωνα με τις προβλέψεις της κυβέρνησης τώρα θα έπρεπε να είχαμε γίνει τουλάχιστον Αμπού Ντάμπι, το χρήμα να ρέει άφθονο και τζάμπα, να έχουμε πάρει Νόμπελ οικονομίας και να έχουμε ανάψει τη σπίθα της απελευθέρωσης του Νότου από τον ψυχρό -εκτελεστή- Βορρά! Αλλά σαν να έπεσε λίγο έξω…
Ξεκινώντας από το δημοψήφισμα, ο ελληνικός λαός εναντιώθηκε σε κάτι. Μην είναι η πενταετή κρίση; Μην είναι τα μέτρα έως τώρα; Μην είναι ο καπιταλισμός; Μην είναι ο Σάκης ο Ρουβάς; Και μόλις το ΟΧΙ νίκησε, ο λαός ξεχύθηκε στο Σύνταγμα και γιόρταζε και πανηγύριζε και χόρευε, όπως όταν κέρδισε τις εκλογές το "λεφτά υπάρχουν"! Από τα λάθη μας δεν μαθαίνουμε πάντως!
Εκλεκτά στελέχη της κυβέρνησης -βλέπε Λαφαζάνης, αυτού μεγαλειότης Ζωή- έκραζαν και έσκουζαν για τη διεθνή παντοδυναμία του αποτελέσματος μιας διαδικασίας, που δεν μπορούσε να περάσει τα σύνορα της κακόμοιρης χώρας μας. Το "υπερόπλο" των "υπερέξυπνων" της κυβέρνησης παρ’ ολίγον να γίνει ένα υπερόπλο αυτοκτονίας. Γιατί αν βάλω μια βόμβα μέσα στο σπίτι μου, το δικό μου σπίτι θα ανατιναχτεί και όχι του γείτονα!
Κι έτσι, ζαλισμένοι από την πλάνη της επανάστασης, σχεδόν γίναμε βομβιστές αυτοκτονίας στο σπίτι μας απασφαλίζοντας τη βλακεία που μας διέπει ως Έλληνες! Γι' αυτό κλείσαμε τις τράπεζές μας, για αυτό γίναμε διεθνώς ρεζίλι, για αυτό τρωγόμαστε αναμεταξύ μας! Και τώρα, νέοι και νέες που ψήφισαν "επαναστατικά" ή "δειλά", δεν μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα για τα μεταπτυχιακά τους σε χώρες του εξωτερικού και απολαμβάνουν τα καμώματα της πρώτης φοράς αριστερά! Αλλά καλά να πάθουν μωρέ, γιατί άλλοι δεν έχουν να πληρώσουν για σπόρια και είναι και ο καπιταλισμός στη μέση και είναι και οι τάξεις και ο λαός μίλησε και να πάνε σε ελληνικό πανεπιστήμιο στο κάτω κάτω… αντηχούν οι φωνές στα -deep- αριστερά!
Κι ενώ ο κόσμος στήνεται στα ΑΤΜ, κι ενώ η θερμοκρασία και η πίεση ανεβαίνουν, το ζάχαρο φαίνεται να πέφτει και ακλόνητη η κυβέρνηση τρώει ένα νοστιμότατο τσιζ κέικ σε απόσταση αναπνοής από τον θρόνο της Ζωής! Αλλά είναι δυνατόν να ποινικοποιήσουμε ένα αθώο γλυκάκι; Ε ναι, είναι! Γιατί εκεί, στο τσιζ κέικ, συμπυκνώνεται όλη η βάση του προβλήματος. Το "συναίσθημα" – και η αδυναμία να το βάλει κανείς στην άκρη.
Το συναίσθημα λέει "θέλω τσιζ κέικ", άλλα η λογική λέει "είμαι μέσα στη Βουλή"! Το συναίσθημα έλεγε "ΟΧΙ", αλλά η λογική "ΝΑΙ", για αυτό μας καλούσαν να ψηφίσουμε με την καρδιά μας! Αλλά το μυαλό είναι στο κεφάλι, όχι στην καρδιά! Πόσες φορές δεν μετανιώσαμε για τις αποφάσεις τις καρδιάς μας; Αλλά η λογική πονάει και γκρεμίζει τα όνειρα, όπως και η πραγματικότητα.
Ο λαός μίλησε, μίλησε και η πραγματικότητα. Κι ενώ περνούσαμε από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, τώρα περνάμε και από τις Συμπληγάδες και αν δεν προσέξουμε θα μας βγει από καμία γωνία και η Μέδουσα και μας βλέπω μαρμαροκολόνες! Ο λαός πήρε το “υπερόπλο” και το έστρεψε πάνω του και μόνο τότε κατάλαβε ότι αν τραβούσε τη σκανδάλη αυτός ήταν που θα πέθαινε! Αλλά ακόμα και τώρα η κυβέρνηση αυτή συνεχίζει να φλερτάρει με το υπερόπλο αυτοκτονίας, καλύτερα όμως να το στρέψει πάνω της…