Πάντοτε θαύμαζα κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των φιλάθλων του ΠΑΟΚ. Όντας ένας από αυτούς πάντα μου άρεσε να βλέπω πόσο διαφέρουμε και πόσο ίδιοι είμαστε σε κάποια πράγματα. Από τους πολύ φανατικούς μέχρι τον απλό φίλαθλο που απλά παρακολουθεί ένα παιχνίδι, τους ενώνει ένα πράγμα: σκοτώνουν για ένα εισιτήριο…
Υπήρχαν πολλά ματς στο ποδόσφαιρο που ο κόσμος γέμιζε ασφυκτικά το γήπεδο της Τούμπας. Είτε ήταν ευρωπαϊκά είτε του εγχώριου πρωταθλήματος και κυπέλλου, ακόμα και φιλικά όπου γινόταν πραγματικά χαμός για ένα εισιτήριο. Είχα μοιραστεί μια παρόμοια εμπειρία μου πριν 4 χρόνια στο protagon.gr. Και όπως ήταν αναμενόμενο τα εισιτήρια για το φετινό ματς με τον Άγιαξ εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Εγώ κι οι φίλοι μου δεν το περιμέναμε και γι’ αυτό μείναμε κάπως «κρεμασμένοι». Όταν οι άλλοι στήνονται στις ουρές στο γήπεδο και στο Ίντερνετ από τις 7 το πρωί εμείς δεν είχαμε και πολλές ελπίδες για μόλις 14.000 εισιτήρια. Το sold out είναι γεγονός και πλέον τα χαρτάκια είναι όντως «μαγικά».
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν αυτήν την τρέλα. Και φυσικά δεν είναι λογικό μες στο καλοκαίρι και σε μια περίοδο παρατεταμένης οικονομικής κρίσης να βλέπεις κόσμο να τρέχει για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Ο ΠΑΟΚ τέτοιους αγώνες δεν παίζει συχνά. Έπαιξε το 2013, όμως χωρίς κόσμο λόγω τιμωρίας. Το 2010 με την ίδια ομάδα που παίζει τώρα, τον Άγιαξ, και με το ίδιο σκορ στο γήπεδο του Άγιαξ, το 1-1. Τότε δεν τα κατάφερε. Και πιο παλιά το 2004, αλλά έγινε χρησιμοποίηση παίκτη που απαγορευόταν και τιμωρήθηκε η ομάδα.
Στον αγώνα του 2010 ήμουν μέσα με τον αδερφό μου και τον πατέρα μου. Τότε τα εισιτήρια εξαντλούνταν με τη λογική σειρά, δηλαδή πρώτα τα φθηνότερα κι ύστερα τα ακριβότερα. Φέτος έγινε το ανάποδο! Πρώτα τελείωσαν τα ακριβά και οικογενειακά εισιτήρια κι ύστερα τα φθηνά του πετάλου της Θύρας 4, εκεί που οι οργανωμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ στήνουν το δικό τους πάρτι. Το κέρδος βέβαια από αυτήν τη μεταστροφή είναι ότι πλέον η οικογένεια πάει πιο εύκολα στο γήπεδο. Δεν είναι τόσο έντονος ο φόβος των επεισοδίων και είναι αυξημένο το αίσθημα της ασφάλειας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάλι δε γίνονται επεισόδια.
Αυτό είναι το μόνο μελανό σημείο που πρέπει να ξεπεράσει ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Χρειαζόμαστε μόνο τη «βία της φωνής», όπως διάβασα πολύ εύστοχα κάπου. Την ώθηση που μπορεί να δώσει ο κόσμος με τα συνθήματα και τις φωνές και ταυτόχρονα την πίεση που θα μεταφέρει στους αντιπάλους δε θα τη βρεις εύκολα σε ελληνικό ή ευρωπαϊκό γήπεδο. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να αλλάξουμε επίπεδο. Όταν μπαίνεις στην Τούμπα και στη Θύρα 4 πορώνεσαι. Βγάζεις πάθος και φωνή που δεν πίστευες ότι έχεις και στο τέλος γυρνάς σπίτι χωρίς φωνή! Σε νοιάζει μόνο να δεις την ομάδα σου να κερδίζει. Δε δικαιολογώ καμία πράξη βίας, αλλά πιστεύω ότι κάποιοι από αυτούς που παραφέρονται ξεφεύγουν από τα όρια. Οι άλλοι απλά θέλουν να κάνουν επεισόδια.
Το ματς με τον Άγιαξ είναι από τα λίγα που σου δίνουν την ευκαιρία να αλλάξεις πραγματικά επίπεδο. Με την πρόκριση συμβαίνουν πολλά σημαντικά πράγματα που δύσκολα εξηγούνται.
*O Σάββας Ιορδανίδης, είναι φοιτητής Ιατρικής στο Α.Π.Θ.