Στους αγαπημένους που έφυγαν…
Μπορεί να σε πονάνε τα νούμερα; Τα νούμερα των τηλεφώνων;
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα, αλλά ναι, μπορεί…
‘Όταν έρχεται η ώρα να διακοπούν, όταν αναγκαστικά σταματάς να τα χρησιμοποιείς, όταν έρχεται η στιγμή να τα διαγράψεις από την μνήμη του τηλεφώνου, από την μνήμη σου… Και τελικά δεν το κάνεις γιατί πονάει…
Και μένουν εκεί και κάθε φορά που ανατρέχεις στις επαφές σου, ξεπηδούν μπροστά σου, τυχαία τα βλέπεις και τα ξαναβλέπεις, σκαλίζουν την πληγή. Αν είναι πρόσφατη ματώνει, αιμορραγεί λύπη, μελαγχολία, καημό. Αν είναι παλιότερη, βαθύτερη, σκέψεις, γλυκές αναπολήσεις, αναμνήσεις, εικόνες παιδικών χρόνων, έρωτες, φιλίες…
Κέρδος έχεις! Αναδύεται ο πλούτος σου, ο πλούτος της ζωής σου, ο πλούτος της ψυχής σου! Η πραγματική σου περιουσία!
Και τότε – τι άλλο να κάνεις; Τακτοποιείς τα μέσα σου, κρατάς τα ωραία, πετάς τ’ άχρηστα, αυτά που δεν έχουν πια νόημα, αυτά που σε φοβίζουν και άδικα σε βασανίζουν. Και νοιώθεις άνθρωπος τυχερός, πλούσιος, γεμάτος. Και χαίρεσαι που αυτά τα νούμερα αντιπροσωπεύουν τελικά τόσα πολλά…
Και δεν τα ξεχνάς…
Και προχωράς… Προσθέτεις άλλους καινούργιους αριθμούς στη ζωή σου, στη ζωή αυτή που χωρά τους αγαπημένους , αλησμόνητους απόντες αλλά και όλους τους αγαπημένους παρόντες που εύχεσαι να χρησιμοποιείς τα νούμερα του τηλεφώνου τους για πολλά πολλά ακόμα ωραία χρόνια…