Σε κάθε περίπτωση, χάθηκε μια μάχη. Και χάθηκε με εκκωφαντικό τρόπο. Πολλοί από εμάς αισθανόμαστε προδωμένοι. Υπάρχουν και αυτοί που αισθάνονται διακαιωμένοι καθώς διατείνονται ότι έγινε ό,τι ακριβώς είχαν προβλέψει. Τρελαίνομαι όμως ολίγον τι, όταν ακούω βαρύγδουπες δηλώσεις όπως «ξεπουληθήκαμε» και διάφορα άλλα μακάβρια. Η αλήθεια, όπως εγώ τη βλέπω, είναι ότι για ακόμα μια φορά νίκησε «ο ισχυρός» και νίκησε το σύστημα. Το σύστημα, όμως, που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επιλέξει να ζούμε μέσα σε αυτό και να το υπηρετούμε, με όποιον τρόπο μας προβάλλεται και μας επιβάλλεται και τόσο εύκολα καταπίνουμε. Έχουμε μάθει σαν λαός μόνο να γκρινιάζουμε, να ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού και να κατηγορούμε, κατηγορούμε, κατηγορούμε. Και να παραιτούμαστε, πολύ εύκολα θα έλεγα, παρά το ένδοξο μαχητικό παρελθόν μας, το οποίο τόσο συχνά επικαλούμαστε.
Λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις, είναι να κάνεις λάθη. Λένε πως για να σηκωθείς πρέπει και να πέσεις πρώτα χαμηλά. Σοφές ρήσεις στις οποίες συχνά αναφερόμαστε, αλλά τελικά σπάνια εμπνεόμαστε από αυτές. Νιώθουμε έρμαια των ανθρώπων που μας κυβερνάνε. Και θυμώνουμε, γιατί εμείς τους δικαιοδοτήσαμε να αποφασίζουν για εμάς. Και ο θυμός αυτός έχει βάση. Αλλά δεν πρέπει να παραμείνει θυμός. Πρέπει να γίνει αφετηρία για μεγάλες αλλαγές. Μεγάλες και μακροπρόθεσμες. Στη συνείδησή μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε και σε αυτά που πράττουμε. Και να είστε σίγουροι πως τότε κανένας τρομακτικός και αιμοβόρος πολιτικός ηγέτης δεν θα είναι σε θέση να καθορίζει το πώς θα ζήσουμε.
Θα επαναλάβω. Χάσαμε μια μάχη. Δεν χάσαμε τον πόλεμο. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε καμία μάχη κανενός πολιτικού προσώπου. Ας αφήσουμε για λίγο την γκρίνια και τη μεμψιμοιρία στην άκρη. Και ας κάνουμε μια καινούρια αρχή. Ας γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο. Ρομαντικό και τετριμμένο; Μπορεί… Αλλά μπορούμε!