Πρόκειται για τη νέα, ανέξοδη,και με συνοπτικές διαδικασίες μορφή γάμου ή για να ακριβολογώ για μια νομικά αναγνωρισμένη μορφή επίσημης ένωσης που τρόπον τινά υποκαθιστά τις ήδη υπάρχουσες μορφές γάμου, ήτοι τον θρησκευτικό και πολιτικό, και κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος έναντι των προηγούμενων. Ωστόσο μέχρι και αυτή την στιγμή αποτελεί προνόμιο ορισμένων, των ετερόφυλων ζευγαριών ενώ έχει κατατεθεί νομοσχέδιο για την επέκταση του και στα ομόφυλα ζευγάρια. Προς υπενθύμιση μερικών, το αρ. 4, παρ.1 του Συντάγματος ορίζει ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», την ίδια στιγμή που τα ομόφυλα ζευγάρια δεν εμπίπτουν στον νόμο 3719/2008 που αφορά τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης. Ορισμένες ανθρώπινες σχέσεις φαίνεται δεν είναι άξιες προστασίας από τον νόμο λες και δεν αφορούν ανθρώπους. Αυτή η διάκριση δεν αποτελεί ανισότητα; Εξακολουθώ να διαβάζω το ίδιο άρθρο και στην δεύτερη παράγραφο «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Ωστόσο, ορισμένα άτομα λόγω γενετήσιου προσανατολισμού δεν έχουν καν το δικαίωμα να ρυθμίσουν τις περιουσιακές και κληρονομικές τους σχέσεις με το εν λόγω σύμφωνο. Είναι τα ίδια άτομα που στερούνται του δικαιώματος της έλευθερης ανάπτυξης προσωπικότητας που ορίζει το αρ. 5 του Συντάγματος. Αλλά πέραν και εκτός του πνεύματος της ισονομίας και ισοπολιτείας η Ελλάδα παραμένει ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος. Οι εν τοις τύποις, όμως, ανωτέρω χαρακτηρισμοί έχουν το κόστος τους τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Και πού το στηρίζω αυτό;
Στην τελευταία καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του ανθρώπου και στην παρεπόμενη υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης στους προσφεύγοντες για παραβίαση της απαγόρευσης των διακρίσεων (άρθρο 14 ΕΣΔΑ) σε συνδυασμό με το δικαίωμα σε οικογενειακή ζωή (άρθρο 8 ΕΣΔΑ), επειδή ο νόμος 3719/2008 δίνει τη δυνατότητα μόνο σε ζευγάρια διαφορετικού φύλου να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης. Με άλλα λόγια, όσα ευρωπαϊκά κράτη έχουν υιοθετήσει το εν λόγω σύμφωνο, εκτός της Ελλάδας και της Λιθουανίας, το έχουν εξαρχής επεκτείνει και στις σχέσεις ομοφυλοφίλων. Εμ δεν γίνεται από την μια να το «παίζουμε» Ευρωπαίοι υιοθετώντας ευρωπαϊκά πρότυπα και από την άλλη να κόβουμε και ράβουμε στα μέτρα μας ό,τι μας ενοχλεί εξελληνίζοντας αυτά με αντι-ευρωπαϊκό τρόπο. Έλα όμως που στην Ελλάδα του 2015 η σύγκλιση με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα σημαίνει ανυπακοή στις επιταγές της Εκκλησίας. Ποιος θα μου το έλεγε πως εκπρόσωποί της θα αντιδρούσαν τόσο μαζικά και σθεναρά στην αναγνώριση και νομιμοποίση ενός δικαιώματος σημαντικής μερίδας ατόμων που σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω διάγουν ανήθικο βίο; Δηλαδή είναι ανήθικο ο επί σειρά ετών σύντροφος να δικαιούται μέρος από την περιουσία του έτερου θανόντος συντρόφου στην οποία ενδεχομένως να συνέβαλε, ενώ είναι ηθικό οι συγγενείς που τα προηγούμενα χρόνια τον περιθωριοποίησαν θεωρώντας τον ανώμαλο ή διεστραμμένο να είναι αυτοί που αργότερα θα αξιώσουν μερίδιο στην κληρονομιά του. Η Εκκλησία που κατά τα άλλα ενώνει με τα δεσμά του γάμου, παρεισφρύει εδώ για να αποτρέψει μια «ανήθικη» ένωση που κύριο σκοπό έχει την ρύθμιση των πάσης φύσεως περιουσιακών ζητημάτων. Φαίνεται το «αγαπάτε αλλήλους» δεν βρίσκει εφαρμογή στους γκέι διότι αυτοί είναι άνθρωποι ενός άλλου Θεού. Φαίνεται επίσης όμως ότι ούτε ο λόγος τους είναι θέσφατο ούτε το Δίκαιο τούς εξουσιοδοτεί για να νομοθετούν. Αναμένω λοιπόν την ψήφιση του κατατεθέντος νομοσχεδίου εκ μέρους της Βουλής και τον κατ΄επέκταση εκσυγχρονισμό αυτής της χώρας. Οι ενοχλημένοι ας διατηρήσουν τη δική τους μορφή γάμου… α λα ελληνικά.
*Η Δώρα Γεωργίου είναι ασκούμενη δικηγόρος.