Ενα ορεινό χωριό που δεν είναι σαν όλα. Ένα μέρος όπου κάποια στιγμή πρέπει όλοι να ζήσουν την εμπειρία της διαφορετικής, αλλά ειλικρινούς ζωής. Μιας ζωής η οποία, ναι, είναι δύσκολη για μας που είμαστε σε πόλεις και τα έχουμε όλα δίπλα μας.
Αλλά, αναρωτιέμαι, πόσο πιο δύσκολη είναι τελικά από αυτήν τη ζωή που έχουμε εδώ, τη γεμάτη κινδύνους από ψυχοπαθείς και τρελούς ανθρώπους που θερίζουν άλλους;
Πόσο πιο δύσκολη είναι η ζωή όταν οι πόλεις είναι γεμάτες με ανεργία και τα άτομα δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους;
Πόσο πιο δύσκολη είναι η ζωή όταν απλά επιβιώνουμε σε ένα αποδεδειγμένα ανθυγιεινό περιβάλλον γεμάτο καρκινογόνα αέρια, θόρυβο, φωτορύπανση, που μόνο κακό κάνουν στη ζωή μας. Μήπως κάνουμε κάτι λάθος; Μήπως για να γίνουμε ευτυχισμένοι χρειαζόμαστε πέρα από δουλειά, το να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες του είδους μας, στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο αποτραβηχτήκαμε; Μήπως για αυτόν τον λόγο βγάζουμε όλους αυτούς τους αιώνες την κτηνωδία μας σε όλα τα όντα δίπλα μας; Τι μας φταίει τελικά και γιατί επιτέλους δεν το βρίσκουμε όλοι μας;
Εγώ τουλάχιστον γνώρισα μερικούς ανθρώπους εκεί που έζησα, που τα έχουν βρει με τους εαυτούς τους και ζουν σε αυτό το χωριό και είναι ευτυχισμένοι, παρόλο που δεν έχουν νοσοκομείο δεν έχουν μαγαζιά σαν τα δικά μας. Έχουν συμφιλιωθεί με τη ζωή και αυτή τους χαρίζει το πιο απλό, την ευτυχία. Ξέρουν τη σημασία της ζωής γιατί έχουν μάθει ότι είναι περαστική και ευάλωτη κάθε δευτερόλεπτο που πέρνα σε εκείνο το μέρος. Όταν φτάσεις σε εκείνο το σημείο τότε καταλαβαίνεις τι πραγματικά αξίζει.
Πέρα από τις ανθρώπινες καταστάσεις που βίωσα στο Πετρίλο Καρδίτσας, η φύση που υπάρχει είναι μοναδική. Υψόμετρο 1200 μέτρα περίπου και μία βόλτα μετά στα 1500 σε έναν υπαίθριο στάβλο όπου κοιμήθηκα… Οχι σε εφτάστερο… αλλά σε ένα ξενοδοχείο 1 δις αστεριών! Εγώ και ο ουρανός. Δεν έκλεισα μάτι από τη χαρά μου, το χάζευα μέχρι τα σύννεφα να διαθλούν το φως τους παντού σαν μικρά θολά διαμάντια. Κάθε βράδυ περπατούσα στο δάσος παρέα με τα πιο αγγελικά πλάσματα της Γης, τις πυγολαμπίδες. Κάθε έλατο ήταν όπως τα Χριστούγεννα. Ελαμπαν τόσο πολύ, που τι να τα κάνεις τα Led όταν έχεις τις πυγολαμπίδες…
Μα το πιο ωραίο δεν ήταν αυτό. Ηταν ότι βρίσκονταν δίπλα σου αυτά τα πλάσματα. Πέτουσαν γύρω σου σαν να σε καλωσορίζουν, σαν να θέλουν να δουν τι πλάσμα είσαι, να σου μιλήσουν, να σε πάνε στην ουτοπία τους, να σε πάνε στο δάσος με το ρυάκι απ΄όπου το βράδυ πίνουν νερό κατά εκατοντάδες.
Το βράδυ λοιπόν πέρα από αυτήν την όμορφη συνοδεία, το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να περπατήσω κάτω από το αστροφώς που είναι τόσο ισχυρό ώστε έβλεπα τη σκιά μου από αυτό και τα έλατα σαν γίγαντες.
Πανέμορφα βιώματα που πρέπει να ζήσουμε όλοι μέχρι να φύγουμε. Κωσταντίνε Βασιλακάκο ευχαριστώ για την φιλοξενία σου και για τα μέρη που μας πήγες.