Αποχαιρέτησα τον 25χρονο γιο μου σε μια αποβάθρα, ξημερώματα. Γεμάτη στρατιωτικά σακίδια, κουρεμένα κεφάλια, χαμένα βλέμματα. Με μια τελευταία αγκαλιά στη μάνα- μάνα και μια αβέβαιη υπόσχεση στη μάνα- πατρίδα. Είναι αλήθεια ότι η στοργή της πρώτης γέμισε ασφυκτικά τον πνιγηρό αέρα της αποβάθρας, τόσο που σφήνωσε στα ρουθούνια και δυσκόλευε την ανάσα. Η στοργή της «ενοχοποιημένης» Ελληνίδας, ίδια κι απαράλλαχτη με αυτήν της αλλοδαπής. Είναι η προαιώνια φτιάξη τέτοια. Και στη μέση ο γιος. Να αποχαιρετά τη Μάνα που 25 χρόνια – κερί αναμμένο ζέσταινε τη ζήση του έστω και με μισό φυτίλι, για να υπηρετήσει μια «μάνα-πατρίδα» – ιδεατό στερεότυπο που έντεχνα κηρύγματα του σφήνωσαν στο κεφάλι. Η μέγιστη υπηρεσία που θα της προσφέρει είναι να πάρει το όπλο και να την υπερασπιστεί όταν κινδυνέψει… Θα μπορούσε να της προσφέρει και άλλες πολύ σημαντικότερες στον τομέα «πρόοδος», αλλά εκείνη αδιαφορεί, επιμένει στις πολεμοχαρείς!
Ε, λοιπόν, ως αυθεντική- και όχι γραφική- μάνα με ό,τι ουσιαστικό σηματοδοτεί ο όρος, ΔΕΝ «επιτρέπω» στη συγκεκριμένη πατρίδα να χρησιμοποιεί τη λέξη για τον εαυτό της! Θεωρώ ότι με τη χρήση του προθέματος, ειδικά στις παρούσες συγκυρίες, προσβάλλει χυδαία όλες τις μάνες, υποτιμώντας απαράδεκτα το περιεχόμενο μιας λέξης σπουδαίας. Διότι ουδέποτε μια μάνα με «σώας τας φρένας» θα επεδείκνυε τόσο προκλητική αδιαφορία για το παιδί της… ουδέποτε θα του στερούσε το δικαίωμα στη μόρφωση, τη δουλειά, την περίθαλψη, την προκοπή… ουδέποτε θα του έκοβε τα φτερά και τα όνειρα καταδικάζοντας το μέλλον του… ούτε θα φόρτωνε τα χρέη της στις πλάτες του υποθηκεύοντας τη ζωή του… ούτε θα το έδιωχνε με απάνθρωπο τρόπο μακριά της… Ακόμη κι αν επρόκειτο για μητριά, η αναλγησία δεν θα έφθανε σε τέτοια επίπεδα!
Πώς είναι δυνατόν κατόπιν τούτων, αυτή η πατρίδα να αυτοχρίζεται ως «μάνα» χωρίς να αισχύνεται ενώπιον των αυθεντικών μανάδων; Τι είδους διαταραγμένη μάνα είναι αυτή; Και τί ακριβώς προσδοκά από τα παιδιά της, όταν αφότου τα εκπαιδεύσει υποτίθεται στην «υπεράσπισή» της έναντι του εχθρού, αμέσως μετά τα διώχνει μακριά της οριστικά; Και όχι με το αίσθημα του νόστου αλλά του «ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω». Υπάρχει κάποια λογική σε όλο αυτό; Να επενδύεις σε κάτι που ο ίδιος συνειδητά αχρηστεύεις; Όχι βέβαια ότι ο ορθολογισμός είναι το δυνατό μας σημείο ως λαού, αλλά εν προκειμένω ο παραλογισμός χτυπάει ταβάνι! Που σημαίνει ότι ένα κράτος ξοδεύει από (ανύπαρκτους) πόρους για υποδομές, σίτιση, εκπαίδευση- ο Θεός να την κάνει!- κ.λπ. των στρατευμένων, οι οποίοι με το πέρας της θητείας θα αποχαιρετήσουν δια παντός και μετά βδελυγμίας τη μαμά-πατρίδα για άλλη γη- άλλα μέρη και αυτή θα απομείνει με τους γερόντους της που την κρίσιμη ώρα θα πάρουν… τα όπλα να την υπερασπισθούν! Εξαιρετικό σενάριο σουρεαλιστικής ταινίας…
Που αν, τουλάχιστον, προέβλεπε αντί εκπαίδευσης στον πόλεμο, εκπαίδευση στην ειρήνη, θα είχε κάποιες πιθανότητες για υποψηφιότητα «βραβείου σεναρίου».
*Η Καλλιόπη Στασινοπούλου είναι γεωπόνος